Zander zostaje przez rodziców wysłana na obóz dla młodzieży z problemami. Wśród bulimiczki, anorektyczki, nałogowego kłamcy, dziewczyny z depresją czuje się nieswojo, w końcu jej nic nie jest, prawda? Na obozie poznaje uroczego Grovera, który wydaje się całkiem normalny, oraz Cassie, która jest bezlitosna dla każdego, kto próbuje się do niej zbliżyć. Czy Zander odnajdzie się w tym towarzystwie? I czy poradzi sobie ze swoimi problemami? Przecież nie trafiła w to miejsce bez powodu… • Jak pokochać freaka Rebeki Crane to powieść młodzieżowa, w której główną bohaterką i narratorką jest Zander. To nastolatka, która ma pewne problemy z własną psychiką, choć nie do końca wiemy, o co chodzi. Powoli wprowadza się nas w sytuację, która sprawiła, że dziewczyna trafiła na obóz. • Tematem głównym wcale nie jest radzenie sobie z problemem, jaki ma Zander, chociaż owszem, to też ważne. Akcja skupia się raczej na dwóch wątkach – zmianie, jaka zachodzi w dziewczynie, oraz pomocy Cassie, która jest zagubiona, zgorzkniała, nastawiona dość agresywnie do ludzi, złośliwa i przede wszystkim bardzo przerażona tym, że kolejne osoby w jej życiu ją porzucą. Zander stara się do niej dotrzeć, choć nie jest to łatwe. • Dodatkowo obserwujemy też rozwój wątku miłosnego. Zander odkrywa, że interesuje się nią chłopak, jednak nie wzdycha do niego na odległość ani nie rzuca się mu na szyję przy pierwszej okazji. Jest dość wycofana, dopiero uczy się relacji damsko-męskich. Cały wątek wypada bardzo naturalnie, nie jest sztuczny, przegadany. • Najmocniejszym punktem powieści jest jednak zmiana, jaka zachodzi w głównej bohaterce. To stopniowo zachodzący proces, który możemy obserwować na każdej stronie. Zander powoli zaczyna odkrywać przed swoimi znajomymi, a tym samym przed czytelnikami, co się stało w jej życiu, że musiała trafić pod opiekuńcze skrzydła innych osób. Fakt, że zaczyna mówić o tym, co się stało, jest dla niej najlepszą terapią. • Jak pokochać freaka to kolejna książka młodzieżowa, która pokazuje temat młodzieżowych problemów. Tym razem jednak nie trafiamy na bohaterkę, która cierpi na rozdwojenie osobowości czy ciężką depresję. Dziewczyna nie potrafi się odnaleźć po tym, co się stało w jej życiu, i robi rzeczy, które przerażają jej rodziców. Temat problemów młodzieży jest ostatnio dość częstym motywem pojawiającym się w powieściach. Jest ważny i bardzo związany z czasami, w jakimi żyjemy, zatem dobrze, że autorzy po niego sięgają. Tym razem jednak jest on przedstawiony nieco inaczej – jakby lżej, nie na nim skupia się akcja, raczej na tematyce zaufania, przyjaźni, miłości, zmianach, poszukiwaniu własnej tożsamości. • Mimo tematu, który podjęła autorka, książka jest naprawdę ciepłą opowieścią. Nie brakuje w niej emocji, szczególnie pod koniec. Trochę szkoda, że motyw problemów zszedł na drugi plan, szczególnie w przypadku Zander, ale powieść nadrabia postacią Cassie. • Jeśli lubicie młodzieżówki, poszukajcie Jak pokochać freaka. To całkiem udana książka, z interesującą historią, niepowielająca schematów i z nieco lżejszym podejściem do tematu problemów młodych ludzi, a przy tym z uroczą, ciepłą historią relacji między pokrzywdzonymi przez los i dawne wydarzenia nastolatkami.

Koralina z rodzicami przeprowadza się do nowego domu, który dziewczynka postanawia zwiedzić. Poznaje sąsiadów i odkrywa drzwi, które są zamknięte. Interesuje ją, co jest za nimi. Gdy dziewczynka odkrywa, że znajduje się za nimi ściana z cegieł, jest rozczarowana, jednak za jakiś czas okazuje się, że to nie koniec tajemnic. Drzwi prowadzą bowiem do innego domu, ściana z cegieł znika. W tym drugim domu mieszka jej druga mama i drugi tata, którzy zamiast oczu mają guziki. Ich marzeniem jest, by Koralina zamieszkała z nimi... • Koralina Neila Gaimana to chyba najbardziej znana powieść autora. Główną bohaterką jest dziewczynka, która uwielbia badać. Jest ciekawa świata, drażni ją, gdy przekręca się jej imię i nie lubi się nudzić. Niestety w nowym domu rodzice nie mają dla niej czasu, dlatego Koralina nudzi się ciągle, nie pomagają nawet rozmowy z dziwnymi sąsiadami. • Fabuła skupia się na tym, co dzieje się w drugim domu. Koralina musi poradzić sobie z problemem, który postawiono na jej drodze, a który ma być pułapką, zmuszającą ją, by została w tym drugim świecie. Nie jest to jednak przyjazny świat – jej drudzy rodzice chcą ją kochać i kuszą ją smakołykami i zabawkami, ale dziewczynka czuje, że nie są dobrzy. No i te ich oczy z guzików... • Koralina odkrywa wiele tajemnic drugiego domu. Jest to przerażający świat, który pełen jest niebezpieczeństw. Mała dziewczynka jest jednak odważna i sprytna, ma też zadanie, który musi wykonać. To od niej zależy, czy jej prawdziwi rodzice będą bezpieczni. W tym drugim świecie dziwne są nie tylko guziki zamiast oczu, lecz także gadające zwierzęta i nieszczęśliwe dziecięce dusze w lustrze. To świat iluzji, który ma specyficzny klimat podsycony grozą i niepewnością. • Poza niecodziennymi zdarzeniami i postaciami, są tu też wątki bardzo ważne, na które warto zwrócić uwagę. Jednym z nich jest problem braku czasu dla dziecka. Koralina jest doskonałym przykładem córki, której rodzice nie poświęcają uwagi. W rezultacie to ona musi zadbać o ich bezpieczeństwo. Dodatkowo pojawia się też wątek oceniania innych przez pryzmat pierwszego wrażenia – z jednej strony sąsiedzi dziewczynki są specyficzni, z drugiej to oni przeczuwają, że dzieje się coś złego w ich domu. • Koralina to powieść niezwykła. Bardzo klimatyczna, ale też wywołująca ciarki na plecach podczas czytania. To powieść dla młodszych czytelników, którzy lubią nutkę tajemniczości i grozy. Urokliwa, doskonale napisana i wymyślona, zaskakująca i wciągająca. To krótka lektura, ale niesamowicie treściwa. Jeśli nie mieliście okazji czytać, zachęcam serdecznie do sięgnięcia po tę książkę.

Na Lwiej Skale rodzi się Sima, przyszły władca. Przybywają liczni poddani, by oddać pokłon synowi Mufasy, brakuje jedynie stryja lwiątka, Skazy. Mufasa udaje się do brata, chcąc dowiedzieć się, czemu ten nie pojawił się na ceremonii. Zgorzkniały Skaza przekazuje mu zawoalowaną groźbę. Jakiś czas później, gdy Simba nieco podrasta, ojciec pokazuje mu królestwo, którym przyjdzie mu rządzić. Zabrania jednak zapuszczać się na cmentarzysko słoni, o którym opowiada mu stryj. Młody lew postanawia pokazać, że jest odważny i wybiera się w zakazane miejsce ze swoją przyjaciółką... • Król lew to animacja Disneya z 1994 roku. Bajka podbiła serca widzów i otrzymała jeszcze dwie części, serial animowany Timon i Pumba, a niedawno także kolejny – Lwią straż. W polskiej wersji językowej usłyszymy Wiktora Zborowskiego w roli Mufasy, Michała Mecha i Pawła Tucholskiego, którzy mówią za Simbę, Marka Barbasiewicza jako Skazę, Krzysztofa Tyńca w roli Timona, Emiliana Kamińskiego jako Pumbę, Tadeusza Borowskiego grającego Zazu, Jacka Czyża, który głosu użyczył Rafikiemu, oraz Miriam Aleksandrowicz i Marka Frąckowiaka jako hieny. Warto sprawdzić oryginalnych wykonawców – spis wygląda imponująco. Wspomnę tu chociażby takie gwizdy jak Jeremy Irons, Matthew Broderick, Rowan Atkinson czy Whoopi Goldberg. • Bajka pokazuje losy Simby, który w młodości był świadkiem śmierci ojca, za którą się obwinia. Jako lwiątko uciekł z domu, trafił pod opiekę guźca i surykatki. Musiał nauczyć się na nowo żyć, porzucając rolę przyszłego władcy. Opiekunowie pokazali mu, że życie pełne jest zmartwień, dlatego należy przyjąć filozofię „hakuna matata”, czyli nie martw się. • Między scenami ukazującymi Simbę widzimy też, jak Skaza rządzi za swojego brata. Przyznaje, że Mufasa zginął, tak samo jak Simba. Nie wie jednak, że jego poplecznicy nie zabili lwiątka. Skaza jest możnowładcą bezwzględnym, okrutnym, myślącym