"Zabić drozda" to współczesna opowieść o moralności, dyskryminacji, uprzedzeniach, które nieustannie trzeba zwalczać i przezwyciężać, bez względu na to gdzie obecnie jesteśmy i jak trudne to może się wydawać. • Fakt, że historia opowiedziana jest z perspektywy małej dziewczynki sprawia, że ta opowieść nabiera całkiem innej wymowy. Młodość, która powinna być wypełniona beztroską i zabawą została skażona brutalną rzeczywistością. Dodatkowo niewinność, świeże spojrzenie na świat dorosłych pozwala Skaut zrozumieć i dostrzec jeszcze więcej. • Powieść nie tylko porusza problem braku tolerancji, to również opowieść o zbyt wczesnym dojrzewaniu, rodzicielstwie, przyjaźni oraz szacunku do innych i świata. • Na świat w powieści patrzymy oczami dzieci, to jednak na pierwszy plan wśród bohaterów oraz największe wrażenie robi postać Atticusa Fincha. Heroiczny człowiek sumienia, siła spokoju jest świadomym głosem moralności. Nie jest ksenofobiczny, homofobiczny. Nie jest rasistą ani seksistą. To człowiek, który na każdego patrzy tak samo, wierząc we wrodzoną dobroć człowieka. • Smutne jest to, że ta powieść jest niestety ponadczasowa. Ludzie cały czas cierpią z powodu nierówności, dzieci wszędzie, na całym świecie cierpią przez despotyczne reżimy i niesprawiedliwe systemy. Słowa Fincha i jego idea "czynienia tego co właściwe" powinny być słyszane w czasie wszystkich światowych konfliktów, o których na co dzień słyszymy w mediach. • "Zabić drozda" to pięknie napisana, delikatna, ale sugestywna historia o inności. Jej siła tkwi w prostocie, bo bez zbędna moralizatorstwa zmusza nas by przeanalizować sposób w jaki traktujemy ludzi i jak postrzegamy świat. Słusznie uwielbiana opowieść o tym jaki powinien być świat i jak można go zmienić. • Marta Ciulis-Pyznar

Wizja, którą przedstawia w "Nakręcanej dziewczynie" Paulo Bacigalupi szokuje i przeraża. Autor stworzył wiarygodny portret Tajlandii z przyszłości, kraju który walczy o przetrwanie. Olbrzymie mury chronią miasto przed zalaniem. Woda jest regularnie wypompowywana do morza. Ropa naftowej już dawno nie ma, a źródłem energii są kalorie. Praktycznie cała technika cofnęła się do czasów średniowiecza. Na całym świecie umierają ludzie, a plony systematycznie dewastowane są przez liczne choroby. W tych czasach panują skorumpowane rządy, walutą są kalorie, a bioterroryzm jest narzędziem do osiągnięcia zysków przez prze­dsię­bior­stwa­. Skorumpowana cywilizacja upadku Bacigalupiego porusza i szokuje. • Fabuła jest przemyślana i wciąga od samego początku, jak w dobrym thrillerze, w konwencji którego jest napisana i przez cały czas trzyma w napięciu. Język powieści jest plastyczny, obrazowy, dzięki czemu można wczuć się w duszny, gorący i mroczny klimat Tajlandii, jednak jest to świat w którym nie chciałabym się znaleźć. • Debiutancka powieść Paula Bacigalupiego to wyraźne ostrzeżenie. Spekulacje na temat kierunku w jakim zmierza ludzkość, niszczenie zasobów, jak i całej planety, manipulacje genetyczne będące nadzieją dla zrównoważonej produkcji żywności potrafią zmrozić. Obraz tego świata jest sugestywny, żywy, absorbujący i mam nadzieję, że ta wizja pozostanie tylko dobrym tematem dla powieści science-fiction, a nie rzeczywistością. • Marta Ciulis- Pyznar

John Steinbeck napisał powieść, która jest jednocześnie prosta i mądra. "Grona gniewu" to dowód na to, że nie trzeba mocnych słów, wystarczy prosta narracja, spokojna historia opisująca dzieje rodziny, by stworzyć wielką powieść, dzieło ponadczasowe. Dzięki wykorzystaniu motywu podróży autor przedstawia obraz ukazujący jak przemiany ekonomiczne i społeczne przyczyniły się nie tylko do rozpadu rodziny Joadów, ale jaki wpływ miały na moralność nie tylko ich, a całego społeczeństwa. • Bohaterowie, których stworzył pisarz są tak prawdziwi, namacalni, że czytelnik bardzo szybko zżywa się z nimi. Joadowie są prostolinijni i nie pragną wiele od życia. Chcą mieć dach nad głową i zarobić na jedzenie. Niewiele, a tak wiele. Nie boją się ciężkiej pracy, każdy z nich ma własne plany, marzenia, które zostają brutalnie zweryfikowane. Życie stawia ich w obliczu trudnych decyzji, które muszą podjąć i które zaważa na ich przyszłości. Moją ulubioną postacią jest pani Joad, stanowiąca filar tej rodziny, niezwykle silnej, walczącej o jej trwałość. Kobiety, która nie żyje dla siebie, ale dla innych, dzięki tej postaci powieść staje się swego rodzaju hymnem ku czci rodziny. • "Grona gniewu" to powieść unikatowa, wciąż współczesna, niezbędna, po tych wszystkich latach nadal ważna i wciąż krytyczna. Teraz mamy inne są realia, okoliczności, ale ludzie, niepowodzenia, nadzieje, to pozostaje niezmienne. To nie tylko lekcja historii, Steinbeck podkreślając wyzysk amerykańskich farmerów otwiera oczy na nierówności społeczne, uczy wrażliwości na niedolę i biedę. Powieść porusza, wstrząsa i pozostaje na długo. • Marta Ciulis- Pyznar

