• Wspaniała, porywająca powieść. • Bezprym, najstarszy syn Bolesława Chrobrego i nieznanej z imienia księżniczki węgierskiej, miał swoje pięć minut w historii Polski, jednak ojczyste kroniki o nim milczą. Kilka wzmianek zachowało się w kronikach niemieckich. I wokół tych szczątkowych informacji Grażyna Bąkiewicz skonstruowała arcyciekawą fabułę. • Jest rok 999. Do Polski zbliża się orszak cesarza Ottona III. Bolesław Chrobry przygotowuje się do godnego przyjęcia gości, a równocześnie planuje umiejętne wykorzystanie sprzyjającej sytuacji politycznej. • Najstarszy syn towarzyszy ojcu przy najważniejszych wydarzeniach. Z rozkazu Bolesława Chrobrego udaje się nawet z cesarzem do Rzymu. Tam ma do wypełnienia tajną i niezwykle delikatną misję. Wokół pełno szpiegów, zdrajców oraz jawnych i ukrytych wrogów. Najbardziej zaciekły jest Henryk II Bawarski, kuzyn Ottona III. • Czy chłopcu uda się wypełnić misję i nie zawieść zaufania ojca? Powieść jest tak porywająca, że czytając ją, pragnie się z całego serca, aby mu się udało. Choć przecież wiadomo, że nie zmienimy historii i to przecież nie Bezprym a drugi syn Bolesława Chrobrego odziedziczył tron i koronę. • Szczerze polecam!
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo