Jessica wychowuje samotnie syna, ponieważ jego ojciec nie dojrzał do bycia rodzicem. Kobieta zaszła w ciążę w bardzo młodym wieku, ale postanowiła, że wychowa Willa sama, bo na Adama nie ma co liczyć. Gdy chłopak dorasta, Jess zaczyna zauważać, że Willowi brakuje męskiego pierwiastka, a przelotne spotkania z ojcem nie wystarczają. Postanawia wyjechać z synem na wakacje do Francji, gdzie Adam prowadzi hotel, by panowie mogli pobyć trochę razem. • Francuskie lato Catherine Isaac jest powieścią, w której bohaterką jest Jess. Kobieta jest bardzo młoda, ale już doświadczona przez życie. Jej matka jest chora, a prognozy lekarzy nie są optymistyczne. Na dodatek samotne macierzyństwo nie jest łatwe dla Jess. Chce jednak wszystkiego co dobre dla ukochanego syna, dlatego postanawia pojechać z nim do ojca. Nie jest to łatwa decyzja – po pierwsze w Anglii Jessica zostawia chorą matkę, po drugie jej uczucia do Adama nadal nie wygasły, a po trzecie kobieta boi się, że ojciec nie znajdzie czasu dla Willa, który bardzo liczy na wspólne męskie wycieczki. • Mogłoby się wydawać, że powieść skupi się jedynie na sielskich wakacjach we Francji – Jess wypoczywa, jej syn bawi się z ojcem, wokół są sami przyjaciele, a i jakiś przystojniak pojawi się na horyzoncie. Nie wszystko jednak wygląda tak różowo. Will jest ślepo wpatrzony w ojca, który nie spełnia jednak oczekiwań Jess, a raczej potwierdza jej obawy. Na dodatek kobieta martwi się o matkę, ciągle wraca do niej myślami. Widzi także pewne zgrzyty w życiu przyjaciół, czym również się przejmuje. Jess chciałaby pomóc wszystkim, siebie zostawiając na koniec, a przecież i jej należy się coś od życia. • W powieści pokazano trudy bycia samotną matką, problemy z dojrzewaniem dziecka, jego nastawienie do rozbitej rodziny, lecz także zmagania z chorobą i próby utrzymania prawdy w tajemnicy. Pojawiają się wątki zaufania, lecz także trudne wybory – czy dać się ponieść emocjom czy raczej stąpać twardo po ziemi, wiedząc, co przyniesie przyszłość? Mimo wszystko atmosfera powieści nie jest ciężka, trudna i gęsta. Jest dość pogodna – może to zasługa głównej bohaterki, która jest naprawdę sympatyczna? • Francuskie lato jest powieścią o rodzinie, chorobie, miłości i byciu razem, mimo bycia osobno. Jess i Adam nie są parą, ale muszą się dogadywać dla dobra dziecka. Rodzice Jess mieli wiele przejść w życiu, ale są w stanie być ze sobą, wspierać się w trudnych chwilach. Will może i traktuje mamę dość nieprzyjemnie ostatnimi czasy, ale to nie oznacza, że jej nie kocha. To powieść, która daje nadzieję na lepsze jutro, pokazuje, że mimo przeciwności losu i pewnych wiszących nad nami problemów warto dać sobie szansę na szczęście. • Polecam wam serdecznie Francuskie lato. Książkę czyta się błyskawicznie i z dużym zainteresowaniem, jest idealna na wakacje, ale nie tylko. To lektura, która umili wam ciepłe wieczory, jak również jesienne popołudnia, da nadzieję, wzruszy i zmusi do uśmiechu.

