Szklane ptaki:

• 

  dorotm
  Baczyński? Biografia? Przecież wszystko już napisano! • Poeta, żołnierz, epigon romantyzmu… Pomnik niczym wieszczowie romantyczni. • Katarzyna Zyskowska ze wszystkiego, co kojarzymy z Janem Bugajem (pseudonim poety), zostawiła jedno – ów romantyzm właśnie, a więc uczucia, które w fabularyzowanym życiorysie składają się w nie zawsze zgodny trójgłos. Z jednej strony skoncentrowana na ukochanym synu matka – Jadwiga, z drugiej coup de foudre – Basia, żona. • Okupacja, powstanie to tło wydarzeń. Widzimy więc Krzycha dołączającego do konspiracji, mimo wątłego zdrowia, jesteśmy świadkami częstych wojennych przeprowadzek. Razem z młodym mężem zastanawiamy się, komu najpierw przeczytać nowy wiersz – matce czy żonie? Obie bliskie, kochane i kochające. • Zyskowska nie staje w swym portretowaniu Krzysztofa Kamila po stronie żadnej z nich. Zresztą Krzycha kochają nie tylko one – i o tym też są „Szklane ptaki”. • Baczyński nazwany przez historyka literatury S. Pigonia diamentem, którym my, Polacy, strzelamy do wroga, to przecież mężczyzna, człowiek z krwi i kości. Zyskowska nie pierwszy raz odbrązawia tego posągowego Kolumba. Czujemy jego determinację, kiedy oświadcza się po kilku dniach znajomości, czy niepokój, gdy, nie wiedząc i nie umiejąc nic, przystępuje do kursu w podchorążówce. • „Szklane ptaki” to opowieść o pięknym umyśle w trudnych czasach, o wrażliwym sercu bijącym w rytmie wystrzałów karabinu. • „Umrzeć przyjdzie, gdy się kochało wielkie sprawy głupią miłością” – pisał Baczyński. Poeta to barwny ptak – Zyskowska opowiada o nim w niezwykły sposób.

Brak wątków