Assia urodziła się w rodzinie wyznającej islam. Rodzice mieszkali we Francji, byli przyjaciółmi, którzy się doskonale rozumieli. Jednak w pewnym momencie coś się zmieniło. Ojciec Assii zaczął radykalizować swoje poglądy, tłumaczył Koran na swoje potrzeby i był ślepo zapatrzony w swoich przyjaciół i krewnych, którzy uważali, że mogą okradać Francję, nie pracować, mieć władzę nad żoną. Matka dziewczynki ciągle była krytykowana i wyzywana za to, że chce żyć w zgodzie ze sobą i tak też wychować córkę, dawać jej zabawki i pozwalać się uczyć. Tego nie mogli znieść fundamentaliści. Kobieta zostawiła męża, ale nie chciała ograniczać jego kontaktów z córką, aż pewnego dnia stało się najgorsze... • Wyrwana z syryjskiego piekła Meriam Rhaiem to książka niezwykle trudna. Porusza kilka tematów, które często są dla nas niezrozumiałe, nie do wyobrażenia. Mamy tu fanatyzm religijny, trudne życie rodzinne, problemy z uzyskaniem pomocy. To tylko niektóre z wątków tej krótkiej, acz bogatej w treść książki. • Pozycja napisana została w pierwszej osobie. Widzimy historię oczami matki Assi. Przypomina trochę pamiętnik, relacjonuje wydarzenia z dokładnymi datami. Chronologiczny układ zaburzony jest tylko na początku, gdy kobieta wspominała, jak poznała męża i jaki był wcześniej. Narratorka zwraca się często do swojej córki, tłumacząc jej sytuację, w której się znalazła, rozszerzając ją o fakty i argumenty. Jest świadoma tego, że ma słuchacza-czytelnika, ale dla niej jest nim tylko córka, Assia. • Przez to, że mamy do czynienia z pierwszoosobową narracją prowadzoną przez matkę Assii, nie brakuje w niej emocji. Minęło trochę czasu od opisywanych wydarzeń, jednak nadal można wyczuć ból, tęsknotę i niepewność. To smutna historia matki, która zrobiłaby wszystko, by odzyskać swoje dziecko. • Wśród tematów, które tu poruszono, najmocniejszy jest chyba ten związany z religią. Nie brakuje osób, które poświęcają się swojej wierze bardzo mocno. Niekiedy jednak robi się takim ludziom „pranie mózgu”, manipuluje się nimi, dając fałszywy obraz rzeczywistości. Takim właśnie człowiekiem był ojciec Assii. Widać to chociażby w niektórych opiniach matki dziewczynki, która przyznaje, że gdy mężczyzna sam zetknął się z tym, o czym do tej pory tylko słyszał, zmienił się, nie był już pewny swoich racji. To ważny wątek, który pozwala nieco zrozumieć sytuację osób wyznających islam. Kobieta, która również wierzy w Allaha, podchodziła do tej wiary w sposób bardziej przemyślany, dlatego różnica między tymi bohaterami jest bardzo widoczna. • Innym ważnym tematem, który poruszony jest w książce, to pomoc, jaką otrzymała matka Assii od państwa. Wiele spraw musiała załatwiać sama, nikt nie chciał jej wesprzeć. Politycy tylko rozkładali ręce, nie wiedząc, co czynić. To upór kobiety, jej siła, wola walki, miłość sprawiły, że się nie poddała. Ten wątek jest naprawdę wstrząsający. Pokazuje bezradność systemu prawnego, który zostawia kobiety w podobnej sytuacji niemal bez pomocy. • Trzeba przyznać, że książka jest nietypowa. Pomijając już sam temat, który ciągle bywa dla nas zaskakujący i nie do pomyślenia, to sposób narracji w książce sprawia, że odbieramy ją bardzo emocjonalnie. To nie jest wykreowana sztucznie historia, powieść na faktach. To raczej pamiętnik, spis wspomnień matki, która dla dobra dziecka gotowa była na wszystko. Właśnie to sprawia, że pozycja ta jest tak wstrząsająca. • Polecam osobom, które lubią trudne historie, nie boją się ich i rozumieją ich powagę. To nie jest lekka lektura do poduszki, tylko pełna emocji pozycja.

Robin Ellacott, sekretarka znanego detektywa Cormorana Strike’a, otrzymuje przesyłkę z niecodzienną zawartością – w środku znajduje się odcięta kobieca noga. Mimo że paczka została zaadresowana do kobiety, detektyw podejrzewa, że to on jest celem psychopaty lubującego się w ćwiartowaniu damskich ciał. Strike sądzi, że nadawcą mógł być ktoś z jego przeszłości. Typuje trzech podejrzanych i zaczyna ich szukać. Każdy z nich ma żal do Strike’a za coś, co wydarzyło się dawno temu. Czy to któryś z nich? Strike nie chce, by Robin angażowała się w nową sprawę, ponieważ boi się o jej bezpieczeństwo. Jednak kobieta nie daje za wygraną i bierze sprawy w swoje ręce. • Żniwa zła Roberta Galbraitha, a właściwie J.K. Rowling, to trzeci tom cyklu o detektywie Cormoranie Strike’u. Były wojskowy, syn gwiazdy muzyki i supergroupie musi stawić czoła swojej przeszłości. • Narrator pokazuje trzech bohaterów – Strike’a, Robin i psychopatę, który wysłał detektywom fragment ciała kobiety. Ten ostatni jest szczególnie interesującą postacią – poznajemy jego psychikę, sposób myślenia i pragnienia. Jego zachowanie motywowane jest chęcią zemsty. Poza tym mężczyzna czerpie przyjemność z zadawania kobietom cierpienia. Tym razem jego celem jest Robin. Mężczyzna uważa, że raniąc ją, zemści się na Strike’u. • Ważna w powieści jest społeczność ludzi, którzy pragną pozbyć się jakiegoś fragmentu swojego ciała. To na tej podstawie podejrzenia padają na Cormorana. Nastolatka pisała do detektywa z prośbą o pomoc w ucięciu nogi i była przekonana, że swoją Strike również odrąbał własnoręcznie. Motywy ludzi zgromadzonych wokół forum, na którym udzielała się denatka, są pokręcone i dziwne. To kolejne ze środowisk, które scha­rakt­eryz­ował­a w swoim cyklu Rowling. Przy okazji nie zapomniała o tym, że różne postacie mają różne style mówienia, co wzbogaca tekst i urozmaica go. • Podobnie jak w poprzednich tomach autorka nie zapomniała o życiu prywatnym bohaterów. Możemy czytać o przygotowaniach Robin do ślubu i nowym związku Cormorana. Dowiadujemy się też pewnych ważnych rzeczy z przeszłości obojga, co rzuca światło na niektóre kwestie ich obecnego życia. • Fabuła nie jest naszpikowana akcją i nie gna na złamanie karku. Nie jest to jednak minus. Mamy do czynienia z powieścią dete­ktyw­isty­czną­, dlatego przesłuchania i sprawdzanie tropów zajmuje tu najwięcej miejsca. Nie ma widowiskowych pościgów i bójek, chociaż zdarzają się zwroty akcji. Dopiero pod koniec narracja nabiera tempa i nie można się od niej oderwać. • Książkę czyta się dość wolno. Nie można przez nią przebrnąć w ciągu jednego wieczora. Jest ciekawa i wciągająca, jednak należy się skupić podczas lektury, by wraz z bohaterami móc rozwiązywać zagadkę odciętej nogi i napadów na bezbronne kobiety. • Uważam, że to udany powrót Cormorana Strike’a i jego partnerki Robin. Książka jest dobra, pokazuje blaski i cienie pracy detektywa oraz prywatne życie głównych bohaterów. Warto przeczytać, nawet jeśli nie znacie poprzednich części.

Debiutująca w 2014 roku Courtney C. Stevens podbiła serca czytelniczek na całym świecie. Drugą powieścią jej autorstwa są Sprawy do zapomnienia. W Polsce książkę wydało wydawnictwo Amber. • Sadie unika ludzi. Ma do tego całkiem dobry powód – blizny, które znaczą jej ciało i przypominają o wypadku, w wyniku którego zginął jej najlepszy przyjaciel. Jednak nie tylko jego życie zakończyło się tego dnia – także przyjaźń paczki, z którą Sadie spędziła całe życie. Od tego czasu minął prawie rok, dziewczyna ma nowego chłopaka, który jest bratem zmarłego Trenta, nie utrzymuje kontaktów z byłym i najlepszą przyjaciółką, którzy ją zdradzili. Gdy pewnego dnia główna bohaterka znajduje w zaadresowanej do siebie kopercie tekst, którego nikt nie powinien widzieć, jest przestraszona. Czy ktoś grzebie w jej rzeczach? Kto poznał jej tajemnice? I co jeszcze wie? • Sadie jest narratorką powieści, dlatego lepiej ją poznajemy. W swoich opisach świata nie stroni od uczuć i emocji, jest bardzo naturalna. W jej zachowaniu da się wyczuć pewne zgorzknienie – jest zła na to, co jej się przytrafiło, ale w jakiś sposób sobie z tym radzi, raz lepiej, raz gorzej. Czasami można odnieść wrażenie, że dziewczyna trochę zdziwaczała po wypadku – chodzi na wysypisko i obrysowuje blizny mazakiem. jednak, gdy się nad tym zastanowić, jest to pewien sposób terapii, który sobie zafundowała. • Sadie nie zdradza nam wszystkiego już w pierwszym rozdziale. Dawkuje czytelnikom wydarzenia, składając je w całość małymi kawałkami. Dlatego czyta się