Ogóras jest autobusem z minionej epoki, klasykiem. Inne auta go wyśmiewają, bo nie jest tak smukły jak one. Jednak tylko on potrafi czytać i to do niego przychodzą tłumy, by obwiózł je po mieście. Ogóras uwielbia rodzinę, do której należy, a oni uwielbiają jego. Tylko trochę tęskni za dawną koleżanką, której nie widział już jakiś czas… • Ogóras Elizy Piotrowskiej to opowieść, w której bohaterami są auta – zarówno te dawne, jak i współczesne. Główną postacią jest jelcz, autobus z minionej epoki. To jego przygody poznajemy, chociaż w trakcie opowieści dowiadujemy się też nieco na temat rodziny, w której żyje. • Fabuła opowiada o codziennym życiu jelcza. Możemy dowiedzieć się, co robi, jacy ludzie się wokół niego kręcą. Widzimy też, jakie ma relacje z innymi autami. Te nowoczesne wyśmiewają jego wygląd, chwalą się swoimi stylowymi wnętrzami i wykończeniem. Nawet przydomek, jaki ma, dostał od nich. Jednak tylko Ogóras potrafi czytać, czym imponuje innym autom. Jego umiejętność sprawia, że zdobywa uznanie nawet wśród współczesnych aut. • Najwięcej miejsca poświęca się codziennym sprawom, które z pozoru nie są fascynujące. To praca, poznawanie innych aut i rozmowy z nimi. Potem wydarza się coś niecodziennego – wielka wystawa, w której udział bierze Ogóras. Jednak nie tylko to jest niezwykłe – także odwiedziny przyjaciół rodziny sprawiają, że coś się zmienia w rytmie dnia. Są też inne drobnostki, które rozbijają codzienną monotonię. To ciekawe, że autorka zdecydowała się na taką „przyziemność” i „zwykłość”, w których przecież też tkwi magia. • Bardzo podoba mi się wydanie tej pozycji. Styl fontów nawiązuje do lat, w których opisywane auta miały swoje dni chwały. Także ilustracje są piękne. Ich autorką jest Joanna Gębal. Stworzyła ona urocze, ciekawe rysunki, które przyciągają wzrok i sprawiają, że książka jest naprawdę wyjątkowa. • Mam wrażenie, że książka ta trafi bardziej do rodziców niż do dzieci. Niewielu młodszych czytelników będzie wiedzieć, czym jest jelcz, warszawa lub nysa. Owszem, rysunki podpowiedzą im, jak wyglądały te auta, a jednak prawdopodobnie nie poczują oni magii, która może oddziaływać na ich rodziców. Zabrakło mi nieco opisów tych aut, czegoś, co by dało światło na ich niepowtarzalność. Mimo wszystko książka jest naprawdę urocza i miło czyta się o tym, co gnębi auta, dowiaduje, o czym plotkują, gdy nie słyszą ich ludzie i jakie mają marzenia. Jeśli jesteście rodzicami fanów motoryzacji albo chcecie pokazać swoim pociechom samochody, które sami pamiętacie z lat dziecinnych, powinniście poszukać tej książki.

Remik to pies w typie jamnika. Nie jest jednak zwykłym czworonogiem, potrafi rymować. Ten psi poeta trafia do Psierocińca i poznaje inne psy. Nie wszystkie są dla niego miłe, wyśmiewają jego talent. Tylko jeden zostaje przyjacielem Remika. Gdy okazuje się, że Remik tworzy poezję, która się sprawdza, wszyscy zaczynają na niego inaczej patrzeć. • Psierociniec Agaty Widzowskiej to pierwszy tom serii pod tym samym tytułem. Książki opowiadają o psach, które w różny sposób trafiają do schroniska. Części można czytać osobno, oba obecnie wydane tomy łączy postać Remika. W tej części jest on głównym bohaterem opowieści, w drugiej tylko postacią poboczną. • Remik to pies niezwykły. Jest poetą i to nie byle jakim! Jego wiersze się sprawdzają, wystarczy, że ułoży dla jakiegoś czworonoga utwór, a ten już albo się zakochuje, albo dostaje nowy dom. Przy okazji Remik jest bardzo zdolny i nie przejmuje się tym, że inne psy go wyśmiewają. Robi swoje i nie patrzy na innych, a nawet najbardziej nieprzyjemnemu koledze życzy dobrze. • To, co chwyta za serce, to dobroć Remika. Mimo że się z niego wyśmiewają, że inne psy wyszydzają jego poezję, on układa dla nich wiersze i życzy im dobrze. To urocze i pokazuje, jak dobrym psem jest Remik. Poza tym dzięki temu możemy zobaczyć, jak traktowana jest „inność” – zarówno Remik, jak i jego przyjaciel nie są psami obronnymi, groźnymi, i inne czworonogi traktują je źle. A jednak mimo tego oba psiaki pozostają radosne i nie zmieniają się, bo innym nie pasuje ich zachowanie. • Psierociniec jest też pięknie zilustrowany. Autorką obrazków jest Małgorzata Pietralik. Rysunki są bardzo różne – czasem zajmują dwie kartki, czasem pojedynczą stronę, a niekiedy wkomponowane są w tekst. Wszystkie są piękne, kolorowe i uzupełniają historię opisaną w książce. Oryginalnie wyglądają też wiersze Remika, które wydrukowano kursywą. • Oba tomy Psierocińca to ciekawe opowieści ze zwierzętami w roli głównej. Pokazują, jak różnorodne są psy i jakie mają charaktery. Jeśli wasze dzieci uwielbiają czworonogi, powinniście poszukać dla nich tej serii.

Budzeł i Śpiocheł to dwa psiaki, które bardzo się różnią. Gdy pewnego dnia leniwy Śpiocheł zauważa, że jego kolega nie wstaje, jest zaniepokojony. Okazuje się, że Budzeł stracił węch. To prawdziwa tragedia – nie czuje zbliżającego się do siebie kota, nie daje rady wywąchać kości, nie może znaleźć kreta. Budzeł postanawia poszukać węchu i ucieka z domu. Czy pies odzyska utracony zmysł? • Psierociniec. W poszukiwaniu straconego węchu Agaty Widzowskiej to drugi tom serii pod tym samym tytułem. Książki opowiadają o psach, które w różny sposób trafiają do schroniska. Części można czytać osobno, pojawia się w nich pies, który już wcześniej występował w serii, jednak nie ma znaczenia, od którego z tomów zaczniemy. • Książka jest ciekawą opowieścią, w której głównymi bohaterami są zwierzęta. Oczywiście ludzie też się pojawiają, jednak to psy grają tu główną rolę. Tym razem poznajemy przygodę Budzeła, który stracił węch. Szukając zmysłu, przytrafia mu się wiele niecodziennych zdarzeń. W rezultacie trafia on do schroniska, mimo że ma rodzinę. Jak pies poradzi sobie z tą nową sytuacją? • Psy są tu głównymi bohaterami, dlatego można się sporo o nich dowiedzieć. Najmłodsi podczas lektury być może zrozumieją, że psiaki też mają uczucia, a każdy z nich ma inny charakter. Bardzo cenna jest też wiedza na temat tego, jak ważny jest dla czworonogów węch. Bez niego Budzeł był zagubiony i nie czuł się sobą. Ogólnie psy zyskały wiele ludzkich cech, które mogą zadziwić podczas lektury. • Książka poza ciekawym tekstem posiada też śliczne ilustracje autorstwa Niki Jaworowskiej-Duchlińskiej. Czasem obrazki zajmują całą stronę lub dwie, niekiedy są jedynie tłem dla opowieści, a zdarza się też, że są pojedynczymi, małymi dodatkami na kartach. To piękne urozmaicenie historii, które na pewno spodoba się małym czytelnikom. • Psierociniec. W poszukiwaniu straconego węchu to opowieść z masą przygód, niedługa, ale bogata w treść. Bardzo dobrze się ją czyta i na pewno spodoba się dzieciom. Być może dzięki niej dotrze do nich też, że psy mają uczucia i trzeba z nimi postępować delikatnie, by ich nie zranić i nie zasmucić.

Gdy dzieci obejrzą jakąś bajkę, nie chcą za szybko rozstawać się z jej postaciami. Właśnie dla takich ciekawskich powstały książki, które opowiadają dalsze losy lub rozwijają przygody zaprezentowane w animacji. Do tego typu pozycji należy Nowa kolekcja bajek. Auta. • W książce znajdziemy pięć historii. Są wśród nich nowe opowieści, jak i te, które już oglądaliśmy w filmach, ale okrojone o pewne szczegóły i sceny i zaprezentowane w formie opowiadania. Najciekawsze są moim zdaniem te pierwsze, które pozwalają wrócić do świata gadających samochodów, ale nie powielają tego, co już znamy. Pojawiają się tu postacie dobrze znane jak Zygzak, Złomek, Sally, a dalej są też te, które poznaliśmy dopiero w ostatniej części filmu, czyli Sztorm czy Cruz. • Historie są krótkie, niewiele jest też tekstu na kartach. To dobrze, bo nie zniechęci to najmłodszych do sięgnięcia po książkę. Jeśli teksty byłby długie i skomplikowane, nudne i naszpikowane trudnymi wyrazami, dzieci raczej szybko by odłożyły tę pozycję. Tu nie ma tego problemu. Ciągle coś się dzieje, ale nie ma bałaganu, opowieści są niedługie i ciekawe, można się z nich dowiedzieć czegoś nowego na temat znanych bohaterów. • Najwięcej miejsca w książce zajmują ilustracje. Są bardzo ładne i starannie wykonane, nie odstają niczym od tego, co widzieliśmy w filmie. Auta mają ludzie cechy – oczy i usta – ale poza tym są wiernie oddane temu, jak wyglądają naprawdę. W ilustracjach nie brakuje dynamiki. Co ciekawe, nie są one też jednakowe, czyli nie zajmują tej samej wielkości na każdej karcie. Niektóre są mniejsze, oddzielono je w specjalny sposób na przykład błyskawicą albo białą plamą. To wpływa na atrakcyjność pozycji. • Nowa kolekcja bajek to seria Egmontu, która przenosi znane bajki i filmy na karty książki i dostosowuje te opowieści do wieku odbiorców. Uważam, że to świetny pomysł, który na pewno przypadnie do gustu najmłodszym. Polecam szczególnie fanom animacji Disneya.

Filmy George’a Lucasa od lat zachwycają widzów na całym świecie. Nie można zatem dziwić się, że tak jak filmy, tak też książki i gadżety są w gronie zainteresowań fanów. Dla najmłodszych czytelników wychodziło kilka różnych serii na temat Gwiezdnych wojen. Ostatnio pojawiła się na rynku Nowa księga bajek. Star Wars, w której znajdziemy krótkie historyjki na pięć tematów. Nie są to opowiadania, raczej streszczenia konkretnych motywów. Dotyczą one droidów, Jedi, pilotów, księżniczek i Sithów. • Rozdziały krótko przedstawiają każdą z grup. Opowiadają o różnorodnych odmianach i cechach, jakie posiadają opisywane środowiska. To dosłownie kilku zdaniowe opowieści, które wprowadzają w tematykę związaną ze Star Warsami. Są dość proste, w sam raz dla dzieci, choć raczej dla tych najmłodszych, które nie do końca jeszcze wciągnęły się w tematykę Gwiezdnych Wojen. • Na przykład rozdział o droidach, który rozpoczyna książkę, opisuje różne typy maszyn i ich role. W paru słowach opowiedziano o tym, czym się zajmują i czy potrafią mówić albo jakie inne zadania mają. Podano też przykłady filmowych droidów. To bardzo krótkie opisy, które mają jedynie zaznaczyć, czym zajmuje się ta grupa. • Do tekstów dołączono rysunki, choć chyba powinnam napisać odwrotnie, bowiem to ilustracje są tu najważniejszą częścią dzieła. Ich autorem jest Chris Kennett. Rysunki są różnorodne, niektóre wielkie na dwie strony, inne są mniejsze i mieści się ich kilka na kartce. Wszystkie mają za zadanie zobrazować opisywany temat. Bardzo przypominają wyglądem to, co mogliśmy oglądać w serii filmów, co jest ogromnym plusem. Dzięki temu łatwiej dzieciom będzie powiązać konkretne postacie z tym, co na ekranie. • Nowa kolekcja bajek. Star Wars to książka, którą można podsunąć najmłodszym czytelnikom. Nie sprawdzi się u tych dzieci, które już znają się nieco na Gwiezdnych Wojnach, bo uznają ją za mało interesującą. Niemniej to pozycja, którą wydano w piękny sposób, która wprowadza do świata Star Wars i spodoba się maluchom.