Tosca Lee to wielokrotnie nagradzana pisarka, autorka powieści, które znalazły się na liście bestsellerów „New York Timesa”, jak „Legenda Sheby”, „Judasz” czy „Diabeł. Autobiografia.” Ukończyła studia anglistyczne w Smith College. Od dziecka podróżuje po świecie w poszukiwaniu przygód. Obecnie mieszka na Środkowym Zachodzie z mężem i dziećmi.* • Uwielbiam czytać książki, podczas czytania których widać, że autor się przyłożył, czyli np. zrobił dobry research. Dzięki temu książka jest aute­ntyc­znie­jsza­, dzięki czemu autor zyskuje w moich oczach. Jak było w przypadku tego dzieła? • Z pewnych przyczyn główna bohaterka poddała się zabiegowi, który wymazał dużą część jej pamięci. Pewnego dnia dowiaduje się, iż – rzekomo – jest potomkinią Elżbiety Batory i pewna tajemnicza postać chce ją zabić. Najpierw w to nie wierzy, lecz pewne wydarzenia powodują, że w jej umyśle powstaje mnóstwo pytać, na które odpowiedzi należy szukać w wymazanej przeszłości. • Nie jest to utwór z najwyższej półki, aczkolwiek na tle literatury młodzieżowej wyróżnia się oryginalnością. Pomysł, na który wpadła autorka, jest świetny i w dodatku wykonała go ona w dobry sposób. Tak naprawdę od samego początku zostajemy wciągnięci w wir akcji, która gna przez kilka europejskich krajów. Tosca Lee posługuje się językiem, który w miarę przyjemnie się czyta. Wiele rzeczy owianych jest aurą tajemniczości. Wraz z główną bohaterką odkrywamy „smaczki” z jej poprzedniego życia. • Jeśli znasz trzy języki, jesteś trójjęzyczny. Jeśli dwa – jesteś dwujęzyczny. A jeśli jeden… jesteś Amerykaninem. • • Przejdę teraz do wad. Po pierwsze: przez te trzysta osiemdziesiąt osiem stron przewija się mnóstwo bohaterów, a ponadto dzielą się oni na tych „dobrych” i „złych”, więc będąc na tej trzysetnej stronie wszystko mi się pokiełbasiło i trudno było mi przypomnieć sobie, kto jest kim. Po drugie: autorka kilka razy poszła na łatwiznę i pewne sytuacje rozwiązywała w sposób dość dziwny, zamiast spróbować stworzyć logiczne wyjście z danej sytuacji. • Spodobało mi się tajemnicze zakończenie, które nie zamknęło większości wątków. • Muszę się przyznać do tego, że nie znałem wcześniej zapierającej dech w piersiach historii Elżbiety Batory. Pani Lee umiejętnie wplotła to w fabułę. • Wątek miłosny spodobał mi się, gdyż był on poprowadzony lepiej niż w większości książek, które czytałem, aczkolwiek czasem wydał się on lekko naiwny i niemający prawa istnieć naprawdę, czyli nieautentyczny.- • Dopiero po przeczytaniu tego dzieła zobaczyłem, że nie jest to debiut. Wcześniej o tej autorce nie słyszałem, mimo iż odniosła ona duże sukcesy w swojej pisarskiej karierze. Na pewno sięgnę po jej inne książki. No i jestem ciekaw drugiego tomu tej historii. • Podsumowując, uważam, iż jest to utwór wart uwagi. Polecam go przede wszystkim osobom uwielbiającym literaturę młodzieżową. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu IUVI. • Tytuł: „Potomkowie” • Tytuł oryginału: „The Progeny” • Autor: Tosca Lee • Wydawnictwo: IUVI • Cykl: Piętno Krwawej Hrabiny (tom I) • Przełożyła: Anna Bereta-Jankowska • Korekta: Krzysztof Bernaś, Ewa Cebo • Opracowanie graficzne okładki: Stefan Łaskawiec • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 388 • Rok wydania: 2016 • ISBN: 978-83-7966-027-8 • Źródło – skrzydło książki.

