Kiersten rozpoczyna naukę w collegu, jest zamkniętą w sobie dziewczyną, załamaną od czasu straty rodziców. Weston z kolei wydaje się być chłopakiem, który nie ma problemów, jednak skrywa on tajemnica, która komplikuje wiele rzeczy. Tych dwoje spotyka się już pierwszego dnia szkoły, jedno spojrzenie wystarczyło, aby zakochali się w sobie. • Piękna, mądra powieść o woli życia, nadziei i miłości. O tym jak jedna rzecz może wpłynąć na całe życie. Oboje zmagają się z przeszłością, bardzo trudną, o której nie da się zapomnieć. Książka opowiada o przełamywaniu lęków, często trudnych do zwalczenia. Opowieść, która uświadamia wiele rzeczy i niesie ze sobą przesłanie. • "Kontroluj co możesz, kochaj co możesz, a cała reszta, cóż... cała reszta jest tylko dodatkiem." • Początkowo książka wydawała mi się banalna, dziewczyna wpada na chłopaka spogląda mu w oczy i od razu się zakochuje. Zmieniłam jednak zdanie. Gdy czytałam dalej, nie było już tak wielu schematów. • To książka, która potrafi rozbawić, ale też wzruszyć. Przez początek powieści uśmiech nie schodził mi z twarzy podczas, gdy śledziłam rozmowy głównych bohaterów. Później atmosfera stała się refleksyjna, powieść stała się wzruszająca. Gdy bohaterowie rozpaczali przeżywałam z nimi ich smutek, gdy śmiali się śmiałam się razem z nimi. Bez problemu można się tu wczuć w treść powieści. • Fakt, było też trochę momentów, które można uznać za drobne minusy. Zdziwiło pierwsze spotkanie bohaterów. Kiersten wpada na Westona, myśląc, że to drzewo, a potem zaczyna liczyć jego mięśnie. Nadal mnie to szokuje... • "Życie nie jest sprawiedliwe, ale to jak je przeżyjemy, to jest właśnie cudowne. To dar." • Autorka przez dużą część książki trzyma czytelnika w napięciu, dopiero w połowie dowiadujemy się jaką tajemnicę skrywa Weston, ale później napięcie cały czas trzyma. Narracja prowadzona jest dwutorowo, raz przez Kiersen, innym razem przez Westona. Uważam, że to bardzo dobry pomysł, bo można poznać myśli i uczucia obojga bohaterów. • Czyta się niesamowicie szybko i lekko. Dodam, że powieść jest skarbnicą cytatów, pięknych, mądrych i prawdziwych. Jestem bardzo ciekawa kolejnych tomów tej serii, mam nadzieję, że będą równie dobre jak "Utrata".

W sylwestra miał minąć już trzeci rok związku Wiktorii z Kacprem. Wiktoria chciała się przygotować do tego sylwestra jak najlepiej, tymczasem chłopak nie daje znaku życia... Jedno jest pewne, kolejny rok w życiu Wiktorii będzie zupełnie inny. • Miłosne rozterki przeżywa również jej starsza siostra - Marta. Obie stoją na życiowym zakręcie, a do tego dowiadują się o skrywanych przez rodzinę tajemnicach. • Trudno jest mi streścić fabułę powieści, ponieważ już od pierwszych stron wiele się dzieje, a przez dalszą część, akcja wcale nie zwalnia. Wszystko dzieje się bardzo szybko, przez co nie można się nudzić. Poza tym, książka opiera się na przemyśleniach bohaterów i ich życiowych rozterkach. • Książki Anny Łaciny uwielbiam! Każda zawsze przyciągała mnie swoją realnością, tajemnicami, ciekawą fabułą i jak można się spodziewać, pokochałam również "Dziką jabłoń"! Powieści tej autorki mają to do siebie, że można się niezwykle łatwo wczuć się w treść. Można poczuć się jak w świecie w którym żyją bohaterowie. Autorka wprowadziła mnie w pełną tajemnic podróż, którą mogłam przeżywać wraz z bohaterami. • Książki Anny Łaciny są niezwykle klimatyczne, a do tego proste w odbiorze. Autorka pisze w lekkim stylu, przez co czyta się szybko i z ogromną przyjemnością. Nie mogę nic zarzucić tej powieści, jest dopracowana w każdym detalu! • Proszę, tylko nie myślcie, że to książka skierowana tylko i wyłącznie dla nastolatków, bo tak nie jest. "Dzika jabłoń" jest skierowana do wszystkich. Nie ważne czy ma się 16, 30, czy 60 lat wszystkim ta powieść może się spodobać, bo niesie ze sobą przesłanie. Nie skreślajcie jej od razu. • Jeśli ktoś jeszcze nie czytał książek tej autorki, niech koniecznie to zmieni. Gwarantuję wam dobrą zabawę i przyjemność czytania płynącą z każdej strony!