Robert Langdon leci do Hiszpanii na wykład swojego byłego studenta i przyjaciela, Edmonda Kirscha. Mężczyzna ma przedstawić coś, co wstrząśnie światem i zmieni myślenie o wszystkim, co znamy. Robert nie domyśla się, o co może chodzić. Przed prezentacją ogląda wystawę, oprowadzany przez elektronicznego przewodnika projektu przyjaciela. Gdy w końcu dochodzi do wykładu, okazuje się, że nikomu nie będzie dane poznać tej spektakularnej nowiny. • Początek to kolejna powieść Dana Browna, w której głównym bohaterem jest Robert Langdon. Książka ma też wersję audiobookową, a lektorem jest Jacek Rozenek, który na stałe wpisał się już w moje myślenie o Brownie, bowiem czyta on wszystkie powieści tego autora. Jego interpretacja jak zawsze jest bezbłędna – w odpowiednich momentach zmienia głos, zawiesza go, przyspiesza, urywa. Lektor buduje napięcie w konkretnych momentach, co sprawia, że słucha się tego z napięciem, ale też z ogromną przyjemnością. Nie można się znudzić podczas słuchania. • Robert Langdon to profesor, znawca symboli, sztuki i kultury, ceniony i rozpoznawalny, który często trafia w sam środek niecodziennych wydarzeń i zostaje w nie wplątany. Nie inaczej jest tym razem. Przed Langdonem kolejne zadanie – musi dokończyć misję przyjaciela i upublicznić jego prezentację, mimo że ktoś bardzo się starał, by do tego nie doszło. • Wątków w powieści jest kilka, ale na pierwszy plan wysuwają się dwa – pierwszy dotyczy poszukiwania „klucza” niezbędnego do upublicznienia prezentacji, drugi związany jest z rodziną królewską Hiszpanii. Ten pierwszy pokazuje typowe dla Browna żonglowanie faktami historyczno-kulturalnymi, pojawiają się odwołania do sztuki i literatury, a wszystko to wciąga i pozwala wczuć się w atmosferę miejsca. Drugi wątek natomiast otwiera przed czytelnikiem zupełnie nowy świat – widzimy, jak sztab ludzi dba o dobro królewskiego rodu, ale też dostajemy informację na temat podejrzeń wobec niektórych osób. Sama kwestia „dobra” jest także dość ciekawie interpretowana w tej powieści. • Mocną stroną jest włączenie do fabuły nowej technologii i zwrócenie uwagi na funkcjonowanie współczesnego świata. Są informacje z portali, które nie są zbyt wiarygodnymi źródłami, ale wiadomo, że są poczytne, pojawiają się wzmianki o mediach społecznościowych. Najciekawsze jest chyba jednak pokazanie komputerów i ich możliwości, a także zderzenie ze sztuczną inteligencją. Podziwiam autora za to, że wprowadził te elementy do książki. • Początek jest jednak inny niż dotychczasowe powieści o Langdonie. Po pierwsze jest mniej spektakularny. Są oczywiście ucieczki, niebezpieczne sytuacje, a nawet trup, ale jakoś mniej to widowiskowe niż w innych książkach Browna. Po drugie mało w nim akcji, fabuła jest raczej powolniejsza. Po trzecie jak zawsze do głosu dopuszczono inne postacie, zaprezentowano wydarzenia, które rozgrywają się równolegle do tego, co robi profesor Langdon, a jednak mam wrażenie, że te rozdziały zdominowały fabułę. I niestety, jak zawsze, niektóre z nich nic nie wniosły do całości, co wyjątkowo mi przeszkadzało. • Początek uratował tak naprawdę lektor. Jak dla mnie Jacek Rozenek mógłby czytać chociażby instrukcję obsługi pralki, a ja byłabym wniebowzięta. Mimo że bardzo lubię twórczość Browna, ta powieść mnie nie porwała. Doceniam wprowadzenie niektórych elementów, ale całość wypadała dość blado w porównaniu z poprzednimi książkami autora. Na szczęście audiobook wyszedł jak zawsze perfekcyjnie i dzięki niemu poznałam kolejną powieść Dana Browna.

Camille Preaker jest dziennikarką. Naczelny postanawia, że wyśle ją do rodzinnego miasteczka, którego kobieta nie odwiedzała od lat, a gdzie doszło w ostatnim czasie do dwóch morderstw dziewczynek. Camille nie jest zachwycona, ale bierze tę sprawę. Jednak to nie zbrodnie są dla niej najbardziej przerażające, lecz wizja spotkania z surową, chłodną matką. Czy kobiecie uda się jakoś przetrwać wśród duchów przeszłości? I czy reporterskie śledztwo doprowadzi ją do mordercy? • Ostre przedmioty Gillian Flynn to debiut autorki znanej głównie dzięki Zaginionej dziewczynie. Główną bohaterką powieści jest Camille. To młoda kobieta, dziennikarka, która uciekła z rodzinnego miasta między innymi po to, by żyć z dala od matki i problemów rodzinnych. Camille jest narratorką powieści, a z przemycanych przez nią niby w tle informacji na własny temat można wyciągnąć wiele wniosków. Obraz uzupełniają inne osoby, które mniej lub bardziej znają kobietę, a także mówią o czymś, o czym bohaterka milczała. Na przykład Camille na początku nie mówi, jak wiele pije, ale to, że obcy zwracają jej uwagę na cuchnący wódką oddech lub radzą, by nie prowadziła auta pod wpływem, sprawia, że czytelnik zaczyna podejrzewać problemy alkoholowe u bohaterki. • Jednak picie to niejedyny problem Camille. Kobieta nie czuje się kochana przez matkę, która w dzieciństwie znacznie więcej czasu poświęcała zmarłej siostrze dziennikarki. Przez traumatyczne wydarzenia sprzed lat Camille zaczęła kaleczyć swoje ciało. Było to jej obsesją, która teraz, gdy jest dorosła, sprawia, że nie chce dopuścić do siebie nikogo, by ten ktoś nie zaczął wypytywać o jej blizny. Alkohol, samookaleczenie, brak dobrych relacji z matką to tylko część tego, z czym mierzy się Camille, a co jeszcze bardziej nasila się po powrocie w rodzinne strony. • Ostre przedmioty mają dwa główne wątki. Pierwszy z nich już nieco nakreśliłam, a jest nim życie prywatne głównej bohaterki. Camille mierzy się ze wszystkim, co ją ukształtowało, gdy wraca do rodzinnej miejscowości za namową przełożonego. Drugi wątek to morderstwa, które ma opisać kobieta. Właśnie dlatego wysłano ją do miasteczka – bo zna jego klimat, ludzi, być może to sprawi, że łatwiej im będzie się przed nią otworzyć. Okazuje się jednak, że wcale nie będzie to takie proste, jak zakładał naczelny gazety. Trudno powiedzieć, który z tych wątków jest ciekawszy. Dominującym jest chyba ten związany z samą Camille, ale to nie znaczy, że to źle, bo odciąga się czytelnika od sprawy morderstw. Momentami ma się wrażenie, że to właśnie życie głównej bohaterki nadałoby się lepiej do opisania w gazecie niż dwie zamordowane dziewczynki. • W książce poruszono kilka ważnych kwestii. Relacje rodzinne to jedna z nich. Problemy bywają różne, ale to, co dzieje się w domu Camille, jest nie do ogarnięcia. Matka jest chłodna, oschła, surowa, nieprzewidywalna, ale też opiekuńcza i dobra jednocześnie. Dla starszej córki jest niedostępna, dla młodszej zrobiłaby wszystko. Wszyscy w miasteczku ją uwielbiają, lecz w domu Adora jest zupełnie inną osobą. Z kolei Amma, młodsza siostra Camille, która ma zaledwie trzynaście lat i urodziła się na wiele lat po śmierci Marian, to kopia matki – w domu i wśród ludzi zachowuje się jak dwie różne osoby. Mimo że jest jeszcze bardzo młoda, zdaje się nadzwyczajnie dojrzała. W swoim pokoju bawi się domkiem dla lalek, poza nim podrywa starszych chłopaków i jest wulgarna, epatuje seksualnością i znęca się nad innymi. Każda z kobiet z tej rodziny chce jednego – być w centrum uwagi. Adora uwielbia, gdy jej córki źle się czują, bo jest dla nich wtedy jedynym oparciem i całym światem. Camille pogodziła się z tym, że matka jej nie kocha, ale by zwrócić na siebie jej uwagę, nie omieszka jej przypomnieć o tym, że jej pupilka zmarła. Amma natomiast bryluje wśród znajomych i robi wszystko, by było o niej głośno. • Kilka rzeczy w powieści zasługuje na szczególne wypunktowanie. Po pierwsze małomiasteczkowy klimat, który udało się doskonale oddać autorce. Każdy wie o każdym niemal wszystko, wszyscy się znają. Nic się tu nie ukryje, a jednak jakimś cudem udało się komuś zamordować dwie dziewczynki i nikt nic nie wie na temat sprawcy. Po drugie postacie – Adora, Camille i Amma to doskonale skonstruowane bohaterki. Nie są jednowymiarowe, mają wady i zalety, nie można przewidzieć ich zachowań, co wypada naprawdę ciekawie. Po trzecie zakończenie – zaskakuje, szokuje i sprawia, że ostatnie kilka stron czyta się w błyskawicznym tempie. • Ostre przedmioty to książka bardzo dobra, zaskakująca, dołująca, przesiąknięta brutalnością. Każda kolejna strona wciąga coraz bardziej. Fabuła, klimat, bohaterowie są przemyślani i dopracowani. To nie jest kryminał na jeden wieczór, to dramat, który sprawia, że trzeba się zatrzymać podczas lektury i przemyśleć niektóre sprawy. Zdecydowanie polecam.

