Carl Frode Tiller – norweski pisarz, z wykształcenia historyk. W krótkim czasie stał się jednym z najw­ybit­niej­szyc­h autorów we współczesnej literaturze norweskiej. Jego książki – w tym trylogię Osaczenie – uhonorowano licznymi nagrodami. Powieści Tillera zostały sprzedane do kilkunastu krajów.* • Wyobraź sobie, że tracisz pamięć. Zapominasz o dzieciństwie, chwilach wesołych i smutnych. Musisz zdać się na przyjaciół. Uwierzyłbyś w ich prawdę? • Po tę książkę sięgnąłem przypadkiem. Źle przeczytałem słowo Tiller i myślałem, iż sięgam po thriller. Poczułem lekki zawód, gdy dowiedziałem się, iż to nie jest to, co chciałem przeczytać. Trwał on chwilę. • David traci pamięć. Postanawia odnaleźć ludzi, których znał. Zamieszcza ogłoszenie w gazecie i prosi ludzi, którzy znają go o listy, w których opowiedzą o nim. Odzywają się trzy osoby: Jon, Silje i Arvid. • Utwór został podzielony na trzy części, w których odzywają się wcześniej wspomniani bohaterzy. Każdy z nich opowiada swoją historię, dzięki której możemy poznać ich bliżej – dowiedzieć się o relacjach z otoczeniem oraz charakterze. Dostajemy trzy różne spojrzenia na Davida. Pozostaje pytanie: czy wszystkie są prawdziwe? • Tiller posługuje się prostym, lekkim i dość bogatym słownictwem. Spodobał mi się jego styl pisarski. Historia biegnie spokojnym, ale nie nudzącym tempem. Emocje odgrywają w tej powieści pierwszorzędną rolę. • Autor bardzo dobrze pokazał relacje, jakie panują między postaciami. Ich grę oraz emocje. Stwarzają wrażenie, jakby byli prawdziwymi osobami. Jon jest niespełnionym, sarkastycznym basistą, Arvid byłym pastorem, zaś Silje to szczerą i nieco arogancką koleżanką z czasów licealnych. • Zaskoczyło mnie zakończenie tego dzieła i sprawiło, iż na niektóre wydarzenia zacząłem patrzeć inaczej. • Autor skupił się przede wszystkim na psychologii wszystkich postaci. Dał nam okazję wkroczenia do umysłów bohaterów, które są mroczne, zagmatwane i zaskakujące. Zrobił to w mistrzowski sposób. • Nie jest to książka łatwa do zrozumienia. Nie spędzicie przy niej lekkiego wieczoru, popołudnia czy poranka. Będziecie musieli przebrnąć się poprzez gęstą sieć pogmatwanych (celowo) relacji i zdecydować, co jest prawdą, a co nie. • Najbardziej spodobała mi się opowieść Jona, ponieważ była ona pod kilkoma względami intrygująca, dowiedziałem się kilku zaskakujących rzeczy nt. Davida. Była ona smutna, lekko depresyjna. Historia ta poruszyła mnie najbardziej. Trochę się w nim odnalazłem. No i od razu polubiłem tego bohatera, co w przypadku Arvida czy Silje się nie stało. • Utwór przekazuje kilka ważnych „rad” dotyczących relacji między ludźmi, które na pierwszy rzut oka są oczywiste. • Osaczenie to nowość na polskim rynku wydawniczym. Tiller jest niek­west­iono­wany­m mistrzem w tworzeniu bohaterów. Zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie psychologiczne. • Podsumowując, książka spodobała mi się. Nie jestem pewien czy do końca ją zrozumiałem. Polecam ją przede wszystkim tym, którzy lubią dopracowaną psychologię bohaterów oraz wymagającą lekturę. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Literackiemu. • Tytuł: „Osaczenie” • Autor: Carl Frode Tiller • Wydawnictwo: Literackie • Przełożyła: Maria Gołębiowska-Bijak • Korekta: Anna Milewska, Kamil Bogusiewicz • Wydanie: I • Oprawa: twarda • Liczba stron: 365 • Data wydania: 15.09.2016 • ISBN: 978-83-08-06200-5 • Źródło – okładka książki.