Przyszedł wrzesień, co oznacza, że w Szumińskich Łąkach rusza szkółka jeździecka, a także Hubertus. Tym razem głównym bohaterem staje się spokojny Aprilek - niepozorny konik, który w końcu będzie mógł pokazać swoje umiejętności. • W tej części "Koników z Szumińskich Łąk" narratorką jest Klara. Wprowadza nas w świat koni oraz opowiada o miejscowej rzeczywistości. Możemy też kilkukrotnie posłuchać co Aprilek ma do powiedzenia. Mimo tego, że książkę czyta się lekko i szybko, to jest ona napisana trochę inaczej niż zwykle książki dla dzieci, autorka użyła tu trochę bogatszy zasób słownictwa niż zazwyczaj w książkach dla najmłodszych. Uważam to jednak za plus, bo dzieci mogą przez to choć trochę wzbogacić swój zasób słów. • Mimo tego, że książka skierowana jest do młodszych czytelników, to nie przeszkadzało mi to, bardzo miło było powrócić do czasów kiedy czytałam w większości tego typu książki. Bardzo ładna okładka i proste ilustracje wewnątrz sprawiają, że powieść czyta się jeszcze przyjemniej, a ciekawa fabuła, że każdego ta opowieść może zaciekawić, nawet starsze osoby. • Podsumowując, jest to pełna ciepła i magii powieść, którą może czytać dosłownie każdy, jeśli tylko ma ochotę powrócić do czasów dzieciństwa. Poza tym myślę, że to książka wręcz idealna na prezent dla najmłodszych, z pewnością nie będą się nudzić śledząc losy koników z Szumińskich Łąk!

W Szumińskich Łąkach przyszedł czas na "obóz w siodle". Jedną z opiekunek małych dziewczynek, które przyjechały na obóz, jest Paulina. Jednak nie wszystkie dzieci to aniołki. Opiekunka musi wykazać się dużą cierpliwością, by podołać zadaniu, a łatwo nie jest. • Autorka napisała, naprawdę dobrą książkę dla dzieci, czyta się lekko i szybko, a co najważniejsze z zaciekawieniem przewraca kolejne strony. Podczas czytania można się dużo o koniach dowiedzieć, jest tam wiele ciekawostek, które mogą spodobać się najmłodszym. • Pani Agnieszka pisze w ciekawym stylu, który jest przystosowany nie tylko dla dzieci, podczas czytania nie odczuwałam jakiejś wielkiej różnicy, więc myślę, że jeśli ktoś starszy będzie miał na tę książkę ochotę to spodoba mu się styl pisarki. • Kiedyś czytałam już książkę tej autorki, ale zapomniałam, że pisze ona tak ciekawe książki. • W powieści, coś do powiedzenia ma także tytułowa "Dżunia", która co jakiś czas opowiada o sobie. • Myślę, że to książka, która spodoba się każdemu dziecku. Przygody Pauliny, są naprawdę interesujące i wciągające. Dzieci przeniosą się w świat pełen ciekawych sytuacji i przygód. Książka według mnie świetnie nadaje się na prezent, jest bardzo ładnie wydana, a w środku znajdują się proste obrazki które, myślę, spodobają się dzieciom. Historia taka, jaka najmłodszym spodoba się najbardziej. Z resztą, nie tylko najmłodszym, bo i mnie urzekła.

Julia jest już w trzeciej gimnazjum, przed nią widmo egzaminów gimnazjalnych. Poza tym na głowę zwaliło jej się trochę problemów. Nie jest pewna uczuć Eliasza w stosunku do niej, jej przyjaciółka ma kłopoty z mamą, a Julia nie może jej pomóc. Jest jeszcze Ala - mała dziewczynka, której Julia w wolontariacie była opiekunką. Dziewczyna nie może być już Ali wolontariuszką bo zbytnio się zżyły, ale Julia koniecznie musi znaleźć sposób by Małą widywać. • Beata Andrzejczuk kolejny już raz stworzyła do bólu realną historię. Czasem czytając o problemach Julii, miałam wrażenie, że czytam o swoich problemach. Bo nie jest to postać wykreowana na perfekcyjną dziewczynę, jest realna, taka, jak każda w tym wieku nastolatka. Fakt, były momenty w których zachowałabym się zupełnie inaczej niż bohaterka, ale były to tylko niektóre chwile. • Nie wiem jak autorka to robi, że książkę pochłania się tak szybko, ledwo zaczęłam, a już przewracałam ostatnią stronę. "Pamiętnik nastolatki", czyta się w zastraszająco szybkim tępie, przynajmniej w moim przypadku tak jest - z każda częścią. • Zawsze najbardziej w całej serii podobały mi się zakończenia. Często, byłam zła, że dana część skończyła się tak, a nie inaczej, innym razem szczęśliwa i wzruszona. Zakończenie, było piękne! Nie potrafię znaleźć odpowiednich słów by je skomentować, ale bardzo mnie wzruszyło! • Było też wiele zabawnych momentów, które niejednokrotnie wywołały uśmiech na mojej twarzy. Myślę, że to powieść, która spodoba się większości nastolatek. Szczególnie, że problemy poruszane w książce są znane, każdej dziewczynie. Piękna to książka, którą polecam każdej nastolatce!