Czasami miałam wrażenie, że to ja lepiej się bawię podczas czytania, gdyż z racji dorosłości zdaję sobie sprawę z pewnych językowych niuansów, a młodszaki na razie chłoną Pana Kuleczkę dosłownie. • I chyba to właśnie w Panu Kuleczce uwielbiam czytając go dzieciom, że sama doświadczam przyjemności obcowania z tekstem literackim wysokiej próby. • Bardzo spodobał nam się rozdział, w którym kaczka Katastrofa opatrznie zrozumiała zaproponowaną przez Pana Kuleczkę zabawę w puszczanie kaczek. Czytaliśmy tę historyjkę 3 razy pod rząd i za każdym razem śmialiśmy się z reakcji Katastrofy i Pypcia na pomysł Pana Kuleczki.

Rzadko nadaję wartość punktową poezji, nie umiem się na to zdobyć i w tym przypadku również nie oceniam, chociaż bardzo doceniam. • Poczułam tę pesymistyczną i przygnębiającą wizję świata przedstawioną przez Eliota, to życie nijakie i bure, ogołocone z wyższych refleksji. Niektóre fragmenty dialogów zabrzmiały satyrycznie i wcale nieśmiesznie. Wydaje mi się, że dostrzegłam też profetyczne znamię odciśnięte w tekście, głównie dzięki Tejrezjaszowi, jednak do całej reszty przywołanych cytatów, wyrażeń i zwrotów nijak nie mogę się odnieść i podeszłam do nich bardzo intuicyjnie i po swojemu. Cień padł na kwiecień. Wydaje mi się, że na długo zostanie ze mną obraz tego, według Eliota, najokrutniejszego miesiąca. Najpewniej co roku w kwietniu to pierwsze i kolejne zdania poematu będą rozkwitać w mojej pamięci. • A co tak naprawdę poeta miał na myśli? Któż to wie? • Mocno podziałały na moją wyobraźnię te dwa wersy, ukryte w dwóch różnych częściach utworu: • „Pod mgłą brunatną zimowego świtu” • „Pod mgłą brunatną zimowych południ”

Ta książka to takie skrzyżowanie "Ani z Zielonego Wzgórza" z "Dziwnymi losami Jane Eyre", ze zdecydowaną palmą pierwszeństwa dla powyższych. • I raczej nie dla dzisiejszych nastolatek, chyba że jako ciekawostka obyczajowo-społeczna.

Przeczytana ponownie po kilku latach, nic nie straciła ze swych ponadczasowych treści. Zabawna, mądra, piękna. • I ten wspaniały literacki język Wojciecha Widłaka! • Przyjemność czytania i słuchania.

Niezwykle ciekawa historia nietuzinkowej kobiety. Matki, żony, córki, siostry i pisarki. • Nigdy nie zastanawiałam się nad prywatnym życiem autorki, wystarczał mi fakt, że była pisarką. • Sięgając po tę biografię chciałam dowiedzieć się o niej więcej, by zrozumieć fenomen jej popularności. Oprócz tego, że uzyskałam odpowiedź na to pytanie, poznałam wyjątkowo kręte ścieżki życia pisarki, dowiedziałam się wiele o genezie powstania jej wszystkich książek, o wspaniałej relacji z rodzicami, dziećmi i czytelnikami, o jej upodobaniach, audycjach radiowych i walce z politykami. O tym jak spędzała wolny czas i z kim korespondowała. I o ciętych ripostach, którymi potrafiła zbić z tropu rozmówców. Jest też o jej ostatnich latach życia i o starości. • Mnie ta biografia bardzo się podobała. Dzięki niej potrafię wyobrazić sobie autorkę jako zwykłą kobietę, a przede wszystkim rozumiem skąd pomysły na takich, a nie innych bohaterów.