„Latarnik” to lektura napisana przez Henryka Sienkiewicza. Opowiada o Polaku, Skawińskim, który przez wiele lat wędrował po świecie i szukał miejsca, gdzie mógłby spokojnie żyć. Pracował w różnych krajach, przeżył dużo trudnych sytuacji i był już bardzo zmęczony ciągłym szukaniem. • Kiedy otrzymał pracę latarnika w Aspinwall, bardzo się ucieszył. To była spokojna i prosta praca, a właśnie tego potrzebował. Codziennie pilnował latarni, chodził wokół domu i cieszył się, że wreszcie ma ciszę i porządek w życiu. Można było zobaczyć, że w tym miejscu czuł się naprawdę dobrze. • Pewnego dnia dostał paczkę z polskimi książkami. Od dawna nie miał kontaktu z językiem polskim, więc bardzo go to poruszyło. Najbardziej wzruszył się, gdy zaczął czytać „Pana Tadeusza”. Czytał tak mocno przejęty, że zapomniał o wszystkim dookoła. Ten moment pokazał, jak bardzo tęsknił za ojczyzną. • Przez to, że czytał, nie zapalił latarni. Efekt był taki, że statek się rozbił, a Skawiński stracił pracę. To było smutne, bo widać, że nie zrobił tego specjalnie. Po prostu emocje go całkiem pochłonęły. • Uważam, że „Latarnik” to ciekawa lektura, która pokazuje, jak silna może być tęsknota za krajem. Historia jest prosta, ale wzruszająca i łatwo ją zrozumieć.

Książka „Opowieść wigilijna” została napisana przez Charlesa Dickensa. Opowiada o starszym mężczyźnie, który nazywa się Ebenezer Scrooge. Był bardzo skąpy, niemiły i nie lubił świąt ani ludzi. Wszystko mu przeszkadzało i ciągle narzekał. • W wigilię Scrooge'a odwiedził duch jego dawnego kolegi Jakuba Marleya. Duch powiedział mu, że jeśli Scrooge się nie zmieni, to czeka go zły los. Potem przyszły do niego trzy duchy: Przeszłości, Teraźniejszości i Przyszłości. Każdy pokazał mu coś ważnego z jego życia. • Najbardziej podobało mi się, jak Scrooge zobaczył małego Tima i całą rodzinę Cratchitów. Oni byli biedni, ale szczęśliwi i dobrze się kochali. • Ta książka pokazuje, że warto pomagać innym i że nie można być takim egoistą jak Scrooge na początku historii. Później widać, że gdy człowiek się zmienia, to jego życie też się zmienia na lepsze. • Uważam, że „Opowieść wigilijna” jest fajną książką i warto ją przeczytać, zwłaszcza przed świętami. Daję jej ocenę 9/10.

Książkę „Ania z Zielonego Wzgórza” napisała Lucy Maud Montgomery. Opowiada o dziewczynce Ani Shirley, która przyjechała na Zielone Wzgórze do Marilli i Mateusza przez pomyłkę. Oni chcieli, żeby przyjechał chłopiec, ale zamiast niego przyszła Ania. • Ania jest sierotą i ma rude włosy. Ma też bardzo dużo wyobraźni i czasami mówi za dużo. Często wpada w różne kłopoty, ale jest miła i dobra, więc wszyscy ją lubią. Czasami jej przygody są śmieszne, a czasami wzruszające. • Najbardziej mi się podobało, że Ania jest taka ciekawa świata i zawsze chce wszystko poznawać. Lubi rozmawiać, wymyślać różne historie i czasem robi zabawne rzeczy. Fajne jest też to, jak przyjaźni się z Dianą i jak się czasem kłóci z Gilbertem, a potem się godzą. • Mi w tej książce wszystko się podoba. To jest moja ulubiona lektura i naprawdę ją lubię. Każda przygoda Ani jest ciekawa i fajna. • Książka pokazuje, że warto mieć marzenia i wierzyć w siebie. Ania była sierotą, ale zawsze próbowała być dobra i radosna. • Uważam, że „Ania z Zielonego Wzgórza” jest bardzo fajna i ciekawa. Naprawdę warto ją przeczytać. Daję jej 10/10, bo wszystko w niej mi się podoba i to moja ulubiona książka.

Książka „Hobbit, czyli tam i z powrotem” została napisana przez J.R.R. Tolkiena. Jest to powieść fantasy o przygodach małego hobbita o imieniu Bilbo Baggins. Czytałem tę książkę dosyć długo, bo ma dużo opisów, ale bardzo mi się podobała, bo była ciekawa i miała dużo przygód. • Na początku Bilbo żył spokojnie w swoim domku w Shire i nie chciał mieć żadnych przygód. Ale potem przyszedł do niego czarodziej Gandalf i grupa krasnoludów, i zaprosili go, żeby poszedł z nimi na wyprawę. Bilbo na początku nie chciał, ale potem się zgodził. Od tego momentu zaczyna się cała historia. • W czasie podróży Bilbo i krasnoludy przeżywają dużo trudnych sytuacji. Spotykają trolle, elfy, gobliny, wielkie pająki i oczywiście smoka Smauga, który ukradł ich skarb. Najbardziej podobała mi się scena, gdy Bilbo znalazł pierścień w jaskini Golluma. • Uważam, że „Hobbit” to bardzo fajna książka, choć czasem trudna do czytania, bo ma dużo opisów i trudnych słów. Ale mimo tego warto ją przeczytać • Daję tej książce ocenę 9/10, bo była naprawdę ciekawa, ale momentami trochę się nudziłem przy długich opisach.

Książka „Quo vadis” została napisana przez Henryka Sienkiewicza. Jest to powieść historyczna, która opowiada o Rzymie w czasach cesarza Nerona. Na początku trochę się bałem, że książka będzie nudna, bo jest dość gruba i stara, ale okazało się, że historia jest naprawdę ciekawa. • Głównym bohaterem jest Marek Winicjusz – rzymski patrycjusz i żołnierz. Spotyka Ligię – dziewczynę z chrześcijańskiej rodziny i zakochuje się w niej. Problem jest taki, że on nie rozumie jej wiary, ani dlaczego nie chce być z nim od razu. Na początku zachowuje się źle, bo próbuje ją zdobyć siłą, ale potem się zmienia. To mi się bardzo podobało, że pokazano, że człowiek może się zmienić na lepsze. • W książce dużo się dzieje. Były momenty spokojne, ale też bardzo dramatyczne. Najbardziej zapamiętałem pożar Rzymu – to była jedna z najciekawszych scen. Neron kazał podpalić miasto, ale potem obwinił o to chrześcijan. To było niesprawiedliwe i straszne. Chrześcijanie byli potem prześladowani, zamykani w więzieniach i rzucani lwom na arenie. Było mi ich bardzo żal. • Postać Nerona zrobiła na mnie duże wrażenie, ale negatywne. To chyba jeden z najgorszych władców w historii. Myślał tylko o sobie, śpiewał, grał i zabijał ludzi bez powodu. Nie obchodziło go nic, tylko własna sława. Dla kontrastu mamy postaci chrześcijan, którzy byli spokojni, dobrzy i wierzyli w Boga, nawet jak wiedzieli, że mogą przez to zginąć. • Na początku trudno było mi się wciągnąć, bo styl pisania jest trochę inny niż w książkach, które zwykle czytam. Było dużo opisów i dziwnych słów. Musiałem czasem czytać niektóre zdania dwa razy, żeby zrozumieć. Ale z czasem było lepiej, jak już przyzwyczaiłem się do stylu i poznałem postacie. • Podobało mi się też to, że książka nie jest tylko o miłości, ale pokazuje różne ważne tematy – jak wiara, wolność, dobro i zło, cierpienie, zmiana człowieka. To nie jest lekka książka, ale daje do myślenia. Zaczynałem ją czytać z obowiązku, ale skończyłem z zainteresowaniem. • Na koniec mogę powiedzieć, że „Quo vadis” to książka trudna, ale warta przeczytania. Nie wszystko było dla mnie zrozumiałe, ale dużo rzeczy zapamiętałem i pewnie kiedyś przeczytam ją jeszcze raz, jak będę starszy. Polecam ją osobom, które lubią historię i chcą przeczytać coś poważniejszego. • Nie była idealna, ale i tak daję 8 na 10. Minus jeden punkt za trudny język i minus jeden za długość – momentami miałem wrażenie, że czytam bardzo długo, a jeszcze dużo zostało. Ale ogólnie książka była naprawdę dobra.