• Piękna :) • Opowieść, która wciągnęła mnie bez reszty. • Kawał prawdziwej historii od Rewolucji Październikowej do końca II wojny światowej. Główni bohaterowie, bardzo dobrze wykreowani, tacy prawdziwi... • Wzruszająca, porywająca o głębokiej miłości, dumie, honorze, odpowiedzialności... • Na pewno sięgnę po drugą część :)
  • "Biała wilczyca" nie spełniła moich oczekiwań. • Początek bardzo obiecujący....ucieczka rodziny z ogarniętej Rosją rewolucji, a potem dla mnie to zbeletryzowany podręcznik historii....polityka, rozmowy o polityce, budzący się faszyzm, potem wojna, represje wobec Żydów i ludności przeciwnej Hitlerowi....a miedzy wierszami historia miłości Maxa i Kseni która została potraktowana bardzo po macoszemu i wyrywkowo. • Brak w tej książce akcji, napięcia czy też tej "wielkiej miłości", bo dla mnie to był raczej romans, burzliwe rozstanie w gniewie, spotkanie po kilkunastu latach, gdy Ksenia ma już innego męża i dziecko Alexa o którym on nie wie.Ciekawe są dzieje rodziny Kseni oraz byłej kochanki Alexa Sary.Dopiero sama końcówka książki jest ciekawa. • I znowu porównanie książki do "Jeźdźca miedzianego" to jakieś straszne nieporozumienie.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo