To kolejna książka z gatunku który nazywam „typowy thriller dla lekkiej rozrywki”. Wszystko jest tu na miejscu – zbrodnia, tajemnica, narracja dwóch a nawet momentami trzech różnych bohaterów, gorzej jedynie z zakończeniem, które jest owszem – zaskakujące ale przez to zupełnie nierealne i strasznie naciągane. Zdziwiło mnie to, ponieważ po wielu pozytywnych opiniach dotyczących tej pozycji spodziewałam się czegoś lepszego. • Po przeczytaniu opisu od wydawcy spodziewałam się położenia nacisku na tę samą historię opowiadaną z dwóch różnych perspektyw. Jednak uważam, że największym clue tej książki to pewna tajemnica z okresu szkolnego, która niespodziewanie ściga bohaterów po latach. Momentami przez to czułam mega głęboki vibe wszystkich tych filmów typu „Koszmar minionego lata” czy „Walentyki”, chociaż wiadomo- bez krwawych szczegółów 😉 Podsumowując – do przeczytania dla czystej rozrywki, ale bez ciśnienia i bez nastawiania się na racjonalny finisz. 6/10

"Rzeczy" nie są na pewno typową biografią. To raczej spacer po historiach bliższych lub dalszych prawdzie opartych na znalezionych przedmiotach należących do pisarza. Na tą wyprawę zaprasza nas Anna Król, która postanowiła wybrać się w podróż śladami Stanisława Iwaszkiewicza i zdać nam relacje z tego co udało jej się dowiedzieć na podstawie bliskich mu miejsc oraz rzeczy. Książka składa się z kilku rozdziałów w których mamy okazje poznać nie tylko życiorys pisarza ale też fragmenty jego pamiętnika, zwierzenia bliskich mu osób lub opisy miejsc w których mieszkał lub pracował. Każda z części jest osobnym tematem, przez co nie mamy zachowanego porządku chro­nolo­gicz­nego­. Nie jest to jednak minus książki, a raczej zachęta do dalszych poszukiwań dokładniejszych informacji na temat Iwaszkiewicza już na własną rękę. Jedyna rzecz, która w pewnym stopniu przeszkadzała mi w tej książce to prowadzenie narracji tak, że nie do końca wiemy czy opisany fragment zdarzył się naprawdę czy jest też wytworem wyobraźni pisarki, która niejednokrotnie interpretowała pewne fragmenty zapisków Iwaszkiewicza po swojemu. Forma tej książki na pewno przypadnie osobom, które nie lubią czytać typowych biografii i „suchych faktów” - 7/10

O sięgnięciu po „Księżniczkę Incognito” zdecydowała chwila nostalgii do czasów gimnazjum, kiedy zaczytywałam się w „Pamiętnikach Księżniczki”. Niestety, na nadziei się skończyło, bo ta historia to bardziej połączenie powieści Meg Cabot z „Pretty Little Liars”, co tylko dowiodło, że to już nie „moje czasy”, jednak nie znaczy to, że nie polecam tej serii młodszym czytelnikom 😊 • „Księżniczka incognito” to pierwsza część serii o Kronikach Rosewood. Lottie to uwielbiająca róż bystra dziewczyna, którą po stracie rodziców wychowuje ciotka. Ciężką pracą Lottie udaję się dostać do wymarzonej szkoły z internatem- Rosewood Hall. Pokój przydzielono jej z nieznajomą, alternatywną Elle, która od pierwszych minut daje się poznać jako lubiąca głośną muzykę bałaganiara. Jednak pod tą odstraszającą przykrywką kryje się…prawdziwa księżniczka, starająca się utrzymać swoje pochodzenie w tajemnicy. Elle i Lottie zaczyna łączyć nie tylko więź wynikająca z mieszkania w jednym pokoju ale też sekret niepokojących anonimów które zaczynają przychodzić pod drzwi dziewczyn. 7/10

Elena Ferrante to specyficzna autorka. Albo można się dać porwać jej osobliwemu stylowi, albo zupełnie się tego nie poczuję. Ja po „Genialnej przyjaciółce” oraz „Córce” należę do tej pierwszej grupy, dlatego nie zdziwiła mnie tutaj wcale poetycka sceneria Neapolu, zbiór zwyczajnych życiowych wydarzeń oraz niespodziewane „urwanie” akcji. Właśnie w takich motywach tkwi urok Ferrante, a nam pozostaje czytać pozornie proste historie pomiędzy słowami i nadawać im własnej symboliki i interpretacji. • „Zakłamane życie dorosłych” to opowieść o Giovannie, dziewczynce wkraczającej w wiek dojrzewania, której życie zmienia się z momentem usłyszenia od ojca słów, że jest podobna do swej ciotki. Ciotka ta, znana jej jedynie z niepochlebnych opowieści rodziców maluje się w oczach dziewczynki jako wcielenie zła i brzydoty. Chcąc skonfrontować to z rzeczywistością Giovanna postanawia odnaleźć krewną na własną rękę wplątując się w przy okazji w zdarzenia mącące życie nie tylko jej własne ale też rodziców i bliskich. Lawirując między nied­opow­iedz­enia­mi, informacjami wpojonymi dziewczynce od małego oraz sprzecznym obrazem świata dorosłych bohaterka będzie próbowała odnaleźć własne „ja”. 8/10

Zazwyczaj oceniam książki nie w oparciu o porównanie z innymi przeczytanymi pozycjami, a o to czy są warte przeczytania jeśli chodzi o dany gatunek oraz target dla którego powstały. Dlatego z czystym sumieniem daję "Historii Kolorów" 10/10. I mimo, że zapewne nie znajdzie się w moich ulubieńcach życia (to nie ten typ książki), to uważam, że ma wszystko czego potrzeba ilustrowanej pozycji informacyjnej - piękne obrazki, ciekawą i zwięzłą treść oraz nieoczywiste ciekawostki. • "Historia Kolorów" to spacer przez wiele odcieni tęczy (i nie tylko) z wyjaśnieniem jak powstała dana barwa, skąd wzięła nazwę oraz gdzie historycznie znalazła swoje miejsce. A wszystko to zwizualizowane przepięknymi rysunkami Marc-Etienne Peintre'a. • UWAGA! Niech was też nie zmyli tematyka - to wcale nie jest książka stricte dziecięca. Bo czy ktoś z Was powie mi dlaczego dawniej chłopcy nosili się na różowo, który barwnik robi się z rozgniecionych chrząszczy oraz jakiego koloru odcieniem jest grynszpan?