Todd i Miedziak bawią się w gonienie pasikonika. Gdy wybiegają na drogę, trafiają pod kola ciężarówki, która przewozi atrakcje na rozpoczynający się w okolicy jarmark. Todd namawia Miedziaka, który został zbesztany przez pana, by razem wybrali się na jarmark, co na pewno poprawi szczeniakowi humor. Na imprezie odkrywają sforę śpiewających psów, która bardzo podoba się Miedziakowi. • Lis i pies 2 to bajka Disneya z 2006 roku. Animacja opowiada dziecięce losy przyjaciół, których poznaliśmy w pierwszej części. Cofamy się zatem w czasie i wraz z psem i lisem bierzemy udział w przygodzie Miedziaka, który staje się częścią psiej kapeli. W animacji usłyszymy Wita Apostolakisa w roli Miedziaka, Beniamina Lewandowskiego jako Todda, Arkadiusza Bazaka jako Amosa, Mirosławę Krajewską podkładającą głos za wdowę, a do tego Krzysztofa Banaszyka, Joannę Jeżewską-Adamczyk, Elżbietę Gaertner, Barbarę Zielińską, Radoslawa Popłonikowskiego i Wojciecha Paszkowskiego jako sforę psów. • Animacja pokazuje przygodę na jarmarku, w której główną rolę gra Miedziak. Pies czuje się źle – pan ciągle go beszta, nie wierzy w siebie, chce zostać psem myśliwskim, ale nieustannie gubi trop. Ma wrażenie, że do niczego się nie nadaje. Jego przyjaciel Todd przekonuje go, że na pewno jest coś, w czym Miedziak będzie najlepszy. Szybko okazuje się, że jego talentem jest śpiew. • Bajka nie tylko skupia się na ćwiczeniu nowej umiejętności. Pokazano też, jak jeden z przyjaciół czuje się odsunięty, bo drugi znajduje nowych znajomych i poświęca im wiele czasu. Poza tym możemy obserwować zmagania młodego psa, który ma poczucie niepasowania do niczego, nieposiadania talentu, co bardzo go męczy i powoduje smutek. Jest jeszcze w tle historia Dixie, która czuje się gwiazdą i chce odzyskać miejsce w zespole, które zajął Miedziak. Jest też kwestia kłamstwa i poczucia straty. • W bajce pojawia się kilka piosenek śpiewanych przez bohaterów. Są też ciekawe przerywniki głównego wątku związane z łowcą talentów, którego po jarmarku oprowadza mała harcerka. Nie za bardzo sprawdza się w tej roli, ponieważ łowca talentów ciągle ma przez nią jakieś problemy, ale na ekranie wygląda to zabawnie i uroczo i na pewno jest dla młodszych widzów ciekawe. • Lis i pies 2 to bajka, która pokazuje nieznaną z pierwszej części przygodę pary przyjaciół. To dość znana u Disneya konwencja przenosząca nas w czasie i odkrywająca przed nami wydarzenia, które wydarzyły się wcześniej, a których nie pokazano w pierwszej części. Było tak m.in. z Tarzanem czy Bambim. Bajka jest momentami zabawna, chwilami zmuszająca dzieci do zastanowienia, bardzo ładnie narysowana, ciekawa i wciągająca, a przy tym niezbyt skomplikowana, nieprzeładowana zbędnymi treściami. Dobrze się ogląda. Jeśli znacie pierwsza część, która miała swoją premierę w 1981 roku, możecie włączyć i tę. Klimat jest trochę inny, ale nie znaczy, że gorszy – wiele się zmieniło przez te 25 lat, głównie odbiorcy i sposób prezentacji opowieści, więc nie ma się czemu dziwić. Do obejrzenia w gronie rodzinnym.

W lesie przychodzi na świat mały jelonek. Jest on księciem puszczy. Jego matka bardzo o niego dba, pokazując, jakie zasady panują w lesie. Bambi zaprzyjaźnia się z zającem Tuptusiem i skunksem Kwiatkiem. Razem poznają las, bawią się i dorastają. Niestety pewnego dnia kończy się sielanka i Bambi zostaje sam… • Bambi to animowany film Disneya z 1942 roku. Scenariusz powstał w oparciu o książkę Feliksa Saltena. Film doczekał się dwój polskich wersji językowych – w 1961 roku i 2001. W pierwszej główny bohater mówił głosem Janusza Pomaski, a w drugiej – Sergiusza Żymełki. Co ciekawe – to jedna z bajek, w której niewiele się mówi. Według Wikipedii w obrazie pojawia się jedynie osiemset słów. Atmosfera budowana jest dzięki muzyce i pięknie narysowanym kadrom. • Bajka opowiada o małym jelonku, który poznaje las. Widzimy go zaraz po urodzeniu, rozczulamy się jego nieporadnością, obserwujemy pierwsze kroki i słowa. Od najmłodszych lat Bambi jest ciekawy świata. Szybko zaprzyjaźnia się z Tuptusiem i Kwiatkiem, razem zwiedzają puszczę i poznają kolejne postacie. • W połowie filmu Bambi zostaje sierotą. Do tej pory cały czas spędzał z matką. W momencie gdy zostaje ona zabita, jego opiekunem zostaje ojciec, który do tej pory nie był obecny w jego życiu. Zabiera jelonka ze sobą. Bambi dojrzewa pod okiem ojca, a gdy wraca w rodzinne strony, zakochuje się. • Bambi jest bardzo wzruszającym filmem, w którym nie tylko pokazano zabójstwo matki – nie widzimy go na własne oczy, ale słyszymy wystrzał i rozumiemy, że od teraz jelonek jest sierotą – ale też obserwujemy nieobecnego w życiu Bambiego ojca, który nagle bierze jelonka pod opiekę. • Bajka jest ślicznie narysowana, ma piękne kadry i szczegóły. Są w niej momenty wzruszające i smutne, ale też jest nieco humoru, szczególnie gdy trójka przyjaciół pojawia się na ekranie wspólnie. Jest też bohater drugoplanowy, pan Sowa, który wprowadza element mądrości i tłumaczy zarówno bohaterom, jak i widzom pewne rzeczy – na przykład od niego dowiadujemy się tego, że Bambi jest księciem, a także czym jest zakochanie. • Bambi to bajka, która nie przypadła mi do gustu w dzieciństwie. Niewiele się w niej dzieje, nie ma zwrotów akcji, choć jest kilka scen, które zaskakują – jak śmierć matki Bambiego. Zabawnie wypada moment zakochania wszystkich trzech bohaterów, ale to trochę za mało, bym była oczarowana tą bajką. Co prawda na końcu są sceny, które mogą zmrozić krew w żyłach, ale dla dzieci nie są one atrakcyjne, ponieważ są nieme i emocje wywołują muzyka i kolory. Doceniłam ją dopiero jako dorosła kobieta. To jedna z tych animacji, które potrafią samymi kadrami wywołać wzruszenie. • Myślę, że Bambi jest animacją dla nieco starszych dzieci, które potrafią zrozumieć, czym jest śmierć i samotność, przejmą się losem osieroconego jelonka i docenią piękne kadry. To nie jest animacja na miarę naszych czasów – za mało w niej akcji, za dużo statyczności. I choć ilustracje są naprawdę piękne, to nie wystarczy, by zadowolić współczesnego widza. A szkoda, bo to śliczna historia.

Bambi po śmierci matki trafia pod opiekę ojca. Pan Sowa namawia dorosłego jelenia, by ten zajął się synem, podczas gdy on zacznie szukać dla niego matki zastępczej. Król zgadza się, choć nie jest zadowolony z tej nagłej zmiany. Chce, by Bambi zajmował się sam sobą, podczas gdy on będzie dalej wypełniał swoje obowiązki. • Bambi II to animacja z 2006 roku, która opowiada historię głównego bohatera po śmierci matki. W pierwszej części widzieliśmy, jak ojciec zabiera Bambiego ze sobą, nie wiedzieliśmy jednak, jak przebiegała dalej jego historia pod opieką ojca. Tym razem mamy okazję zobaczyć, co się działo w tym czasie. • W dubbingu usłyszymy Beniamina Lewandowskiego w roli głównej, a do tego Marcela Dworcyka jako Tuptusia, Marcina Tarnowskiego jako Kwiatka, Aleksandrę Czarnecką w roli Felinki i Grzegorza Pawlaka jako ojca Bambiego. Za Sowę mówi Ryszard Nawrocki, a w rolę Roniego wcielił się Michał Włodarczyk. • Akcja skupia się na młodości Bambiego, czasie, jaki spędził on z ojcem. Relacja między nimi jest trudna – ojciec nie chce zajmować się synem, nie może go zrozumieć. Bambi jest młody, chce się bawić, ale też brać z ojca przykład. Z wieloma rzeczami jelonek sobie nie radzi, co wzbudza w ojcu poczucie litości. Bambi jest natomiast rozczarowany – czuje się odepchnięty, niekochany. I mimo że próbuje mu zaimponować, ojciec jest niewzruszony. • Oprócz tematu relacji między ojcem a synem mamy też inne wątki, w tym wątek cienia świstaka, który ma obwieścić wiosnę, zabawy z przyjaciółmi, poznanie nowego, agresywnego kolegi i wiele, wiele innych. To animacja, w której jest kilka przygód, ale to jednak relacje rodzinne zdominowały cały obraz. • Oczywiście finał bajki naszpikowany jest akcją. Zdarzenia tu przedstawiane ponownie podkręcają całą animację, sprawiając, że ten punkt kulminacyjny ma najwięcej emocji i zaskoczeń. Tym razem bajka nie jest statyczna jak pierwsza część, dzieje się tu znacznie więcej, a jednak to w finale mamy najwięcej akcji. • Bambi II jest bajką smutną i wesołą zarazem. Główny bohater i jego ojciec mają trudne relacje, które ogląda się z przykrością. Wiemy jednak, że coś się zmieni, w końcu to bajka. Finał daje nadzieję, że może być lepiej, że wszystko można zmienić. Są też momenty zabawne, które osładzają inne wątki, dając tej animacji typową dla Disneya mieszankę humoru i wzruszeń. • Jeśli chcecie zobaczyć obraz, w którym nie brakuje trudnych momentów, ale przy okazji będzie to także świetnie narysowana i dająca nadzieję historia, to śmiało sięgnijcie po drugą część przygód Bambiego. To przyjemna bajka dla całej rodziny.

Po ostatnich trudnych wydarzeniach Feyra dochodzi do siebie na Dworze Wiosny u boku ukochanego. Tamlin chcąc ją chronić przed złem, które może ją dopaść, nie pozwala jej opuszczać posiadłości i terenu wokół niej. Zdaje się też ignorować fakt, że dziewczyna zmaga się z traumą ostatnich tygodni. W dniu ślubu Feyra wcale nie jest szczęśliwa. Boi się, nie wie, czy powinna wychodzić za Tamlina. Błaga w myślach o pomoc, lecz nie spodziewa się, że na jej wezwanie odpowie Rhysand, z którym wiąże ją umowa… • Dwór mgieł i furii Sarah J. Mass to drugi tom cyklu młodzieżowego Dwór cierni i róż. Główną bohaterką i narratorką powieści jest Feyra. Dzięki pierwszoosobowej narracji jesteśmy w stanie lepiej zrozumieć, co czuje, co ją dręczy, jakie koszmary śni i jak fałszywie wypada myśląc jedno, a robiąc drugi. • Feyra stała się nieśmiertelna. Nie do końca radzi sobie w nowym ciele i w nowej roli. Nie tylko ma problemy z psychiką po tym, do czego została zmuszona i co robiła, lecz także nie umie zacząć żyć tak, jak oczekuje tego od niej Tamlin. Książę chce, by była bezpieczna, ale zamyka ją w domu i ogranicza. Mężczyzna nie widzi, z czym zmaga się jego ukochana. Dziewczyna zostaje sama ze swoimi myślami i problemami. • Akcja skupia się nie tylko na tym, jak Feyra radzi sobie z problemami, które ją dopadły. Na dworze Rhysanda dowiaduje się bowiem, ze Prythian jest w niebezpieczeństwie. Swoje mroczne i złe siły rozciąga nad nim wróg silniejszy niż dotychczas. Dziewczyna musi zdecydować. komu zaufać – Tamlinowi, który ją ogranicza, chcąc ją chronić, czy Rhysandowi, który związał się z nią umową i porywa ją na kilka dni każdego miesiąca do swojej rezydencji. • Można uznać, że w książce są dwa główne wątki – związany z samą Feyrą, jej problemami, poznawaniem siebie na nowo, szukaniem własnej tożsamości w tym nowym świecie, podejmowaniem decyzji, które mogą zaważyć na jej przyszłości oraz ten związany z nowym niebezpieczeństwem. W pierwszym dzieje się wiele – dziewczyna uczy się nowych rzeczy, odkrywa swoją moc i możliwości. W drugim również nie ma nudy – pojawiają się niebezpieczeństwa, wydarzenia zaskakujące, mrożące krew w żyłach, ale nigdy schematyczne. Każda z akcji, w której bierze udział Feyra, ma inny szablon, rozwiązywana jest za pomocą innych metod. • Nie można też pominąć wątku miłosnego, który jest najmocniejszą stroną książki. Dla wielu pewnie nie będzie on zaskoczeniem, ponieważ po premierze powieści Internet zalewały wyznania miłości i uwielbienia dla jednego z bohaterów. Mocnym punktem książki jest fakt, że nie jest to nagłe zauroczenie, wszystko rozwija się powoli i wypada bardzo naturalnie, nie jest sztuczne. Czytelnik, który ma podejrzenia, co się wydarzy, nie może się wręcz doczekać, aż wreszcie dojdzie do wyznania miłości czy zbliżenia. • Druga część cyklu wypada bardzo dobrze. Jest sporo akcji, miłości i trochę zaskoczeń, a wszystko bardzo dobrze wyważone. Myślę, że jeśli podobał się wam Dwór cierni i róż, to nie muszę was namawiać do sięgnięcia po kolejną część. To naprawdę udana kontynuacja, której zakończenie sprawia, że nie można doczekać się trzeciego tomu.

Maresi jest nowicjuszką w Czerwonym Klasztorze – miejscu, gdzie kobiety oddają cześć Pramatce. Dziewczyna uciekła tu przed głodem, inne towarzyszki mają równie nieciekawe historie. Gdy do klasztoru przybywa nowa dziewczyna, Jai, Maresi jest nią żywo zainteresowana i bierze ją pod swoje skrzydła. Dziewczyna skrywa tajemnicę, której nie chce zdradzić nikomu, jednak już niedługo prawda na temat jej pobytu wyjdzie na jaw. • Maresi. Kroniki czerwonego klasztoru Marii Turtschaninoff to powieść młodzieżowa, w której główną bohaterką i narratorką jest tytułowa Maresi. Dziewczyna jest młoda, szczera, lubi czytać książki, ale nadal nie znalazła swojego powołania. Nie boi się pracy, nie leni się, jest dobra, lubiana i pomocna. Dlatego gdy na wyspę przybywa nowa dziewczyna, Maresi bez wahania oferuje jej swoje towarzystwo, mimo że czasem wolałaby być sama. • Większa część tekstu skupia się na opisie tego, jak funkcjonuje klasztor. Maresi opisuje swoje towarzyszki, ich prace, ale też starsze kobiety zamieszkujące wyspę, ich zajęcia, charaktery. Dowiadujemy się o zwyczajach, tradycjach, świętacg. Lepiej poznajemy też główną bohaterkę, obserwując jej zachowanie i stosunek do innych i własnych zajęć. • Potem akcja zaczyna przyspieszać. Do wyspy zbliżają się niepowołani ludzie, którzy chcą skrzywdzić członkinie klasztoru. Kobiety zbierają się, udaje im się za pomocą swojej duchowej opiekunki odeprzeć atak, ale to nie koniec przygód. Jest brutalnie, choć nie podaje się nam tego wprost, ale czytelnik jest w stanie domyślić się, do jakich scen dochodzi. • W książce pojawiają się też wątki fantastyczne. Nie są one nachalnie zaprezentowane, dla członkiń klasztoru wydarzenia, które się dzieją, są niemal naturalne. Myślałam, że wątki z mocami nadprzyrodzonymi to tylko opowieści, które snuje Maresi, wymyślone historie, bajki, które mają zabawić młodsze koleżanki, jednak gdy pojawiło się niebezpieczeństwo, okazało się, że są na wyspie moce, które nie należą do istot rzeczywistych, a które pomagają kobietom. • Ciekawie wypada też cały wątek wierzeń, które praktykowane są w Czerwonym klasztorze. Są one związane z kobiecością, żeńską siłą. Można uznać, że to nieco feministyczny wątek, ale nie wypada on źle. Lektura skierowana jest raczej do dziewczyn, więc dobrze, że można im pokazać silne kobiety, które potrafią sobie same ze wszystkim poradzić, nie muszą liczyć na pomoc mężczyzn i żadne zadanie nie jest dla nich za trudne czy za ciężkie. • Wśród wątków nie brakuje też tych związanych z lojalnością i pomocą sobie nawzajem, poczuciem braterstwa i trudnymi wyborami. Czy warto chronić własną skórę, podczas gdy cierpią za mnie inne osoby, niewinne, niezaangażowane w sprawę? Czy można uciec przed gniewem i chęcią zemsty? To tylko niektóre z pytań, na które stara się odpowiedzieć tekst. • Maresi. Kroniki czerwonego klasztoru to powieść młodzieżowa, raczej dla czytelników dojrzalszych. Myślałam, że będzie to opowieść, którą można będzie polecić czytelnikom w wieku do 12-13 lat, jednak niektóre sceny mogą być dla nich za drastyczne. Mimo to uważam, że to dobra lektura, która może zaciekawić. Jeśli więc szukacie książki młodzieżowej z dość subtelnym wątkiem fantastycznym, w której główną rolę odgrywają kobiety, to książka dla was.