Znów spotykamy się w Cieszynie, gdzie na Kocią Szajkę czeka kolejna kryminalna zagadka do rozwiązania. Tym razem nieznany sprawca uszkodził kamieniem rzeźbę zdobiącą wzgórze zamkowe. Od teraz różowy jelonek będzie pozbawiony jednego ucha. Sprawa jest naprawdę poważna. Okazuje się, że kontrowersyjna postać jelonka ma w Cieszynie tyle samo zwolenników, co przeciwników. Czy ktoś uszkodził go celowo? A może był to najz­wycz­ajni­ejsz­y w świecie wypadek? Zagadka ta wcale nie okazuje się być łatwą do rozwiązania. Ale z pomocą małego jeża sprawa przybiera zupełnie inny obrót.

Do bezludnej wyspy, na której samotnie odpoczywa Bzyk z Henrykiem przybija statek wycieczkowy. Turyści nie potrafią się zachować. Niszczą niemalże wszystko, zjadają im resztki pożywienia i wypływają w dalszą podróż. Przyjaciołom nie pozostaje nic innego, jak pożegnać wyspę i wyruszyć w rejs, ku swojemu zaciszu w bukowym żywopłocie. Budują zatem tratwę i ruszają w drogę. Ich łódka samoróbka nie wytrzymuje jednak zbyt długo. Całe szczęście z pomocą przychodzi im Kapitan Śpiewak w swej łodzi podwodnej. Jak ułoży się ich współpraca i czy nasi bohaterowie w końcu wrócą do swojego bezpiecznego azylu? Sprawdźcie sami. To z pewnością będzie mile spędzony czas 😉 Polecam lekturkę do podusi.

Głównym bohaterem książki Grosmana jest Dowale, komik. Na kilka chwil przed wyjściem na scenę, na której ma zaprezentować swój stand-up, dzwoni do dawnego znajomego. Jest nim emerytowany sędzia. Choć ten w pierwszej chwili nie może odnaleźć w meandrach swej pamięci osoby Dowala, wysłuchuje jego prośby. Komik ma tylko jedno pragnienie. Chce, aby Avisha zasiadł na widowni podczas jego przyszłego występu. Sędzia nie potwierdza swojej obecności, ale w końcu pojawia się na wydarzeniu. W tym momencie kurtyna podnosi się do góry i Dowale rozpoczyna swoje szokujące show. Owszem, komik wypowiada na scenie dowcipy, nawiązuje kontakt z widzami, częściowo ich nieco ośmieszając, jak to w stan-up’ie bywa. Ale też nieoczekiwanie zaczyna snuć historię, dotyczącą własnej przeszłości, traum z nią związanych, cierpienia i inności. Jest to opowieść o rodzicach, zawieranych znajomościach, lecz niekoniecznie przyjaźniach. Dlatego kluczową rolę odgrywa tu także osoba sędziego i pewnej małej kobiety z widowni. Pozostali widzowie reagują bardzo emocjonalnie, narasta momentami złość i frustracja, tylko sporadycznie pojawiający się śmiech jest nieco wyzwalający. Jednak nie sposób też nie uciec z tego show. Ale tylko wzmożona ciekawość i ogromna chęć dowiedzenia się do czego zmierzają myśli Dowala nie pozwalają nam wcześniej wyjść. Coś nas zatrzymuje, niczym jakaś tajemna siła. Tu absurd łączy się z humorem, by odkryć to, co w nas najmroczniejsze. Pytanie, czy jesteśmy gotowi na poznanie takiej prawdy o sobie samych? • Z pewnością nikt, kto uczestniczył w tym przedstawieniu nie powie, że ubawił się do łez. Raczej trafniejszym byłoby użycie stwierdzenia, że u widzów tylko sporadycznie pojawiał się śmiech, i to w dużej mierze przez rozgoryczone łzy. Ale dokładnie o to autorowi chodziło. By zaskoczyć odbiorców, wstrząsnąć nimi, bo chyba nikt nie liczył na to, że książka Grosmana pretendująca do bardzo wielu nagród okaże się niesamowitą komedią. O jej wielkości zadecydowała wymowa fabuły, stająca w kontrze do formy. Majstersztyk. Nic dodać, nic ująć.

Tytułowe „Żmijowisko” to niewielka miejscowość położna nad jeziorem w sąsiedztwie lasów, pól i łąk. To tu mieści się pewne gospodarstwo agroturystyczne, do którego co roku przybywa mnóstwo wczasowiczów, by wypocząć w idyllicznym krajobrazie. Ale też w tym miejscu jakąś chwilę temu w nikomu niewiadomych okolicznościach zaginęła nieletnia Ada. Rok po zaginięciu dziewczyny do Żmijowiska powraca jej ojciec Arek, by na nowo podjąć próbę odnalezienia córki. Jego osoba jest tu niemile widziana, ale klient to klient. W agroturystyce pojawia się też dziewczyna, która w roku ubiegłym spędzała w niej wakacje i była świadkiem tamtych wydarzeń. Angażuje się w pomoc przy dalszych poszukiwaniach Ady. Arkowi i Adaomie zdaje się, że natrafili na nowe tropy, lecz czy na pewno? • W mojej ocenie „Żmijowisko” to bardzo przeciętny thriller. Ma dezorientującą w sytuacji konstrukcję wątków fabularnych. Mało wyraziści, płytcy bohaterowie i ich nieracjonalne decyzje były trudne do zniesienia. No i zakończenie, które w mojej ocenie trąci absurdem. O zastosowanych formach językowych też wiele mogłabym powiedzieć. Mnóstwo tu oksymoronów użytych w zupełnie niewłaściwy sposób. Reasumując, nie podobało mi się. Tak, to był zmarnowany czas. Nie polecam.

W cieszyńskim teatrze podczas spektaklu dochodzi do pewnego incydentu. Z niewiadomych przyczyn ktoś wprawia w ruch obrotową scenę, w wyniku czego aktorka odgrywająca na niej główną rolę doznaje urazu. Od tego momentu nie będzie mogła realizować swych dalszych scenicznych planów. Kto się dopuścił tego występku? Komisarz Morfeusz, zasiadający na widowni, od razu podejmuje się rozwiązania tej zagadki. Główną poszlakę w sprawie stanowi nagranie z monitoringu, na którym widnieją sylwetki dwóch osób przebranych za duchy? Świadczy to o celowym , a nie nieumyślnym działaniu sprawców. Zaintrygowana Kocia Szajka wkracza do akcji wraz z Walerką Koczy oczywiście, by rozwiązać tą tajemnicę. Serdecznie zachęcam Was do lektury. Kryminalne przygody cieszyńskich kotów są intrygujące, zaskakujące i bardzo ciekawe. Odganiają nudę w cień.