Być rodzicem i nie skonać:

rodzicielstwo na luzie

Autor:
Tom Hodgkinson
Tłumaczenie:
Robert Sławiński
Kamilla Sławińska
Wydawcy:
Grupa Wydawnicza Foksal (2014)
Wydawnictwo W. A. B (2012)
Wydawnictwo W. A. B - Grupa Wydawnicza Foksal (2009-2012)
ISBN:
978-83-280-0817-5, 978-83-7747-838-7
978-83-7881-260-9
Autotagi:
druk
poradniki
5.0

Tom Hodgkinson, ojciec trojga dzieci, dzieli się swoim życiowym doświadczeniem. W poprzednich książkach pokazał, jak być leniwym i jak być wolnym. Teraz udowadnia, że wcale nie trzeba zapełniać dzieciom czasu od rana do wieczora, żeby wychować je na szczęśliwych i samodzielnych ludzi. Przeciwnie! Trzeba im dać święty spokój i dużo przestrzeni. Autor pisze między innymi o niepotrzebnych zabawkach, bezsensownych wypadach rodzinnych i ogłupiających programach telewizyjnych. A także o alternatywnych formach edukacji i o tym, dlaczego warto jak najczęściej przebywać z przyjaciółmi, śmiać się i po prostu cieszyć się życiem, zamiast zamartwiać się kolejnymi problemami. Hodgkinson nie byłby sobą, gdyby nie podparł się autorytetami. Nawiązuje do Locke'a, Rousseau i Lawrence'a, których poglądy na wychowanie okazują się zaskakująco aktualne. Przytacza też anegdoty z własnego życia rodzinnego. A wszystko to przedstawia z ogromnym poczuciem humoru i dystansem
Więcej...
Wypożycz w bibliotece pedagogicznej
Dostęp online
Brak zasobów elektronicznych
dla wybranego dzieła.
Dodaj link
Recenzje
  • Bardzo fajna książka, autor daje nam rodzicom do myślenia. Pokazuje że my rodzice często za bardzo organizujemy życie naszym dzieciom. Jeden z przykładów autora to jak nasze dzieci zachowują się kiedy rodzice leżą w łóżku, bo są chorzy lub mają kaca lub mają ten dzień kiedy nie chcą wstawać z łóżka, tylko wolą pooglądać tv. Okazuje się że nasze pociechy z przyjemnością zrobią nam kawę lub śniadanie i chętnie poleniuchują z nami. Albo inny przykład z książki: jak się zachowują dzieci w domu pełnym zabawek - biją się o nie - a jak nie mają zabawek tylko wyjdą na pusty plac przed domem - wymyślą sobie same wspólną zabawę, np w chowanego, albo w odkrywanie skarbów. Czy dzieci na prawdę potrzebują zabawek, czy wolą zbić z desek z tatą karmik dla ptaków? Albo upiec z mamą pierniki? Po co brać kolejne nadgodziny żeby zarabiać na zabawki dla dzieci, żeby im wynagrodzić nasz brak czasu, jak można sobie wspólnie zorganizować fajną zabawę ze zbędnych rzeczy. To tylko kilka przykładów jak być rodzicem i nie skonać.
    +2 trafna
Nikt jeszcze nie obserwuje nowych recenzji tego dzieła.
Okładki
Kliknij na okładkę żeby zobaczyć powiększenie lub dodać ją na regał.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo