Saga rodzinna i przepiękna opowieść o codzienności, trudnej, pełnej bolesnych momentów, trudnych sytuacji, doświadczeń, które miały znaczący wpływ na bohaterów powieści Jakuba Małeckiego. W "Dygocie" odnajdziemy tak jak w życiu, zarówno te dobre, jak i złe chwile. Namiętność, miłość, szczęście ale także zawiść i nienawiść. Każdy z bohaterów szuka w swoim życiu sensu. Ich obsesje i namiętności towarzyszą im przez całe życie. Trwają ze swoimi lękami, które wciąż się nasilają. • "Dygot" to opowieść o odmienności, inności, której najokrutniej doświadczył Wiktor, który cierpi na bielactwo. Odrzucony, obwiniany za wszystkie klęski urodzaju jakie dotykają wieś w której mieszka. Inność, odtrącenie przez społeczeństwo rzutuje na to jakim jest człowiekiem. Wszystko czego doświadcza interpretuje patrząc przez pryzmat swojej inności. Odrzucenia i odmienności doświadcza również Emilia Geld, córka Bronka, która w wyniku wybuchu granatu zostaje poparzona. • Oboje, Wiktor i Emilia, są w rzeczywistości ofiarami ludzkiej ciemnoty, która nie akceptuje i jest niechętna jakiejkolwiek inności. • Tytuł traktuję jako synonim życia. Całe nasze życie jest dygotem, nieustannie z czymś się szarpiemy, wiecznie poszukujemy dla siebie czegoś lepszego. Dygoczemy bo żyjemy, ale to również stan chwilowy, te momenty przełomowe, często tragiczne, gdy życie zwala nam się na głowę, a sam dygot powoduje w nas wewnętrzną przemianę. • Niezwykła opowieść, o ludziach, ich dramatach, życiu, a raczej bólu istnienia, którego musimy doświadczyć. Do bólu szczera, jednocześnie przerażająca i zachwycająca swoim pięknem. • "Dygot" to książka, która na długo zostaje w pamięci. Wyjątkowa pozycja. • Marta Ciulis- Pyznar

"Imaret. W cieniu zegara" to fascynująca opowieść o Arcie, a jej oryginalność polega na tym, że dotyczy mało znanego okresu historycznego. Fabuła "Imaretu" rozpoczyna się w roku 1854, gdy Epir znajdował się pod panowaniem tureckim, kończy trzydzieści lat później w roku 1881, gdy na mocy Porozumienia Berlińskiego został włączony do Grecji. • XIX wieczna Arta to mozaika etniczna, w której mieszkają Żydzi, Grecy i Turcy, współistnieją, mimo dzielących ich różnic i małych codziennych potyczek. Autor odkrywa przed nami każdy zakątek miasta, pozostawiając odciski bohaterów swojej powieści w każdym zaułku, w każdym wielkim domu, który przedstawia z dokładnością architekta. W ten sposób autor przekazuje niezwykłą atmosferę tego pięknego miasta z różnych kultur z ich zwyczajami i tradycyjnymi obrzędami. Przedstawiony obraz sprawia, że dla czytelnika wycieczka przez Artę staje się prawdziwym przeżyciem, pełnym kolorów, aromatów i smaków. • To co ujmuje w powieści, to moralne poszanowanie poglądów każdej ze stron. Autor ukazując niezwykłą grecko-osmańską przyjaźń, stworzył pomost między tymi dwiema kulturami. • Taki rezultat autor uzyskał dzięki wykorzystaniu dwutorowej narracji. Historię poznajemy z punktu widzenia Necipa i Liondisa. Pisarz daje nam możliwość wysłuchania i zrozumienia obu stron, usłyszenia ich wersji wydarzeń. To wyjątkowy rodzaj narracji, który uczy nas empatii. • "Imaret. W cieniu zegara" to niespieszna opowieść, opowiadająca o prozie życia, ma w sobie jednak coś hipnotyzującego i pochłaniającego bez reszty. Zawierająca wiele mądrości życiowych, refleksyjna opowieść o boskim imarecie, "jadłodajni Boga", która jest otwarta dla każdego. • Yiannis Kalpouzus zabrał mnie w niezwykłą podróż po Arcie, której już nie ma, do Arty trzech kultur, trzech wyznań, trzech kalendarzy, ale w której ludzie tak różniący się między sobą potrafią ze sobą rozmawiać i potrafią żyć ze sobą. Warto w tę grecką podróż wyruszyć. • Marta Ciulis-Pyznar

Jestem zachwycona kreacją świata stworzoną przez autora. Piskorski z wielką starannością odtwarza charakter epoki w której rozgrywa się akcja, prawdziwy świat bardzo naturalnie przenika się ze swoimi alternatywnymi wersjami jak i słowiańskimi wierzeniami. U Piskorskiego rządzi ether, który sprawił, że historia zmieniła swój bieg. Energia próżni, którą wykorzystuje się do napędzania, statków, pojazdów, budowy supe­rnow­ocze­snej­ broni, zmieniła przebieg wojen, rozwój ekonomii, przemysłu. Ether służy również do budowania bram tworzących przejścia do alternatywnych światów, które stanowią nie tylko spełnienie snów o wielkich podbojach dla europejskich państw, ale to również światy w których mieszkają nieznane człowiekowi obce stworzenia. Autor opierając się na faktycznych miejscach i wydarzeniach ma możliwość wprowadzenia do powieści szeregu postaci historycznych, takich jak Emilia Plater, Kazimierz Lux, Lord Byron, czy naszych dwóch znakomitych wieszczów Adama Mickiewicza oraz Juliusza Słowackiego. W świecie równoległym pisarz mógł popuścić wodze wyobraźni i trochę inaczej poprowadzić ich losy, a nawet poznać ich alternatywną twórczość, jak chociażby "Redutę Ordona" z równoległego świata. • Powieść Krzysztofa Piskorskiego utrzymana w konwencji powieści przygodowej pełna jest scen bitew, potyczek, widowiskowych ucieczek. Autor nie szarżuje z tempem, kiedy trzeba akcja odpowiednio przyspiesza, by na chwilę zwolnić, pozwalając złapać oddech. Wątków jest sporo, ale każdy z nich jest bardzo dobrze poprowadzony. • "Czterdzieści i cztery" Krzysztofa Piskorskiego to prawdziwa gratka dla fanów fantastyki. Świetnie wykreowany świat epoki narodowych powstań, Wielkiej Emigracji, technologii opartej na energii próżni, równie potężnej jak i niebezpiecznej. Do tego magia, tajemnicza liczba czterdzieści cztery, wielowymiarowi bohaterowi i fabuła nie pozwalająca odłożyć książki nawet na minutę. • Znakomita powieść. • Marta Ciulis- Pyznar

"Żywopłot" to opowieść o miłości, którą ogranicza czas i miejsce, o różnicach tak głęboko zakorzenionych, które nie pozwalają być razem, ale to również opowieść o odwadze i próbie pokonania lęku i walce ze stereotypami. O odwadze, której zarówno Liat i Himliemu brakuje. Rabiyan udowadnia, że ten związek choć bardzo trudny ma szansę na to by istnieć. Jednak strach, spojrzenie na świat przez pryzmat stereotypów, powoduje, że nawet łączący język miłości nie jest wystarczającą siłą by mógł przetrwać. • Dorit Rabiyan napisała przepiękną historię, o trudnej miłości, opowieść prowokująca do przemyśleń, będąca źródłem wielu refleksji. "Żywopłot" daje iskrę nadziei, na to że miłość może być budująca, trzeba jedynie, a raczej aż wznieść się ponad podziały, wiel­opok­olen­iową­ nienawiść. • Trudno nie zgodzić się z Amosem Oz, który powiedział, że "Żywopłot" to powieść nadzwyczajna. To przejmująca historia o miłości, napisana wręcz poetycko, z dużą dozą wrażliwości i subtelności. • Powieść mądra, która udowadnia, że pogłębiające podziały między Izraelem a Palestyną są do pokonania, a wróg może być miłością naszego życia. Definicja wroga to coś, co istnieje tylko i wyłącznie w naszej głowie, a tylko od nas zależy, czy jesteśmy wstanie wznieść się ponad podziały i granice, które sami sobie wyznaczamy. • Marta Ciulis- Pyznar

Czytając opis fabuły trudno nie oprzeć się wrażeniu, że powieść Strout ociera się o banał. Jednak z tej prostej historii, z błahych rozmów córki z matką płynie głęboka treść i ocean emocji. • Powoli z kart powieści wyłania się obraz Lucy, i jej rodziny nie patologicznej, ale tylko pozornie normalnej. Ojciec powrócił z drugiej wojny światowej jako psychiczny wrak, na zawsze naznaczony jej piętnem. Matka niezdolna do okazywania uczuć. Żadne z nich nie było w stanie zaspokoić materialnych, jak i emocjonalnych potrzeb swoich dzieci. Relacje panujące w rodzinie Lucy piętnują ją na całe życie. Poczucie winy, wstyd, to wszystko ciągnie się za Lucy w jej dorosłym życiu. I mimo, że udało jej się wyrwać z tego świata, dała sobie radę, to i tak wewnątrz jest wciąż zranionym dzieckiem, które czuje, że nie zasłużyło na nic dobrego. Czuje się spełniona, ale tylko pozornie, bo wciąż czuje się samotna. • "Mam na imię Lucy" to książka o tożsamości, którą kawałek po kawałku główna bohaterka układa ze swoich chaotycznych wspomnień, obrazów z przeszłości. Lucy walczy z pamięcią, zarówno swoją jak i cudzą, stara się jak może, by jak najwięcej sobie przypomnieć. Zdaje sobie sprawę, że "Tak wiele w życiu wydaje się być domysłem", nawet przedstawienie się komuś imieniem i nazwiskiem nic o nas w rzeczywistości nie mówi. Życie składa się z pozorów i domysłów, a to kim się stajemy zależy od tego co przeżyliśmy, od naszych odczuć, emocji. • Elizabeth Strout zbudowała swoją powieść wokół ciszy. W kilku słowach potrafi oddać relacje panujące między matką i córką. Więcej niż słów jest milczenia, ciszy. Z tej ciszy można odczytać wszystko. Te puste przestrzenie wypełnione milczeniem, przepełnione są emocjami, tęsknotą za przebaczeniem, spokojem i czułością. • To książka, która nie przynosi ukojenia, a jedynie żal i smutek. Strout dotknęła tematów trudnych, ale uczyniła to z niespotykaną wrażliwością, łagodnością, skupiając się na relacjach i emocjach. • Marta Ciulis-Pyznar