Stefania Jagielnicka jest autorką dwudziestu poczytnych książek. Na początku pracowała jako publicystka w „Dzienniku Zachodnim” w Katowicach. Potem wyemigrowała do USA. Spędziła tam rok i pojechała do Niemiec, gdzie publikowała artykuły w dziennikach. Od sześciu lat mieszka w Wiedniu i pisze powieści.* • Sięgnąłem po tę książkę, gdyż zainteresował mnie opis, okładka oraz to, że jest to thriller psychologiczny (przeczytałem o tym na jakiejś stronie). No i myślałem, iż to debiut, bo pierwszy raz słyszę o tej autorce. • Iza pracuje w operze, gdzie odnosi spore sukcesy. Skupia się tylko na karierze. Nie zależy jej na małżeństwie oraz dzieciach. Gdy obecny kochanek rzuca ją dla innej kobiety, załamuje się i popada w depresję, przez co traci głos. Ukazuje się jej diabeł, z którym zawiera pakt. Miała odzyskać głos, ale musi poświęcić znacznie więcej. • „Im bliżej jest się Boga, tym bliżej również szatana.” • To nie jest thriller psychologiczny! Bardziej dzieło to nazwałbym książką obyczajową z wątkami psyc­holo­gicz­nymi­. Przede wszystkim dlatego, iż nie mamy tutaj do czynienia z mocnym trzymaniem w napięciu. Owszem, jest trochę mrocznego klimatu, bohater toczy walkę wewnętrzną, ale dreszczu emocji nie ma. Narracja prowadzona jest i w pierwszej, i w trzeciej osobie, autorka serwuje nam dość dokładne opisy miejsca akcji, zakończenie zostało zamknięte. W książce można dostrzec pokazanie różnych problemów społecznych. Są też dobrze poprowadzone intrygi. Ciągle gdzieś się krążą tematy związane z miłością. • Główna postać – Iza – jest typową prze­dsta­wici­elką­ kobiet pochodzących z wysokich warstw społecznych. Uważa się za nie wiadomo jak piękną, mimo iż swoje lata ma, nie przejmuje się uczuciami innych, jest materialistką, często się złości, przede wszystkim skupia się na sobie i lubi, gdy inni też o niej mówią. Swoim zachowaniem przypomina trochę Izabelę Łęcką z Lalki Bolesława Prusa. Po pewnym czasie zaczęła mnie irytować i na pewno nie należy ona do moich ulubionych bohaterek. • Autorka ciekawie pokazała etapy popadania w obłęd przez bohatera. • Książka została napisana prostym językiem. Bardzo szybko się ją czyta. Fabularnie jakoś skomplikowana nie jest. Niekiedy odniosłem wrażenie, iż akcja pędzi za szybko. • Spodobał mi się motyw zawarcia paktu z diabłem. Drugi raz spotkałem się z nim w literaturze, więc chyba zbyt często wykorzystywany nie jest. • Koniecznie muszę wspomnieć o błędzie logicznym, który dostrzegłem w tym dziele. Chodzi o to, że gdy Iza straciła głos, to rozmawiała z innymi bohaterami. Wprawdzie szeptem, ale dawała radę. Przecież została go pozbawiona, więc komunikować się powinna za pomocą pisania na kartkach itp., co zresztą byłoby dość ciekawe. • „Najwspanialsze dzieła, ba, wszystko co wartościowe, wszystko co przetrwało próbę czasu, wszystko co chlubnie wpisało się w dziejach ludzkości, zrodziło się w cierpieniu.” • Wiele słów w tej książce tyczy się tematów związanych z Bogiem, np. uzdr­owic­iels­kiej­ wiary w niego. Przeszkadzało mi to, iż wiele zdań było banalnych, oczywistych dla katolików no i naciąganych. • Amfetamina porusza problem nie akceptacji przez rodzinę. Jest też motyw winy i kary. • Zakończenie jest dość oczywiste, trochę mdłe i niezbyt realne. • Książka spodobała mi się. Była taką odskocznią od książek, które wcześniej czytałem. Pomogła się zrelaksować i oderwać od problemów. Nie jest za bardzo wymagająca, dlatego polecam ją wszystkim tym, którzy chcą sięgnąć po coś lekkiego. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Psychoskok. • Tytuł: „Amfetamina” • Autor: Stefania Jagielnicka • Wydawnictwo: Psychoskok • Projekt okładki: Robert Rumak • Korekta: Janusz Sigismund • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 373 • Rok wydania: 2016 • ISBN: 978-83-7900-639-7 • *Źródło – okładka książki.