jedynie o tym, by utrzymać we własnej łapie całą władzę. Nie zwraca uwagi na to, że za jego panowania Lwia ziemia zaczyna podupadać, zwierzęta uciekają, dochodzi do tarć między poddanymi, a wszyscy mają dość tego stanu i tęsknią za Mufasą. • Film opowiada nie tylko o władaniu, ale też o poszukiwaniu samego siebie i swojego miejsca, radzeniu sobie z cierpieniem i trudną przeszłością, a także stawianiu czoła przeciwnością losu. Simba musi nauczyć się, że wycofywanie się i ucieczka nie są dobrymi sposobami na życie, bo mimo że jemu jest tak wygodniej, inni bardzo na tym tracą. Nie zabrakło też wątków miłosnych, związanych z przyjaźnią, pojawiają się wyciskające łzy z oczu kadry i całkiem dziwna scena z duchem Mufasy. • Król lew to nie tylko interesująca, wciągająca i spójna historia, lecz także przepiękna muzyka, wpadające w ucho piosenki, humor i cudownie narysowane krajobrazy. Sceny są barwne, doskonale oddają afrykański klimat. Do tego nie zabrakło kradnących uwagę postaci drugoplanowych – Timon i Pumba to duet, o którym nie da się zapomnieć. • Król lew to bajka kojarząca się wielu osobom z dzieciństwem. Bardzo wzruszająca, doskonale zrealizowana, niegłupia, o ciekawej historii. Naprawdę warta obejrzenia. To kolejna animacja Disneya, gdzie zamiast ludzi występują zwierzęta, jednak w niczym to nie przeszkadza. Klasyka, którą trzeba znać. Obowiązkowo i bez dwóch zdań.

Simba dorósł i jest królem Lwiej Ziemi. Urodziła mu się córka – Kiara – która wdała się w niego. Jest ciekawska, niepokorna i nie słucha rodziców. Nic nie robi sobie z zakazów i niebezpieczeństwa. Trafia na terytorium, na którym nie powinna przebywać, i poznaje tu lwa Kovu, z którym chce się zaprzyjaźnić. Ich znajomość nie zaczyna się dobrze, muszą uciekać przed krokodylami, a na dodatek Simba odkrywa, że jego córka go nie posłuchała i naraziła własne bezpieczeństwo. Natomiast matka Kovu widzi w tej nowej znajomości szansę na zemstę... • Król lew II: Czas Simby to druga część przygód młodego lwa. Tym razem nie Simba jest głównym bohaterem animacji, lecz jego córka – Kiara. W polskiej wersji językowej usłyszymy Krzysztofa Banaszyka w roli Simby, Joannę Jabłoczyńską i Izabelę Dąbrowską mówiące za Kiarę, Jakuba Molędę i Marcina Kudełka jako Kovu, a także znane już głosy – Krzysztofa Tyńca (Timon), Emiliana Kamińskiego (Pumba), Wiktora Zborowskiego (Mufasa), Marka Barbasiewicza (Skaza) i Jacka Czyża (Rafiki). • Akcja skupia się na dorastaniu Kiary. Simba nie chce, by stała jej się krzywda, dlatego młoda lwica nie jest przygotowana ani do polowań, ani do władania, ciągle się jej czegoś zabrania. Niestety Simba nie może przewidzieć, że to, przed czym starał się ją strzec, będzie dla niej tak kuszące. Kiara zakocha się w Kovu, nie wiedząc, że jego intencje nie są do końca czyste. • Drugim torem biegnie historia Kovu. Wychowywano go w nienawiści do Simby. Matka wmawiała mu, że został wybrany na następcę Skazy, wywyższała go i wychwalała Skazę. Kovu nie znał innego planu na życie, niż ten, który mu przedstawiono. Był zmanipulowany i choć inaczej niż Kiara, też nie miał szans na podejmowanie własnych decyzji, ponieważ wypełniał wolę matki. • Poruszająca jest historia, którą możemy oglądać na drugim planie. Kovu to oczko w głowie swojej matki, inne jej dzieci, szczególnie starszy syn, są ignorowane, spychane na dalszy plan, przez co wiele w nich żalu. Równie ciekawie ogląda się intrygi Rafikiego, który chce zażegnać dawny spór, rozkochując w sobie Kiarę i Kovu. Trochę śmiesznie wypada natomiast nadopiekuńczość Simby, a drażni jego niedotrzymywanie obietnicy. Brakło mi odrobinę Timona i Pumby, którzy mimo że przemieszczają się gdzieś w tle, nie są już tak wyraziści – no, może poza jedną sceną – jak w pierwszej części. • Król lew II to kolejna porcja pięknych kadrów i wpadających w ucho piosenek. Historia nieco przypomina Romea i Julię, a sam wątek miłosny jest mocno skrócony, zupełnie jak u Szekspira. Muszę jednak przyznać, że w tym przypadku druga część jest niezła, fabuła nie nudzi, ciągle coś się dzieje, a na dodatek narysowana jest bardzo starannie i podobnie jak pierwsza część. Zdarzało się, że Disney sobie odpuszczał rysunki w drugiej części, przez co wypadało to sztucznie i nieładnie, tu jednak nie ma czegoś takiego. • Jeśli lubicie Króla lwa, pewnie jesteście już po seansie drugiej części. Jest może mniej wzruszająca niż pierwsza, ale równie wciągająca i ładnie narysowana. No i ma kilka fajnych piosenek, które nuci się długo po seansie.