Henia jest po trzydziestce, ma chłopaka, który nie chce się angażować w związek, i pracę, która nie jest może najciekawsza, ale za to stała. Kobieta mieszka z rodzicami, którzy nią rządzą. Marzy o własnym mieszkaniu, najlepiej z ukochanym. Ten jednak ani myśli o wyprowadzce od babci. Na szczęście Henia może liczyć na przyjaciółkę, która proponuje jej wynajęcie pokoju. Czy to początek zmian w życiu Heni? • ZjeŻona Anny Kapczyńskiej to powieść, w której główną bohaterką jest Henia. To kobieta, jakich wiele – z pracą, którą toleruje, facetem, który nie chce się angażować, z marzeniami i pragnieniami, ale bez odwagi do zrobienia kroku w kierunku ich realizacji. Kobieta lubi spędzać czas na mieście, chodzić do knajp, choć równie często siada na kanapie z ukochanym, by obejrzeć film. Ma szaloną babcię, z którą zazwyczaj świetnie się dogaduje, i rodziców, którzy widzą w niej małą dziewczynkę, a każdą próbę usamodzielnienia się traktują jak zdradę. • Książka jest obyczajem, w którym główny wątek stanowi przedstawienie życia Heni. Nie jest to na szczęście powieść z gatunku „zakochuję się co rozdział w innym facecie i nie widzę w tym problemu”. Autorka postawiła na realizm. Henia ma kompleksy, problemy, marzenia, wady i zalety, a wszystko jest jak najbardziej wyważone, nie ma przegięcia w żadną stronę, przez co bohaterka jawi się czytelnikowi jako zwykła kobieta, którą można spotkać na ulicy. To świetne, ponieważ dzięki temu zabiegowi ma się wrażenie, że czyta się o sobie bądź o kimś kogo znamy, a w życiu Heni można odnaleźć takie wydarzenia i sytuacje, które na pewno spotkały kiedyś każdą z nas. • W książce jest kilka wątków. Po pierwsze miłość. Henia ma chłopaka, ale czasem trudno nazwać go jej ukochanym, bowiem ten zachowuje się, jakby widział w dziewczynie jedynie koleżankę. Trzymają się jednak razem, bo znają się od dawna, są ze sobą od wielu lat i chyba przyzwyczaili się do siebie. Henia czasem próbuje coś zmienić, urozmaicić ich wspólne życie, ale ciągle napotyka na mur ze strony chłopaka i w końcu musi odpuścić. Drugim wątkiem jest usamodzielnienie się. Mimo że Henia jest już dojrzałą kobietą, ciągle mieszka z rodzicami i pozwala im sobą kierować. Nie chce ich ranić, ale w tej relacji coraz więcej jest rzeczy, które ją uwierają. Kobieta musi zdecydować – czy zadbać o własne szczęście, czy zaciskać zęby i dawać radość innym. Po trzecie jest też wątek lokalny. Akcja powieści osadzona jest w Poznaniu, można lepiej poznać jego dzielnice, miejsca, które są ważne dla bohaterki. To ciekawe doświadczenie, które na pewno najbardziej docenią osoby dobrze znające miasto. • ZjeŻona to dobra powieść, w której nie brakuje miejsca na śmiech i refleksję. Ciekawa bohaterka, z którą można się utożsamiać, jest najmocniejszą stroną książki. Serdecznie polecam, jeśli szukacie lektury na długie leniwe popołudnia, chcecie się dobrze bawić podczas czytania i poznać kobietę, z którą można mieć się wiele wspólnego.

