Utwór charakterystyczny dla romantyzmu, w którym występuje mnogość opisów przyrody jak opisów przeżyć wewnętrznych bohatera. Utrzymany jest w formie listów adresowanych do przyjaciela. • Książka opowiada Wertera, młodego mężczyzny, który zakochuje się w dziewczynie. Jednak to nie wszystko. W utworze przedstawiona jest postawa szlachty do osób nie posiadających tytułu szlacheckiego.

Autor po raz kolejny w mistrzowski sposób przedstawia relacje międzyludzkie i opisuje ich uczucia. Tworzy niepowtarzalne charaktery, postaci, które równie dobrze mogłyby istnieć naprawdę. • Znakomita pozycja.

Budowana ze szczegółów: przelotnych spojrzeń, nieuchwytnych gestów, niby-rozmów atmosfera niezrozumienia narasta. • Oto matka i córka. Bliskie sobie i sobie obce. • Matka wzrok ma utkwiony w przeszłości, której namacalna obecność pęta ją, nie pozwala żyć dniem dzisiejszym. Wciąż bowiem kocha bezwzględnego przywódce organizacji terrorystycznej, ojca jej córki. • Zbliża się jednak chwila, kiedy wyjdzie na jaw skrzętnie skrywana tajemnica.

Jesieni życia często towarzyszy głęboką refleksja nad przeszłością. Gdy jednak porządek, który współtworzyliśmy, skomplikował się na naszych oczach, ocena naszych postaw i dokonań nabiera szczególnego znaczenia. • W takiej właśnie sytuacji znalazł się bohater powieści, emerytowany malarz, gdy od zakończenia drugiej wojny światowej nastał w Japonii czas gruntowych przewartościowań. Naglony wewnętrzną potrzebą oraz troska o szczęście córki, hołubiony niegdyś artysta wytycza proces samemu sobie, pełniąc w nim rolę sędziego,oskarżyciela i oskarżonego. • Ale książka Ishiguro to coś więcej niż moralny rozrachunek. To piękna proza,pozostawiająca w pamięci niezatarty ślad.