W Las Vegas skradziono diamenty. Bond musi ustalić, kto stoi za tą kradzieżą i po co mu kamienie szlachetne. Agent wciela się w Petera Franksa i udaje się do kobiety, która ma mu przekazać diamenty, które mężczyzna ma przeszmuglować. Za tę akcję Franks miał zgarnąć sporą sumkę, jednak nie wszystko idzie zgodnie z planem. Na miejscu pojawia się prawdziwy przemytnik, a Bond nie chcąc zostać zdemaskowany, musi improwizować. • Diamenty są wieczne to siódmy film z serii o najsłynniejszym agencie świata, Jamesie Bondzie. Scenariusz napisano w oparciu o powieść Iana Fleminga o tym samym tytule. Film miał swoją premierę w 1971 roku. Główną rolę zagrał Sean Connery. W filmie zobaczmy Jill St. John w roli Tiffany, Charlesa Graya jako Blofelda, Puttera Smitha jako Kidda, Bruce’a Glovera w roli Winta, a także Normana Burtona jako Felixa Leitera. Nie zabrakło znanych z poprzednich części Bernarda Lee jako M, Lois Maxwell w roli Moneypenny i Desmonda Llewelyna jako Q. • Akcja skupia się na szukaniu diamentów i ustalaniu, po co i komu są one potrzebne. Bond odkrywa, że za intrygą stoi szef organizacji WIDMO, Blofeld. Jest to ogromne zaskoczenie, ponieważ agent na początku obrazu zabił Blofelda. Jak to możliwe, że uśmiercony przeciwnik dalej snuje własne plany? • Akcja filmu kręci się wokół planów kosmicznych Blofelda. Zbudował on ogromny laser, którego działanie wzmacniają diamenty. Można nim spowodować detonację głowic nuklearnych, co w efekcie wywoła spore zamieszanie i międzynarodowe spory. Czy Bondowi uda się przeszkodzić w wykonaniu planu Blofelda? Jak tego dokona? • W przypadku tego obrazu miałam jednak wrażenie, że scenarzyści naszpikowali go zbyt wieloma wątkami, które nie zawsze mi się łączyły. Całość ma sens, ale jest nieco przeładowana. Szczególnie pod koniec, gdy wszystko zaczyna się układać i rozwiązywać, a nagle pojawia się wątek, który wcześniej był jedynie zarysowany, a teraz się go rozwija. • Warto zwrócić uwagę na postacie drugoplanowe, szczególnie na parę Kidd i Wind. To trudni do zdefiniowania bohaterowie, którzy zawsze wywołują zamieszanie na ekranie, a przy tym są niesamowicie specyficzni. Równie intrygująca jest postać Tiffany – nie do końca jesteśmy w stanie nadążyć, po której ze stron się ona opowiada. • Jest w tym filmie kilka takich scen perełek, o których nie można nie wspomnieć. Po pierwsze gadżety, które kradną serce, ale przede wszystkim naklejane linie papilarne. Po drugie cała scena w kostnicy. Do tego warto też wymienić scenę w cyrku, która jest wyjątkowo udana, i ucieczkę Bonda przez... księżyc. W Diamentach... pojawia się też scena, która jest dla mnie kwintesencją Bonda i którą pamiętam od dzieciństwa – gdy agent, by nie ściągać na siebie uwagi, udaje, że całuje się z kobietą, tak sprytnie manewrując własnym ciałem, że wygląda to niesamowicie realistycznie. Nie zabrakło też humoru, docinek, które współgrają z tym, co na ekranie. • Jak zawsze w przypadku Bonda nie brakuje scen walk, szybkiej akcji i zaskoczeń. Piękne kadry, cudownie zagrana postać Tiffany, świetny jak zawsze w swojej roli Connery sprawiają, że to kolejny z filmów o agencie 007, który mimo upływu lat ogląda się z ogromną fascynacją.