To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Bondy. Przyznam szczerze raczej średnio udane. „Sprawę Niny Frank” niewątpliwie czyta się bardzo szybko z uwagi na bardzo prosty język literacki, choć momentami bywa nużąca. Przynajmniej w moim odczuciu. Akcja mało wartka, zbrodnia mało spektakularna, a na dodatek niezbyt interesujące portrety bohaterów. W sumie niczym mnie nie zaskoczyła, żebym mogła powiedzieć ŁAŁŁŁŁ. Szkoda, że autorka w kilku rozdziałach pod rząd mówi o tym samym używając nieco innych słów na zobrazowanie sytuacji. Wiele też do życzenia pozostawia samo zakończenie. „Co by było gdyby…” to z całą pewnością nie jest zbyt dobry pomysł. Może dlatego, że autorce zwyczajnie zabrakło weny na nieco inną, bardziej szokującą puentę. W pierwszym starciu Pani Bonda mnie do siebie nie przekonała, ale też niezupełnie do końca zraziła. Może kiedyś na tak zwane „odmóżdżenie” spróbuję ponownie jakiejś innej jej lektury… Zobaczymy.

Thriller thrillerem, ale fantastyka, z którą mamy do czynienia w powieści „Domofon” mnie wprost powaliła na kolana… Nie jestem w stanie tego zaakceptować, bo zwyczajnie nie lubię, nie znoszę, nienawidzę aż tak odrealnionej fabuły. Jak będę miała ochotę na spotkanie z zupełną fikcją literacką to sięgnę po Tolkiena, Martina, Sapkowskiego, albo coś w tym właśnie guście… A wszystko tak interesująco się zapowiadało. Warszawa, zwykłe osiedle, trochę psychodeliczni lokatorzy, pierwszy śmiertelny niby-wypadek i nagle BACH!!! Co takiego? Istna katastrofa. Początkowo książka ta tchnęła nieco klimatem z powieści S. Kinga. Jednak im dalej, tym gorzej. Dobrze, że wiem na co przynajmniej Miłoszewskiego stać, bo „Domofon” przeczytałam jako ostatnią jego powieść w przeciwnym wypadku byłoby to moje jedyne spotkanie z tym polskim pisarzem…Cóż tym razem bardzo się zawiodłam lekturą. Wolę jak coś przeraża, ale w granicach zdrowego rozsądku, zahaczając o świat realny, a nie jakąś totalną ułudę. Uspr­awie­dliw­ieni­em dla tej pozycji może być jedynie to, że rzeczywiście jest to książka, którą czyta się w mgnieniu oka. To wszystko, co mam do dodania na jej temat.

„Silva rerum” czyli księga domowa sied­emna­stow­iecz­nej szlacheckiej rodziny Narwojszów. To epicka powieść napisana niezwykle plastycznym językiem, z której kart spoziera na czytelnika zmysłowy styl baroku z całym swym bogactwem, a także wiel­okul­turo­wośc­ią przepięknego Wilna. Poznajemy w niej Narwojszów, którym cudem udało się uciec przed kozacką masakrą. Jan Maciej wraz ze swą żoną Elżbietą mają tylko dwójkę dzieci, są nimi bliźniaki: Urszula oraz Kazimierz. To dość niesforne dzieci, których niczym nieograniczona ciekawość kiedyś zgubi… Kluczowym dla całej akcji w powieści jest moment, gdy u Narwojszów pojawia się niejaki Bonifacy Głuptasek, który nie jest zwyczajnym zagubionym wędrowcem. To wieszcz, który w sposób bardzo bezpośredni przedstawia Janowi i Elżbiecie wizję przyszłości ich własnych dzieci. Narwojszowie zdają się być nieco przerażeni przepowiedniami Bonifacego, nie zdając sobie sprawy z tego, że jego słowa to nie są tylko zwykłe mrzonki, ale jedna z jego najszczerszych, życiowych prawd. Jak się na końcu okazuje Głuptasek nie kłamał. Urszula trafia do zakonu, Kazimierz zaczyna studia i jednocześnie angażuje się dość intensywnie w studenckie bójki przynosząc hańbę rodzinie. W życiu Narwojszów pojawia się również niejaki Jan Kirdej Biront, który będzie miał znaczny wpływ na dalszy los członków całego rodu. Okazuje się, że Narwojszowie skrywają przed światem niejedną tajemnicę. „Silva rerum” to wciągająca, porywająca, burzliwa, dojrzała, ale także zmysłowa powieść, obok której z całą pewnością nie da się przejść obojętnie. Zatem polecam gorąco, bo nie sposób się od niej oderwać...

„Niewidzialny most” to powieść, której tłem jest II Wojna Światowa. Jej głównym bohaterem jest Andras Levi, Węgier, który w wyniku wygranego konkursu dostaje się na studia arch­itek­toni­czne­ do Paryża. Jest młodym człowiekiem pełnym ambicji, pasji, chcącym za wszelką cenę zrealizować swe marzenia. W wielkim francuskim mieście poznaje także swą miłość życia, niejaką Klarę. Andrasa i Klarę tak naprawdę znacznie wiele od siebie dzieli niż łączy, ale mimo wszystko trwają w swej namiętności. Z czasem jednak okazuje się, że życie wcale nie jest takie łatwe jakim się zazwyczaj wydaje. Każdy bowiem skrywa jakieś tajemnice. Odkąd Klara wyjawia Andrasowi swój od lat skrywany sekret ich wspólne życie staje się pasmem nieustających nieszczęść. Następuje nagły koniec studiów w Paryżu, deportacja na Węgry, wybuch wojny, przymusowa praca w obozie na Ukrainie, narodziny, śmierć, wielokrotne rozstania i powroty… Wszystko to przedstawione z epickim rozmachem, w sposób bardzo refleksyjny, pełen poruszających wspomnień, dramatycznych wydarzeń oraz wielkich uczuć. Bohaterowie zdeterminowani przez historię ciągle muszą zmagać się z tym co nieuchronne. Przez cały czas walczą przede wszystkim o przetrwanie, ale również o miłość, przyjaźń, szczęście i pokój. „Niewidzialny most” to poruszająca historia o miłości wystawionej na jedną z najcięższych prób. Książka ta z całą pewnością warta jest przeczytania, choć to w całości tylko zwykła fikcja literacka. Momentami wydawała mi się nieco nużąca prze zbyt długie opisy pewnych sytuacji i mało zaskakująca, choć intrygowała do samego końca i była raczej niep­rzew­idyw­alna­. Ogólnie polecam ;)

Wstrząsająca, bulwersująca, kontrowersyjna. Są to trzy słowa, które w pierwszej chwili zaraz po przeczytaniu tego reportażu przyszły mi do głowy. Autorka z całą pewnością zadała sobie wiele trudu, żeby zebrać odpowiedni materiał do nakreślenia w sposób rzeczowy tematu dotyczącego sytuacji zakonnic w naszym katolickim kraju. Myślę, że nie przesadzę mówiąc o życiu w zakonie, jak o życiu w sekcie. Ale jakiej sekcie… Słowo KONSERWATYWNA nawet w połowie zdaje się nie odzwierciedlać zasad i reguł, według których siostry zakonne muszą w klasztorach funkcjonować. Trudno to nawet nazwać życiem zakonnym. To co opisała Abramowicz w swej książce na podstawie wysłuchanych, autentycznych relacji byłych zakonnic oraz to co one przeżyły za murami wspólnoty klasztornej nazwałabym zwyczajnym „praniem mózgu”. Trudno jest to nawet streścić w paru konkretnych słowach. Niby mamy XXI wiek, wszyscy zdają się być w pełni przytomni, świadomi oraz nowocześni, a tymczasem okazuje się, że mimo wszystko są miejsca, w których nadal żyje się jak w jakimś ciemnogrodzie, samotnie, bez rodziny, bez ludzi, bez jakichkolwiek perspektyw i przyszłości. „Zakonnice odchodzą po cichu” i zupełnie się temu nie dziwię. Milczą, bo muszą, ale jak się okazuje lepiej czasami nie wracać do tych traumatycznych wręcz przeżyć. Zakonnica to niewolnik, podczłowiek, inny gatunek, wykluczony zupełnie ze społeczeństwa. Życie w zakonie jak się okazuje to nic więcej jak tylko walka o przetrwanie wśród obłudy, zakłamania i fałszu, co doskonale ilustruje w sposób jakże wymowny historia puentująca reportaż Marty Abramowicz. Gorąco polecam tę książkę każdemu, bo uważam, że naprawdę jest ona warta uwagi.