Randall Munroe jest autorem „What If? A co gdyby?” – pierwszej pozycji na liście bestsellerów New York Timesa – naukowego bloga z pytaniami i odpowiedziami What If i popularnego komiksu internetowego „xkcd”. Autor był robotykiem w NASA, ale w 2006 roku odszedł z Agencji Kosmicznej, żeby zawodowo poświęcić się rysowaniu komiksów w internecie, by utrzymywać się ze sprzedaży koszulek, grafik, plakatów i książek „xkcd”. Lubi kolacje przy świecach i długie, a nawet bardzo długie spacery plażą. Randall Munroe mieszka w Massachusetts.* • Coraz częściej powstają książki popu­larn­onau­kowe­, które wyjaśniają różne trudne zagadnienia, np. językowe czy te związane z nauką w prosty, przystępny dla większości ludzi sposób. Czy są nam one potrzebne? Czy przypadkiem tematy nie zostały już dawno wyczerpane? • Używasz w życiu codziennym pralek i suszarek? Przechodzisz przez mosty? A może uczysz się w szkole o Układzie Słonecznym czy anatomii człowieka? Ciekawi cię, jak działają windy i śmigłowce? W takim razie ta książka jest dla ciebie, ponieważ bardzo szybko i przystępnie wyjaśni działanie ci tychże rzeczy oraz kilkudziesięciu innych. • „Tłumacz rzeczy…” spodobał mi się, ponieważ wyróżnia się on spośród innych książek tego gatunku. Dlaczego? Otóż każde zagadnienie zostało opisane przez dziesięć setek słów (czyli tysiąc). Ponadto mamy tutaj estetycznie wykonane schematy. No i ten język… Nie jest on na siłę przesycony „trudnymi” słowami, aby nadać jakiś poważniejszy charakter czy pokazać, iż autor jest elokwentny. • Ta książka oraz podobne do niej (Mówiąc Inaczej, Nic bardziej mylnego itp.), gdyż podręczniki szkolne nie zawsze mówią o rzeczach bardzo ważnych (a jeśli tak to często w sposób zagmatwany), a nauczyciele nie mogą też na każdy temat poświęcić wielu godzin lekcyjnych, bo trzeba zrealizować materiał. Te utwory są wybawieniem. • Najbardziej zaciekawiło mnie omówienie działania smartfona, bo na co dzień go używam, a nigdzie nie mogłem znaleźć w miarę prostego opracowania na jego temat. Autor nie używa fachowych słów (pudełko z prądem (bateria), dziura na prąd (miejsce, do którego podpinamy ładowarkę) czy komputer do ręki (smartfon)). • Jedynym minusem tego dzieła jest nieporęczność, ponieważ jest ono formatu A4 oraz ma obwolutę, co nie jest zbyt wygodne, gdy się czyta, dlatego lektura książki może być niewygodna w autobusie czy pociągu. • Wewnątrz książki znajduje się plakat, zaś na końcu spis tysiąca słów, których ludzie używają najczęściej. • Podsumowując: polecam przeczytać ten utwór wszystkim tym, którzy są głodni wiedzy. Jest to godna uwagi książka, która może być idealnym prezentem dla osób mających co najmniej dwanaście lat. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca. • Tytuł: „Tłumacz rzeczy. Złożone sprawy w prostych słowach” • Tutuł oryginału: „Thing Explainer. Complicated Stuff in Simple Words” • Autor: Randall Munroe • Wydawnictwo: Czarna Owca • Przełożył: Jeremi K. Ochab • Korekta: Beata Wójcik • Projekt okładki: Brian Moore, Randall Munroe • Projekt wnętrza: Christina Gleason • Wydanie: I • Oprawa: twarda (z obwolutą) • Liczba stron: 60 • Data wydania: 26.11.2016 • ISBN: 978-83-8015-502-2 • Źródło – książka.

Marcin Mortka – najwięcej pomysłów przychodzi mu do głowy w… pociągu. Wprost nie może się od nich odpędzić. Od lat znany w kręgach fantastycznych, napisał wiele bestsellerowych powieści dla starszych czytelników: „Miasteczko Nonstead”, „Karaibska krucjata”, „Martwe Jezioro”, „Ragnarok 1940”, „Miecz i kwiaty” i wiele innych. Książki dla młodszych czytelników pokochał od pierwszego napisanego słowa. Jego magiczna opowieść o wesołym wikingu Tappim („Przygody Tappiego z Szepczącego Lasu”, „Podróże Tappiego po Szumiących Morzach”) zachwyciła nie tylko najmłodszych czytelników. Kolejna część – „Wędrówki Tappiego po Mruczących Górach” – pojawiła się w 2014 roku. Dla nieco starszych czytelników Autor przygotował zaś serię science-fiction, której pierwszy tom – „Inwazja” – został wydany w 2013 roku.