Camilla Läckberg – szwedzka autorka powieści kryminalnych, z wykształcenia ekonomistka. Jest absolwentką Akademii Ekonomicznej w Göteborgu. Ma dwoje dzieci (Willego i Meję) z pierwszego małżeństwa. W 2010 wyszła za mąż za Martina Melina (z którym współpracowała od 2005), funkcjonariusza policji i pierwszego zwycięzcę telewizyjnego programu survivalowego, "Ekspedycja Robinson" (1997).* • Jestem wielkim fanem Camilli Läckberg. Głównie dlatego, iż od jej książek zacząłem swego czasu przygodę z czytaniem kryminałów. Mam sentyment do jej powieści. Dlatego nie mogłem przejść obojętnie obok tej książki. Już wcześniej chciałem przeczytać utwór Zamieć śnieżna i woń migdałów. Cieszę się, iż wstrzymałem się z zakupem, gdyż Morderstwa i woń migdałów składają się z tej mini powieści, ale jest tam też o wiele więcej ciekawych rzeczy. • Dzieło składa się z trzech nowelek, mini powieści, wywiadu z autorką, prezentacji bohaterów serii o Fjällbace i spisu książek autorki wraz z opisami oraz krótkiego kursu pisania. • Akcja nowelek dzieje się w miejscach, które poznaliśmy we wcześniejszych książkach Camilli Läckberg. Zostały napisane prostym językiem, ciekawym stylem autorki, który uwielbiam. Za bardzo w napięciu one nie trzymały (no dobra, jest jeden wyjątek). Przede wszystkim urzekł mnie ich klimat. Bardzo szybko je przeczytałem. W jednej z nich pojawiają się: Erica i Patrick. • Zaśmieć śnieżna i woń migdałów niezbyt mi się spodobała. Przede wszystkim dlatego, że czasem odniosłem wrażenie, iż autorka pisała niektóre sceny na siłę. Traciły one tempo i napięcie. Sam pomysł spodobał mi się. W połowie książki pogubiłem się w imionach i nazwiskach bohaterów, którzy zostali dobrze wykreowani. Zaskoczyło mnie rozwiązanie akcji, ponieważ nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Klimat jest typowo szwedzki – góry śniegu, ujemne temperatury i tajemnice. Spodobało mi się również to, iż główną postacią był Martin Molin, który trochę się zmienił, gdyż w serii o Fjällbace wydawał mi się on trochę nieogarnięty, a tu całkiem nieźle sobie poradził. Intrygi też są na plus. Opis: Martin przyjeżdża do rodziny swojej narzeczonej. Poznaje on jej pokręconą i mate­rial­isty­czną­ rodzinę. Niespodziewanie ginie jeden z członków rodziny. Wszyscy są podejrzani. Kto zabił? I co z tym wszystkim wspólnego ma woń migdałów? • Przejdę do wywiadu, który jest totalnym mistrzostwem. Widać, że osoba, która go przeprowadzała dobrze się przygotowała do niego. Mamy okazję poznać bliżej lata młodzieńcze pani Läckberg. Nie ma tutaj czegoś takiego, że jest pytanie, odstęp, odpowiedź, pytanie, odstęp, odpowiedź… Jest to bardziej zrobione jak jakaś historia (no ale nie do końca. Ciężko jest to opisać). Co najważniejsze: odpowiedzi są bardzo wyczerpujące. Wywiad został urozmaicony prywatnymi zdjęciami autorki z różnych etapów jej życia. • Bardzo zainteresował mnie również mini kurs pisania, który pomaga osobom chcącym być pisarzami, m.in. kreować bohaterów i sprawiać, aby potencjalny czytelnik nie wiedział, kto jest mordercą. Został on napisany krótko i na temat. Mamy tam też ćwiczenia, które ułatwią nam zadanie. • Podsumowując, jestem usat­ysfa­kcjo­nowa­ny tą pozycją. Polecam ją przede wszystkim wiernym fanom tej autorki. Lepiej sięgnijcie po nią po skończeniu serii, aniżeli przed. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca. • Tytuł: „Morderstwa i woń migdałów” • Tytuł oryginału: „Mord och mandeldoft” • Autor: Camilla Läckberg • Wydawnictwo: Czarna Owca • Przełożyła: Inga Sawicka • Wydanie: I • Oprawa: twarda • Liczba stron: 240 • Data wydania: 09.11.2016 • ISBN: 978-83-8015-4-933 • Źródło – Lubimy Czytać.

Piotr Wojciechowski – polski prozaik, reżyser i krytyk filmowy oraz publicysta (stały felietonista miesięczników "Więź" i "Workshop"). Jako pisarz zadebiutował w roku 1967 książką Kamienne pszczoły.* • Siostra Perfekta jest na misji charytatywnej w Dżamijabadzie i bierze udział w pewnym śledztwie. Glorenda Waciak walczy z urzędowymi absurdami, a jej córka, Blandi, prowadzi dział promocji wirtualnego banku. Natomiast Rafał Skorecki próbuje stworzyć film, ale nie jest to takie proste. • Muszę przyznać, że jest to książka dziwna i nie wiem, czy rozumiałem to, co ona chce przekazać. Na początku dzieją się bardzo dziwne rzeczy, które na pierwszy rzut oka wydały mi się bezsensowne, ale po kilkunastu stronach nabrały jakiegoś sensu. Im dalej, tym jest osobliwiej. Autor posługuje się lekkim językiem. Można w jego stylu pisarskim zobaczyć duże doświadczenie oraz świadomość językową. • Nie ukrywam, że raz czy dwa (no dobra, troszkę więcej) zaśmiałem się, gdyż dzieło to jest pełne absurdu. Tam wszystko mogłoby się zdarzyć i byłoby to w pełni naturalne. • Moim zdaniem „Strych Świata” pokazuje podziały, jakie panują między ludźmi (szczególnie tymi, którzy wyznają różne religie) i stawia pytanie: czy istnieje szansa, by te „mury” zlikwidować? • Mamy tutaj pełną paletę bohaterów – siostry zakonne, islamista, celebryci, żołnierze, generałowie. Mimo iż są oni różni, łączy ich przede wszystkim takie samo poczucie humoru. • Początkowo dzieło to nie podobało mi się, ponieważ było dla mnie nielogiczne i bardzo dziwne. Dopiero później zacząłem się do niego przekonywać. • Akcja utworu dzieje się i w krajach arabskich, i w miejscu, które prawdopodobnie jest gdzieś na terenie Polski. • Podsumowując, „Strych Świata” to książka, która – jak sam autor określił – jest „niepoważna, zbójecko-błazeńska”. Polecam ją tym, którzy szukają czegoś innego. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Wielka Litera. • Tytuł: „Strych Świata” • Autor: Piotr Wojciechowski • Wydawnictwo: Wielka Litera • Seria: Czytelnia polska • Korekta: Jadwiga Piller • Opracowanie graficzne okładki: Janusz Staszczyk • Wydanie: I • Oprawa: twarda (z obwolutą i skrzydełkami) • Liczba stron: 237 • Data wydania: 26.10.2016 • ISBN: 978-83-8032-130-4 • Źródło – Lubimy Czytać.

