• Organizmy żywe – oddychają, rozmnażają się, spożywają pokarmy, a potem… je wydalają i nierzadko także mają wiatry. Temat, o którym mówi się niewiele, czyli bąki w świecie zwierząt. Z ciekawości, która zrodziła się w głowach Nicka Caruso i Dani Rabaiotti powstała książka, która ma rozwiać (trafne określenie) wątpliwości, czyli Czy to pierdzi?. • W książce znajdziemy kilkanaście różnych organizmów, które sprawdzono pod kątem gazów. Autorzy zebrali informację na temat m.in. różnych gatunków węży, ryb i owadów. Ich założeniem było przedstawienie odpowiedzi na pytanie, czy dany okaz oddaje gazy. Krótkie, jednostronicowe opisy dają nie tylko informacje na ten temat, lecz także są wpisami o konkretnych zwierzętach. Czytelnik może dowiedzieć się na przykład o zwyczajach danych istot, sposobie ich odżywania i badaniach, które doprowadziły do uzyskania odpowiedzi na te pytania. • Wpisy na temat zwierząt są zatem naszpikowane informacjami, nie są jednak nudne jak encyklopedia. Napisano je lekko, ciekawie i z pewnym dystansem. Świadczy o tym chociażby notka na temat dinozaurów czy jednorożców. Dzięki tym wpisom można zauważyć, że do tematu puszczania bąków autorzy podeszli na luzie, bez niepotrzebnego napięcia, które może wywołać w niektórych już sam temat lub tytuł pozycji. • Notatki uzupełnione są ilustracjami Ethana Kocaka. Nie każde zwierzę dostało własny rysunek, ale i tak jest ich całkiem sporo. Są dość proste, ale nadają pozycji lekkości i sprawiają, że książka jest atrakcyjna zarówno dla starszych, jak i młodszych czytelników. • Czy to pierdzi? to ciekawa pozycja na temat dość prozaicznego i zwyczajnego zjawiska. Autorzy postarali się zebrać informacje nie tylko na temat istot, które mają gazy, lecz przedstawiają też takie, które nie puszczają bąków i takie, na temat których trudno orzec jednoznacznie. To pozycja, której nie da się przeczytać za jednym razem, mimo że jest ciekawa. Jest raczej lekturą do kilkukrotnego przejrzenia – najpierw pod kątem zwierząt, które nas interesują, potem pod kątem tych, których nie jesteśmy pewni, jaka będzie odpowiedź, a następnie do uzupełnienia informacji na temat reszty istot. Niemniej naprawdę polecam, jeśli jesteście ciekawi świata i otwarci na nowe wiadomości.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo