„Biała Rika” to spis wspomnień w tym momencie już dorosłej Dagmary, która wnika w korzenie swojej – nieswojej rodziny. W zasadzie w chwili, gdy streszcza nam jej historię wie o niej już zupełnie wszystko. Uznając ją za fascynującą, chce się z nią z kimś podzielić. Tak zaczyna opowiadać o swym krótkim dzieciństwie spędzonym w ukochanym Gdańsku. Dość zaskakującej przeprowadzce do Szczecina. Pojawieniu się w jej życiu nietaty, tytułowej babci Riki oraz całkiem nowego brata. Pewnie nie poznalibyśmy historii Dagmary, gdyby właśnie nie intrygująca osoba Riki. Z czasem dowiadujemy się, że Rika z pochodzenia jest Niemką. Dagmara ogromnie zżyta z Polską, a zwłaszcza z Gdańskiem nie może sobie wyobrazić życia na obczyźnie. Jednak życie pisze nieco inny dla niej scenariusz. Wiecznie zniemczana przez babcię, a później zbuntowana zamieszkuje w Niemczech wraz z rodziną i zostaje tam na czas znacznie dłuższy niżby chciała… • Gdyby nie to, że uwielbiam sposób w jaki Magdalena Parys przekazuje czytelnikowi treść, pewnie moja ocena byłaby nieco inna. Książka napisana jak zwykle w sposób bardzo plastyczny. Nie ma w niej żadnych niedomówień. Zaskoczył mnie sam pomysł – czyli forma wspomnień dorosłej już kobiety, ale przekazanych z perspektywy lat dzieciństwa Dagmary. Myślę, że jest to na swój sposób bardzo ciekawa pozycja, o nieco osobistym charakterze. Zrozumieją mnie tylko Ci, którzy wcześniej mieli styczność z twórczością tej autorki.

Reportaż Justyny Kopińskiej to rzeczywiście wstrząsająca relacja z życia członków Ośrodka Sióstr Boromeuszek w Zabrzu. Autorka w sposób obiektywny i rzetelny ujawnia w nim same fakty na temat znęcania się fizycznego oraz psychicznego przez siostry zakonne na swych wychowankach. To co działo się w nim na przestrzeni kilku dobrych lat wprost mrozi krew w żyłach. Siostry zmieniły swą placówkę wychowawczą w dosłownie rzecz ujmując „obóz koncentracyjny”. Dzieciom nie przysługiwały w nim absolutnie żadne prawa. Musiały wykonywać solidnie prace porządkowe, nie zrzeszać się, nie rozmawiać, nawet to kim zostaną w przyszłości było im z góry narzucone. Traktowano je gorzej niż przedmioty. Za najdrobniejsze przewinienia bito do krwi. Dzieci zmuszane były również do jedzenia pokarmów w ilościach znacznie prze­krac­zają­cych­ często ich potrzeby. Gdy zwracały posiłki musiały spożywać własne wymiociny. Po nocnym moczeniu musiały również w rękach prać oraz suszyć zmoczoną pościel. Myły się tylko raz w tygodniu (wszystkie w kolejności po sobie w tej samej wodzie) i tylko raz w tygodniu zmieniały bieliznę. Wypróżniały się do wiadra i co najgorsze molestowały oraz gwałciły siebie nawzajem nieuświadomione o tym, że zachowania tego typu są niemoralne oraz nieetyczne. Zastraszane, upokarzane, bite – taki był ich start w dorosłe życie. W końcu jednak stało się zadość… Obłudne, fałszywe, zakłamane siostry sadystki spotkała zasłużona kara. W głowie się wprost nie mieści, że w katolickim rzekomo kraju osoby duchowne były zdolne do takiego okrucieństwa. Co jeszcze bardziej bulwersuje to fakt, że za nic w świecie nie przyznały się one do swej winy i nie wyraziły absolutnie żadnej skruchy. Masakra… Obraz przedstawiony przez Kopińską niewątpliwie przeraża, ale wart jest poświęcenia mu choć chwili czasu, żeby nikt inny nie zdołał już w taki sposób nikomu mydlić oczu. Bądźmy rozsądni i miejmy ograniczone zaufanie…