to z dużą ciekawością i znie­cier­pliw­ieni­em, nie mogąc doczekać się ostatniego rozdziału. • Oprócz narracji pier­wszo­osob­owej­ o tym co tu i teraz, mamy też retrospekcje. Spowodowane są one głównie przesyłkami, które otrzymuje Sadie. Ktoś wyciąga z pluszaka, w którym trzyma kartki ze wspomnieniami, jej teksty i przekazuje jej anonimowo. W takich momentach dziewczyna wraca do przeszłości i opowiada o tym, jak dobrze się bawiła ze znajomymi. Do tego mamy też rozdziały z mailami Maxa i Sadie, które uzupełniają narrację. • W powieści jest kilka wątków. Pierwszy to radzenie sobie ze stratą bliskiej osoby. Każdy z młodych bohaterów robi to inaczej. Drugi to mozolne starania w odzyskiwaniu zaufania i budowaniu relacji na nowo. Po wszystkim, co przeżyli, przyjaciele nie są już sobie tacy bliscy jak dawniej, chociaż chcą to naprawić. Do tego mamy cały wachlarz relacji międzyludzkich. Wszystko jednak bazuje na tym, że trzeba poznać prawdę, która może naprawić wiele zła wyrządzonego przez kłamstwo. • Nie jest to książka łatwa. Pokazuje, że nawet młodzi ludzie muszą radzić sobie z wielkimi problemami. Są w niej pokazane emocje, które niszczą i budują na nowo pewne sprawy. To powieść, która daje nadzieję, ale też uświadamia, jak ciężko jest wrócić do swojego życia po przeżytej traumie. • Muszę przyznać, że historia jest naprawdę dobrze napisana. Utrzymuje czytelnika w niepewności, powoli odsłania kolejne fragmenty zdarzeń. To młodzieżówka na wysokim poziomie. Autorka operuje ładnym językiem, świetnie się ją czyta. Poruszyła w powieści problem utraty bliskich, utraconego zaufania, problemów z zaakceptowaniem siebie, szukaniem nowej drogi w życiu... A wszystko to uzupełniła miłością, wsparciem i przyjaźnią. • Polecam osobom, które lubią powieści młodzieżowe osadzone we współczesnych realiach, z uniwersalnymi problemami. Nic więcej nie powiem, bo cokolwiek bym napisała, będzie za mało. Zobaczcie sami.

Patryk Bryliński studiował historię sztuki, był ilustratorem. Maciej Kaczyński ma na koncie tłumaczenia książek, gra i śpiewa w zespole Extra. Łączy ich blog oraz wydana w 2015 roku przez Otwarte książka Facecje. • Facecja to według Słownika języka polskiego żartobliwa forma epicka, szczególnie popularna w literaturze staropolskiej. Autorzy zainspirowali się nią podczas tworzenia swojej książki. Za cel obrali sobie znane postacie z kultury, sztuki i literatury, ale też postacie fikcyjne czy budowle. Zastanawiali się, jakby ci oto bohaterowie funkcjonowali w dzisiejszych czasach, mając konta na Facebooku czy Instagramie i... włożyli w ich usta teksty, które bawią do łez. • Wśród bohaterów książki znajdują się m.in. Mickiewicz, Jan Długosz, Kopernik, Robinson Crusoe, Drakula, Rasputin i wielu, wielu innych. Ich statusy na Facebooku i komentarze pod nimi są przezabawne. Bohaterowie używają hasztagów, są ironiczni i obrażają innych użytkowników serwisu, jeśli ich nie lubią. Autorzy postarali się, by postacie, które wybrali do swojej książki, były bardzo wiarygodne. I tak na przykład znany z pijaństwa bohater pyta, czy ktoś widział jego zagubioną podczas imprezy togę, a inny naśmiewa się ze słabej twórczości kolegi po fachu. • więcej na: [Link]

Casey Watson jest autorką biografii skrzywdzonych dzieci. Jako pisarka debiutowała w 2011 roku. Jedną z jej nowszych powieści wydanych w Polsce jest Dziewczynka, która przestała mówić. Książkę wydało Wydawnictwo Amber w serii Skrzywdzone. • Casey jest pedagogiem szkolnym. Prowadzi grupę dla dzieci z problemami. To niewielkie grono uczniów, którzy nie są w stanie funkcjonować w klasach. Zadaniem kobiety jest dotarcie do sedna problemu i zlikwidowanie go, by dzieci mogły wrócić do normalnej nauki. Gdy do jej grupy trafia Imogena, nauczycielka wie, że to wyjątkowy przypadek. Dziewczynka cierpi na mutyzm wybiórczy – postanowiła, że nie będzie mówić poza domem. Faktycznie, dziecko się nie odzywa, nawet nie jest w stanie powiedzieć, jak ma na imię. O jej sytuacji mówią dziadkowie. Casey decyduje się przyjąć Imogenę do swojej grupy, choć wie, że trudno będzie wyciągnąć od niej choćby słowo. Na dodatek dziadkowie twierdzą, że to poprzednia szkoła sprawiła, że dziewczynka zamknęła się w sobie. Jaka jest prawda? Czy pedagogowi uda się wydobyć z Imogeny głos? • Casey Watson jest narratorką w powieści. Ma trudną pracę i równie trudne życie. Mimo wszystko jest szczęśliwa, bo robi to, co kocha. To silna i opiekuńcza kobieta, która ma ogromną wiedzę i potrafi ją wykorzystać podczas zajęć z trudnymi uczniami. • więcej na: [Link]