* • Heather ucieka z Domu pod Pękniętym Niebem. Szuka Nolana oraz odpowiedzi na nurtujące ją pytania. To, co zobaczyła, spowodowało nagromadzenie się kolejnych kwestii, które trzeba wyjaśnić. Kto jest większym szaleńcem: McTodd, Frank czy Pratt? • Ta książka spodobała mi się o wiele bardziej niż tom pierwszy. Od samego początku zostałem wciągnięty w wir akcji, tempo tylko chwilami trochę zwalniało, aby potem powrócić ze zdwojoną siłą. Autor ma niezwykle lekkie pióro, ciekawy styl pisania, duże umiejętności w opowiadaniu historii oraz opisywaniu otoczenia. Bohaterzy zostali wykreowani bardzo dobrze. Przyczepić się mogę tylko do ich ilości oraz w miarę podobnych imion niektórych z nich, gdyż czasem musiałem się chwilkę zastanowić, aby przypomnieć sobie kto kim jest. • Heather przeżyła bardzo dużą przemianę z delikatnej, przemądrzałej i dbającej o wygląd kujonki w odważną, waleczną, gotową zabić i poświęcić się dla kogoś kobietę. Na tych 234 stronach przeżyła tyle przygód, ile ja na pewno nie będę miał w swoim całym życiu. • Ostatnie trzydzieści stron czytałem, nie wiedząc co ze sobą zrobić: chwilę siedziałem po czym z wrażenia musiałem wstać. I tak w kółko. • W tym dziele jest miejsce na smutek, radość, złość, śmiech, żal oraz łzy. • Ta książka bardzo dobrze pokazuje to, w jaki sposób ludzie mogą się zachowywać, gdy prawo przestanie obowiązywać. • Motyw końca świata dość często pojawia się w literaturze. W tej książce został ukazany on w inny sposób, niż zwykle. • Wewnątrz znajdują się przepiękne czarno-białe ilustracje, których zadaniem jest obrazowanie (bez spoilerów) wydarzeń zawartych w poszczególnych rozdziałach. • Podsumowując: utwór ten polecam przede wszystkim młodzieży. Pojawia się tutaj trochę scen w miarę brutalnych, dlatego osoby poniżej czternastego roku życia lepiej niech jeszcze omijają tę książkę. • Za przekazanie egzemplarza do recenzji dziękuję Wydawnictwu Zielona Sowa. • Tytuł: „Droga pod Pękniętym Niebem” • Autor: Marcin Mortka • Wydawnictwo: Zielona Sowa • Cykl: Dom pod pękniętym niebem • Ilustracje: „black gear” • Korekta: Anna Włodarkiewicz, Magdalena Adamska • Wydanie: I • Oprawa: miękka (ze skrzydełkami) • Liczba stron: 234 • Data wydania: 28.04.2014 • ISBN: 978-83-7895-854-3 • Źródło – skrzydło książki.

Cyber Marian – polski producent filmowy i osobowość internetowa. Twórca i prowadzący kanał wideo w serwisie YouTube od stycznia 2011 roku, pod nazwą Cyber Marian. • Nie jestem jego jakimś wielkim fanem. Obejrzałem raptem kilka filmików, niemniej uważam go za najk­reat­ywni­ejsz­ego, pomysłowego i zakręconego gościa spośród wszystkich youtuberów. Po tę książkę sięgnąłem z czystej ciekawości. Spodziewałem się, iż dostanę kilka historii z dzieciństwa oraz informacje dotyczące zmiany jego życia wywołane działalnością w serwisie YouTube. Dostałem o wiele więcej. • Utwór podzielony jest chronologicznie. Zaczyna się od wczesnego dzieciństwa, przez podstawówkę, liceum i do dnia dzisiejszego. Mamy okazję poznać lepiej osobę ukrywającą się pod tym pseudonimem, ale nie mówi nam on wszystkiego o sobie. Nie znajdziecie tutaj jego zdjęć bez okularów itp. • Zastanawiałeś się, ile pieniędzy zarabiają youtuberzy? Czy da się z tego wyżyć? Czy wąs Cyber Mariana jest prawdziwy? Skąd biorą się te jego pomysły? Dlaczego się on nie ujawnia? Między innymi odpowiedź na te pytania znajdziecie w Dziś tak bardziej. • „Wszystko, co chcieliście o mnie wiedzieć, ale baliście się zapytać. A raczej: o co pytaliście, ale wykręcałem się od odpowiedzi.” • Książka przesycona jest przeróżnymi zdjęciami i ilustracjami. Na każdej stronie znajduje się coś kolorowego i dopełniającego treść, np. jakiś mem czy króciutki komiks. Cyber Marian ma dar opowiadania. Z każdą kolejną stroną coraz bardziej angażowałem się w historie, które przedstawił i chciałem wciąż więcej i więcej. Odniosłem niekiedy wrażenie, iż siedzi on obok mnie i to wszystko mówi. Jest on bardzo szczery, dzięki czemu książka ta staje się bardzo prywatna. • Dzięki darmowej aplikacji, którą można za darmo ściągnąć na swój telefon, dostaje się m.in. niepublikowane dotąd materiały. • Znajdziecie