"Czerwony kapitan" to rewelacyjny trzymający w napięciu kryminał. Pochłaniałam powieść jak urzeczona, zachwycając się wiarygodnością i realizmem przedstawionej historii. Dominik Dan wykonał kawał dobrej roboty opisując pracę policji, w końcu sam od 25 lat jest czynnym detektywem wydziału kryminalnego słowackiej policji oraz konsultantem ds. kryminalnych ministra spraw wewnętrznych, więc pod kątem merytorycznej pracy policji książka jest na najwyższym poziomie. • Jednak powieść to nie tylko kryminał, bo mniej więcej w połowie zamienia się w powieść sensacyjną. Początkowo mi to przeszkadzało, bo trochę powieść utraciła swój klimat, typowego śledztwa, ale im dalej w las tym było lepiej. Spodobało mi się takie połączenie. W efekcie powstała powieść spójna, logiczna i bardzo zaskakująca. • Dominik Dan świetnie wykreował bohaterów swojej powieści. Pełnokrwiści, barwni, zarówno Richard Krauz jak i cały zespół policjantów z wydziału kryminalnego. Dużo przeklinają, jeszcze więcej żartują, sporo piją, a przy tym są bardzo wiarygodni. • "Czerwony kapitan" to książka, która rozgrywa się w czasach transformacji. Autor opowiada o przemianach społeczno politycznych, o rozpadzie Czechosłowacji, o ludziach którzy próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wciąż są nieufni, ostrożni, utożsamiając policję z funk­cjon­ariu­szam­i ŠtB. • Podziwiam autora za to, że miał odwagę napisać książkę rozliczającą z przeszłością. Trudno mi sobie wyobrazić, by w Polsce, ktoś odważył się napisać powieść poruszającą problem donosicielstwa w kościele. • "Czerwony kapitan" to lekko napisana, z trzymającą w napięciu i z wciągającą fabułą powieść. Intrygującą zagadka kryminalna, autentyczność, perfekcyjnie wykreowani bohaterowie, subtelne poczucie humoru autora to wszystko składa się na rewelacyjną powieść. • Marta Ciulis- Pyznar

Miasteczko Wind Gap niczym Twin Peaks wypełnione jest po brzegi mrocznymi tajemnicami. To samo dotyczy rodziny Camille, sprawiając, że definicja rodziny dysfunkcyjnej w ich przypadku nabiera nowego znaczenia. • "Ostre przedmioty" to obrzydliwa powieść, ale fascynująco obrzydliwa. Całe okrucieństwo i brzydota jakie w niej jest, pochodzi od bohaterów, to właśnie w nich mieszczą się całe pokłady okrucieństwa i zła. Portrety psychologiczne postaci są świetnie zarysowane, do tego są bardzo realistyczne i wiarygodne, co napawa jeszcze większym niepokojem. • Sama fabuła nie jest może bardzo wciągająca, akcja toczy się dość spokojnie, napięcie autorka buduje powoli ale skutecznie. Jednak sama atmosfera małego miasteczka, skrywanych tajemnic, morderstw jest tak ciężka, przytłaczająca i mroczna, że brnie się w tę historię i ciężko się wyrwać z chorego świata stworzonego przez Flynn. Wątek kryminalny z czasem schodzi na dalszy plan, bo tak naprawdę odpowiedź na pytanie "kto zabił?" nie jest w powieści najważniejszy. Teraz po lekturze wciąż zastanawiam się, kto tak naprawdę był ofiarą a kto winnym, bo nawet na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi i zależy ona bardziej od kontekstu. • Debiutancka powieść Flynn oprócz tego że szokuje i napawa obrzydzeniem, jest pełna smutku i bólu. To dramat rodziny, o złych relacjach, zazdrości, poczuciu krzywdy, odrzuceniu. Już sama narracja, pierwszoosobowa, historia opowiedziana z perspektywy Camille dodaje jej osobistego i tragicznego wymiaru. • To nie jest najp­rzyj­emni­ejsz­a lektura, ale niepokojąco fascynująca, wciągająca i destrukcyjna. Bardzo mocny debiut, pozostający na długo w pamięci, wywołując gęsią skórkę.