Kuba jest małym niedźwiedziem i wraz z mamą i młodszym bratem żyje w lesie, niedaleko siedlisk ludzi. Kuba szuka nowych przygód, a gdy do grona jego przyjaciół dołącza lis Staszek i wiewiórka Wióra, zaczyna się prawdziwa zabawa. Paczka wpada na pomysł poznania smaku ludzkiego jedzenia, więc wybiera się na łowy do śmietnika. Niedźwiedzia mama nie jest szczęśliwa z tego powodu… • Kuba niedźwiedź Renaty Kijowskiej to opowieść inspirowana prawdziwymi zdarzeniami. Autorka napisała powieść dla dzieci, przywołując historię niedźwiedzicy Magdy i jej dzieci, która kilka lat temu wywołała wielkie poruszenie wśród społeczeństwa. • Treść książki skupia się na Kubie, który jest jej głównym bohaterem. To mały, ciekawy świata niedźwiadek, któremu zdarza się nie słuchać się mamy. Jest odważny, chociaż czasem nie myśli o konsekwencjach. Daje się namówić przyjaciołom na wiele przygód, niestety nie zawsze bezpiecznych. • Autorka pokazała niebezpieczeństwa, jakie mogą spotkać niedźwiedzia. Mimo że to groźne, duże zwierzęta, to i na nich czekają kłopoty w lesie i nie tylko. Podchodzenie do ludzkich siedzib sprawia, że niedźwiedzie, nawet te małe, traktuje się jako zagrożenie. By bronić się przed ewentualnymi skutkami ich zabaw, należy się zabezpieczyć przed ich zbliżaniem się do ludzkich siedzib. Dla niedźwiedzi to też trudna sytuacja, bo jedzenie człowieka ich pociąga, ciekawi, ale też uzależnia i sprawia, że przestają być samodzielne, korzystają z tego, co pozostawili po sobie ludzie. • Treść książki podzielić można na dwie części. Wymiennie opisywane są historia Kuby, wymyślona przez autorkę, oraz prawdziwe wydarzenia sprzed lat dotyczące Magdy. Renata Kijowska w rozdziałach niedotyczących Kuby opisuje życie niedźwiedzi i opowiadana o zwierzętach, które posłużyły jej za inspirację do napisania powieści. Dzięki temu można dowiedzieć się czegoś dodatkowego o życiu dzikich istot. To ciekawy zabieg, który czasem rozbija główny wątek i może sprawiać, że dzieci będą zniecierpliwione, ale mimo wszystko jest interesujący. • Tekst książki uzupełniają ilustracje Anny Łazowskiej. Pięknie komponują się z treścią, są kolorowe, szczegółowe i naprawdę urocze. Na dodatek jest ich bardzo dużo, co spodoba się młodszym czytelnikom. Plusem książki jest w ogóle cała oprawa graficzna. Piękne szlaczki na każdej ze stron i śliczny font tytułów rozdziałów dopełniają całości i sprawiają, że pozycja jest atrakcyjna zarówno pod względem treści, jak i wydania. • Trzeba przyznać, że obie przytoczone historie – Kuby i Magdy – są dość smutne. Czasem miałam wrażenie, że to nie jest opowieść dla dzieci, bo wiele w niej goryczy, bólu, niesprawiedliwości. Mimo wszystko książka jest wciągająca i pełna przygód, co spodoba się małym czytelnikom. Jeśli wasze dzieci lubią opowieści o zwierzętach, polecam. Oprócz zabawy jest też wiele informacji, które mogą zainteresować dzieciaki.