tutaj również kilka cennych rad dla początkujących youtuberów. • Podsumowując, spodobała mi się ta książka, mimo iż, jak wcześniej wspomniałem, Cyber Marian nie jest moim najulubieńszym youtuberem. To przezabawna i ciekawa postać, która potrafi rozśmieszyć każdego w nawet najgorszym momencie życia oraz mieć dystans do życia, świata i siebie. Jednym słowem: „Dziś tak bardziej” to kompendium wiedzy na temat Cyber Mariana. • Za przekazanie książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Insignis. • Tytuł: „Dziś tak bardziej” • Autor: Cyber Marian • Wydawnictwo: Insignis • Korekta: Maria Brzozowska, Dominika Pycińska, Julia Diduch • Projekt okładki: Tomasz Brzozowski • Wydanie: I • Oprawa: ni to twarde, ni miękkie • Liczba stron: 295 • Data wydania: 09.11.2016 • ISBN: 978-83-65315-68-7

Stefan Darda to jeden z najbardziej uznanych autorów literatury grozy w Polsce. Jego utwory cieszą się popularnością wśród czytelników, czego dowodem są liczne nominacje m.in. do nagrody Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla. Pierwsza część cyklu – „”Czarny Wygon. Słoneczna Dolina – zajęła trzecie miejsce w plebiscycie czytelników Nautilus 2010, a także, głosami internautów, znalazła się w pierwszej dziesiątce polskich literackich horrorów wszech czasów, natomiast książka „Czarny Wygon. Bisy” została uhonorowana Nagrodą Nautilus za najlepszą powieść fantastyczną roku 2012.* • Byłem bardzo ciekawy jak zakończy się ta seria. Od pierwszego tomu wciągnąłem się w nią. Niestety czuję się trochę zawiedziony zakończeniem… • Witold Uchmann zaangażował się w historii wioski na Roztoczu tak, że trudno jest jemu opuścić to miejsce. Zło bardzo szybko rośnie w siłę. Dzięki niespodziewanej pomocy dziennikarzowi może uda się wyjść cało z opresji. Będzie musiał zmierzyć się z Czarnym. • Książka została napisana lekkim językiem i de facto od początku wciągnąłem się w akcję, niemniej później doszło do zwolnienia jej, miałem dość niektórych bohaterów i odniosłem wrażenie, iż czasem autor nie wiedział co chce napisać i dochodziło do małego zamieszania. • Jestem zachwycony wykreowanymi bohaterami, a szczególnie Czarnym. To jedna z najm­rocz­niej­szyc­h postaci z jakimi miałem kiedykolwiek do czynienia. Mroczny, tajemniczy, okrutny, bezwzględny, przebiegły… Muszę przyznać, że kibicowałem właśnie jemu, a nie innym „dobrym” postacią. Dobrze stworzony został również Witold, którego poznajemy oczywiście dużo wcześniej. Czasem potrafi zaskoczyć. Mimo iż poznajemy go już w pierwszym tomie to odnoszę wrażenie, że Stefan Darda nie przekazał nam wszystkich informacji o nim. • „– Gdyby można przeprowadzić dowód na istnienie Boga, to wiara w niego przestałaby być jakąkolwiek wartością.” • Bałem się, że ten utwór będzie kontynuowaniem na siłę tejże historii. Bo tak naprawdę ona mogłaby skończy się na Bisach I. Czuję się trochę usat­ysfa­kcjo­nowa­ny lekturą tego dzieła. • Zakończenie mnie ani nie porwało, ani niezbyt mocno zaskoczyło. • Nadal boli mnie jedno – ta książka nie jest tak straszna, jak powinna być. Dostajemy horror, który powinien cały czas nas straszyć, a tak naprawdę było tylko kilka takich momentów. • Podsumowując całą serię uważam, że warto po nią sięgnąć. Pokazuje ona, iż mamy dobrych autorów grozy. Najlepszy był tom pierwszy, ponieważ dostałem wtedy coś nowego, dość strasznego i zaskakującego. Drugi tom też był dobry. Dopiero od „Bisów” zaczął się lekko poziom obniżać. Jeśli chcecie przeczytać serię książek z ciekawą historię, nie zastanawiajcie się i bierzcie. Jednak gdy będziecie szukać czegoś, co wami mocno wstrząśnie, to zastanówcie się dwa razy. Cykl ten podobał mi się, aczkolwiek jestem troszkę zawiedziony. • Za przekazanie książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Videograf. • Tytuł: „Bisy II” • Autor: Stefan Darda • Wydawnictwo: Videograf • Cykl: Czarny Wygon • Korekta: Urszula Bańcerek • Ilustracja na okładce: Dariusz Kocurek • Wydanie: I • Oprawa: miękka • Liczba stron: 314 • Data wydania: 28.05.2014 • ISBN: 978-83-7835-281-5 • Źródło – okładka.