Dariusz Domagalski jest pisarzem, felietonistą i scenarzystą komiksów. Debiutował w 2006 roku w czasopiśmie „Science Fiction, Fantasy i Horror”, w roku 2009 zaczął wydawać cykl powieściowy z okresu wielkiej wojny z zakonem krzyżackim, łączący elementy powieści historycznej i fantasy. Na koncie ma ponadto klasyczne powieści historyczne Vlad Dracula i Piraci Północy: Bractwo, powieści science fiction Silentium Universi i kryminał Cherem.* • Dopiero po lekturze książki sprawdziłem, co oznacza tajemniczy tytuł. Najpierw myślałem, że to może jakaś nazwa własna. Myliłem się, bo Angele Dei (łac.) tłumaczy się jako Aniele Boży. I wiąże się to z książką. • Dobrze wiecie, że moja przygoda z science fiction zaczęła się niedawno i wiele dzieł z tego gatunku jest przede mną. Staram się na razie sięgać przede wszystkim po książki polskie, dlatego wybrałem Angele Dei, ponieważ zapowiadało się ono dobrze. • W Niebie nie dzieje się dobrze. Dochodzi do buntów, które mogą doprowadzić do wojny. A to wszystko przez miłość do ludzi. Gdy Nabuchodonozor atakuje Królestwo Judy, z jerozolimskiej świątyni znika pewien artefakt, który potrzebny jest aniołom. Czy ludzkość przestanie istnieć? • Akcja książki dzieje się w trzech różnych miejscach i czasach – VI wiek p.n.e., XIII wiek n.e. (czasy wypraw krzyżowych) oraz XXI wiek n.e. Bałem się na początku, że autor polegnie, ponieważ bardzo trudno jest wykreować postacie, które żyją w bardzo różnych i odległych od siebie czasach, które muszą zachowywać się tak, jak wtedy to robiono. Sprawienie, iż czytelnik się w tym wszystkim nie pogubi, też do łatwych zadań nie należy. Na szczęście panu Domagalskiemu wyszło to wyśmienicie. • Dzieło to zostało napisane lekkim językiem, akcja momentami trzyma w napięciu, utwór czyta się szybko i przyjemnie (nawet jeśli nie zna się faktów historycznych). Przyczepić muszę się do zakończenia, które moim zdaniem, przebiegło za szybko. Kreacja bohaterów też mi się trochę nie podobała, ponieważ czasem mnie irytowało ich zachowanie. No i czasem zauważyłem w nich papierowość. • Autor wykazał się dużą wiedzą nt. historii oraz Biblii. Oczywiście mamy tutaj też do czynienia z fikcją literacką, niemniej łatwo jest ją odróżnić od faktów. • Książka została urozmaicona ilustracjami kart tarota wraz z objaśnieniem. • Utwór spodobał mi się. Przede wszystkim doceniam pomysł, który został dobrze wykonany. A tak poza tym to: przeplatanie się trzech różnych płaszczyzn czasowych oraz odwagę autora, który podjął ciężką próbę stworzenia książki łączącej różne czasy, miejsca oraz bohaterów. • Podsumowując, niech po to dzieło sięgną osoby, które dopiero zaczynają swoją przygodę z literaturą science fiction. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Księgarni Tania Książka. • Tytuł: „Angele Dei” • Autor: Dariusz Domagalski • Wydawnictwo: Dom Wydawniczy REBIS • Seria: Horyzonty zdarzeń • Opracowanie graficzne okładki: Tomasz Maroński • Redaktor: Grzegorz Jackowski • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 399 • Data wydania: 02.08.2016 • ISBN: 978-83-8062-011-7 • Źródło – skrzydło książki.