Moja ocena: 8/10 "Cyganie. Spotkania z nielubianym narodem" autorstwa Rolfa Bauerdicka to bardzo dobra pozycja, będąca rzetelnym reportażem o narodzie cygańskim. Dzięki logicznej strukturze książki, czytelnik może dogłębnie zanurzyć się w temat. • Autor utrzymuje neutralny stosunek do Cyganów, co jest dużą zaletą tej pracy. Bauerdick nie tworzy wizerunku "Cygan - ofiara", a w momentach, gdy pewne środowiska próbują narzucić taką retorykę, autor ukazuje szerszy kontekst i perspektywę. • Książka jest dość rozbudowana, zawiera 320 stron podzielonych na 14 rozdziałów. Napisana dynamicznie i logicznie, trzyma czytelnika w napięciu i dostarcza solidnej dawki wiedzy. • Jest to konkretna i wartościowa lektura, którą gorąco polecam.

Moja ocena: 8/10 "Pinokio" autorstwa Carla Collodiego (właściwie Carlo Lorenzini) to dzieło, które zasługuje na szczególne uznanie ze względu na swój głęboki przekaz pedagogiczny. Ujęła mnie przemiana, jaka zachodzi w głównym bohaterze, ale jeszcze bardziej poruszyło mnie to, jak autor ukazuje konsekwencje postępowania. Za każdym razem, gdy Pinokio popełnia coś niewłaściwego, musi ponieść tego konsekwencje. • Co więcej, Pinokio jest postacią o charakterze paradoksalnym, wręcz tragicznym. Ubolewam nad tym, że w powszechnym odbiorze Pinokio często sprowadzany jest jedynie do postaci, której nos rośnie od kłamstw. Owszem, jest to ważny element fabuły, ale warto zwrócić uwagę także na jego wewnętrzną przemianę, która nadaje książce głębi. • Książka jednoznacznie potępia lenistwo i głupotę, a pochwala pracowitość i chęć nauki. Ukazuje, czym jest oddanie i lojalność, jednocześnie przestrzegając przed naiwnością i bezmyślnym postępowaniem. • "Pinokio" to wspaniała lekcja życia, pełna mądrości i wartości, które są aktualne również dziś. Jest to lektura, która zasługuje na to, by być czytana i analizowana nie tylko przez dzieci, ale także przez dorosłych. • jest to bajka, i należy czytać to jak bajkę -

Moja ocena: 2/10 "Czarne lato. Australia Płonie" autorstwa Szymona Drobniaka niestety nie zasługuje na pozytywną ocenę. Choć książka jest niesamowicie pięknie wydana – elegancka okładka, kremowy papier – to niestety, na tym kończą się jej zalety. • Głównym problemem tej publikacji jest brak klarowności co do jej tematu. Czy jest to książka o pożarach trawiących Australię? Czy może o śladzie węglowym autora, a może nawet o samym autorze? Trudno jednoznacznie stwierdzić, co chciał przekazać autor, co sprawia, że lektura pozostawia czytelnika z poczuciem dezorientacji. • Chciałbym podkreślić, że nie zamierzam umniejszać osiągnięć Pana Szymona Drobniaka, który jest Doktorem Habilitowanym, a ten tytuł zdobył w bardzo młodym wieku, co zasługuje na duże uznanie. Niestety, sama książka wydaje się być niewypałem. • Książkę czyta się szybko, a opisy przyrody momentami przypominają "Śmierć pięknych saren" Ota Pavla, co może być pozytywnym elementem dla niektórych czytelników. Jednak klimat książki i jej styl nie wystarczą, by uczynić ją wartościową pozycją. • Podstawowe pytanie, które nasuwa się po lekturze, brzmi: czy to jest reportaż? Niestety, trudno znaleźć w niej wyraźną strukturę czy jasny przekaz, który char­akte­ryzo­wałb­y dobry reportaż. • Podsumowując, mimo imponującego wydania, "Czarne lato. Australia Płonie" pozostawia wiele do życzenia. Jest to pozycja, która może zaskoczyć, ale niestety nie w pozytywnym sensie.

Moja ocena: 9/10 "Szkielet Białego Słonia" autorstwa Izy Klementowskiej to wyjątkowo interesująca pozycja, która przenosi czytelnika w realia Mozambiku. Dzięki sugestywnemu stylowi autorki, miałem wrażenie, że sam "byłem" w Mozambiku, "chodziłem" po tamtejszych drogach i "czułem" zapach unoszący się w powietrzu. Ta umiejętność wprowadzenia czytelnika w opisywany świat świadczy o wysokiej jakości książki. • Struktura książki zasługuje na szczególne uznanie. Rozpoczynamy od mapy Mozambiku, a następnie przechodzimy przez rozdziały, które wprowadzają nas w historyczne uwarunkowania regionu. To nie jest jednak zwykła podróż – autorka prowadzi nas przez dekady, a nawet całe wieki, aż do współczesności, pozwalając nam zrozumieć, jak przeszłość kształtowała dzisiejszy Mozambik. • Książka trzyma w napięciu, a jednocześnie jest oszczędna w formie – około 200 stron, z których każda ma swoje znaczenie i wartość. Nie ma tu zbędnych dłużyzn, co czyni lekturę wciągającą i saty­sfak­cjon­ując­ą. • Z pełnym przekonaniem polecam tę książkę. Jest to pozycja, która nie tylko dostarcza wiedzy, ale także pozwala głęboko zanurzyć się w opisywaną rzeczywistość, co jest rzadko spotykane w literaturze reportażowej.

Moja ocena: 8/10 "Pożegnanie z Afryką" autorstwa Karen Blixen to wyjątkowa pozycja, która ukazała się w 1937 roku, a więc 87 lat temu. • Książka ta przenosi czytelnika w sam środek Afryki z początku XX wieku, pozwalając mu zanurzyć się w niezwykły świat, który autorka z pasją i precyzją opisuje. • Blixen w niezwykle czytelny i przystępny sposób przedstawia swoje doświadczenia, pozwalając nam spotkać się nie tylko z nią samą, ale także z jej wspó­łpra­cown­ikam­i i przyjaciółmi. Opisy kultury, ludzi oraz miejsc są pełne detali, co sprawia, że stają się one niemal namacalne. Autorka nie zapomina również o przyrodzie, której opisy są pełne życia i emocji, oraz o swoim gospodarstwie, które odgrywa ważną rolę w jej życiu na kontynencie afrykańskim. • "Pożegnanie z Afryką" to książka, która zasługuje na szczególną uwagę i jest zdecydowanie warta przeczytania. To nie tylko literacka podróż w czasie, ale także głęboka refleksja nad życiem w obcym, choć fascynującym świecie.