„Ponad wszystko” według mnie jest jedną z ciekawszych współczesnych książek dla młodzieży. Niewątpliwie jest to powieść o różnych obliczach miłości. Główna bohaterka to Maddy. Z uwagi na chorobę „uwięziona” jest w swym jakże sterylnym domu, niczym księżniczka w wieży oczekująca na przybycie księcia. Takowy młodzieniec ku zaskoczeniu wszystkich wkrótce pojawia się w bliskim otoczeniu dziewczyny. Jest nim mieszkający po sąsiedzku Olivier. Początkowo ich relacja jest bardzo skomplikowana. Zaprzyjaźniają się bowiem ze sobą za pomocą poczty elektronicznej. Ich wzajemne stosunki bardzo szybko z formy przyjaźni przeradzają się w dość konkretne uczucie. Ogromna potrzeba poczucia bliskości oraz poprowadzenia normalnej rozmowy sprawia, że Oli ma możliwość spotkania się z Maddy. Odtąd akcja staje się znacznie bardziej wartka i nie powiem zaskakująca… Cóż nie mogę zdradzić niczego więcej, bo lektura straci smaczek. Z całą pewności poznanie się tych dwojga ludzi zmieniło ich życie na zawsze, a także doprowadziło do ujawnienia pewnego, okrutnego sekretu. Powieść „Ponad wszystko” opowiada również o trudnej, ale też bezgranicznej miłości matki do córki. Miłości, która staje się dla nich obu strasznym przekleństwem. Jest to opowieść o prawdziwym życiu, poczuciu strachu, ludzkich obawach i lękach, ale również kłamstwie oraz bólu zadawanym przez lata. Fascynuje, wzrusza, intryguje i daje do myślenia. Gorąco polecam.

„Żeby zło mogło triumfować, wystarczy, że sprawiedliwi nie będą nic robić”. • Każdy więzień w Auschwitz myślał tylko o jednym… Chciał wyrwać się, uciec z tego piekła na ziemi. ON natomiast usilnie pragnął się do tego piekła dostać, aby móc na własnej skórze przekonać się o całym jego okrucieństwie. • W pewnym momencie Denis Avey, brytyjski żołnierz będący jeńcem wojennym decyduje się zamienić swój mundur na pasiak i podszywając się pod jednego z więźniów wejść na teren obozu Auschwitz. By zostać naocznym świadkiem bestialskich wydarzeń jest gotów zrezygnować z przysługującej mu ochrony. Doświadczenie to jednak odciska na jego psychice nieodwracalne piętno. W swym nierozsądnym pomyśle udaje mu się, jak się z czasem okazuje, uratować życie pojedynczym jednostkom. Do Auschwitz wdziera się dwukrotnie i dwukrotnie bezpiecznie z niego wychodzi. Po ataku przez Armię Czerwoną przeżywa również tragiczny marsz śmierci. Po długiej wędrówce powraca do swej ojczyzny – Wielkiej Brytanii. Przez kolejne sześćdziesiąt lat od tych wydarzeń milczy… W końcu przełamuje barierę strachu i opowiada całą swoją porywającą, wzruszająca, a zarazem nieprawdopodobną historię. Historię człowieka o zdumiewającej odwadze, ogromnej chęci do życia oraz do walki o nie, za wszelką cenę. • „Człowiek, który wkradł się do Auschwitz” to książka, która przedstawia okrucieństwo II Wojny Światowej z zupełnie innego punktu widzenia. To ciekawa historia godna polecenia.

Jak na polski film o charakterze sensacyjnym muszę przyznać, że jest całkiem niezły. Bardzo wartka akcja, doskonale obsadzone role oraz świetna gra aktorska. Może tylko fabuła, jak na polskie realia zbyt mocno "amerykańska". Można przy czasie obejrzeć. Polecam.