Jak pewnie wielu innych czytelników sięgając po tę książkę spodziewałam się szybkiej lektury. Bo niby jak można na niecałych dwustu stronach zarysować historię, która wdziera się gdzieś w człowieka do środka i zostaje w nim na dłuższy czas? • Oates mnie zaskoczyła. Więcej - rozłożyła mnie na łopatki. Już pierwsze dwie strony są mocne. Bo scena gwałtu nie jest przedstawiona z perspektywy gwałconej, o nie. Przeżywamy ją w towarzystwie dwunastoletniej dziewczynki, która sama ledwo uchodzi przed zbrodnią, chowając się przed gwałcicielami. • Dalsza część historii boli jeszcze bardziej. Bo najbardziej oskarżaną osobą w społeczności i podczas procesu jest ofiara, a nie sami gwałciciele. I można sobie wówczas powiedzieć, że "na szczęście w prawdziwym życiu nigdy nie miałoby to miejsca!", ale czy aby na pewno? Ile jest sytuacji, gdy za zbrodnią stoją młodzi ludzie i zamiast ich potępiać, wszyscy wkoło mówią o tym, że zmarnowano im życie. • Czy sprawiedliwość wreszcie triumfuje? Czy ofiara znajduje ukojenie? Być może, nie chcę Wam spoilerować. Uważam jednak, że w tej książce chodzi o coś innego. To ukazanie tego, jak ludzie są w stanie tłumaczyć swoich bliskich z najgorszych nawet ich zbrodni. Pokazanie tego, jak bardzo piętnuje się kobiety w momencie, gdy ich jedyną winą jest to, że są kobietami, które znalazły się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. • Ta książka boli, przestrzega i zdecydowanie zostaje w człowieku na długo.

Trylogia z Forstem, która potem stała się tetralogią, a biorąc pod uwagę zakończenie tomu czwartego możemy spodziewać się jeszcze co najmniej tomu piątego. • Jeżeli w poprzednich częściach przy­łapy­wali­ście­ się na myślach typu "no, w tej książce brakuje jeszcze ***", to w te trzy gwiazdki śmiało możecie sobie włożyć co chcecie i znajdziecie to tutaj. Mróz ma tendencję do taniej sensacji. Ładuje w swoje powieści wszystkie elementy znane z amerykańskich filmów akcji i już nawet nie dba o rozwój swoich bohaterów, których z tomu na tom lubi się coraz mniej i których autor świadomie degraduje tworząc ich postaciami tak bardzo antypatycznymi, że aż szok! • Po ten tom sięgnęłam z czystej ciekawości. Żeby zobaczyć, co jeszcze można napisać po zakończeniu, które było naprawdę zaskakujące i mogło się podobać. Tą książką Mróz jednak kompletnie zabił aurę tajemnicę, którą mieliśmy w tomach poprzednich. Okej, zakończenie jakoś do tego jeszcze nawiązuje, ale cała reszta - klops. • Polecam tylko wiernym fanom Mroza. Bardzo oddanym fanom.

Bardzo, bardzo, bardzo, bardzo nie mogłam się doczekać, aż wreszcie dorwę się do tej książki i w końcu ją przeczytam! Tyle się o niej nasłuchałam, napatrzyłam na nią w filmikach na YouTube... Planowałam ją kupić, ale w ostateczności skończyło się na tym, że w formie e-booka przeczytałam ją na Legimi. I to był dobry krok... • Książka jest słaba. Owszem - opowiada o kobietach, które dokonały mniejszych lub większych rewolucji. Biorąc pod uwagę, że autorki są Amerykanki około połowy bohaterek opowiadań pochodzi ze Stanów. Europejek jest jak na lekarstwo, choć przyjemnym dodatkiem jest fakt, że opisano pokrótce trzy nasze rodaczki (Sendlerową, Skłodowską-Curie i Łempicką. Ów "opowieści" to dosłownie kilka zdań, które o bohaterkach nie mówią nam nic. Wiem, że to książka kierowana do dzieci, ale jestem pewna, że nawet najmłodsze grono mojej rodzinnej dzieciarni - wychowywane na Kubusiach Puchatkach i księgach bajek - pogardziłoby takim brakiem treści. Wszystko jest skumulowane w wersji króciuteńkiej notki, krótszej od tych widzianych na Wikipedii. • Jedyne, czym ta pozycja się broni, to wydanie. Ilustracje faktycznie są fenomenalne. Ponieważ narysowane i namalowane przez różne kobiety, żadne nie jest podobne do innych i naprawdę cieszą one oczy. • Podsumowując - wizualnie mocna szóstak, treściowo - niedostateczny.

Z bólem serca wystawiam tej książce tak niską ocenę. Niestety całkowicie nie spełniła ona moich oczekiwań nie tylko jako historia o Tadeuszu Zawadzkim i jego dziewczynie, ale jako książka biograficzna w ogóle. • Książka ma dwie autorki, gdzie jedna z nich jest polską aktorką, która gdzieś zagrała rolę epizodyczną w serialu, o czym mamy cały akapit wpleciony w przytaczaną wypowiedź Hali. Wydaje się jednak, jakby absolutnie nikt nie zajął się zredagowaniem tego, co Hala mówiła i wspominała. Przypominało mi to transkrypcje, które robię z socjologicznych wywiadów, gdzie cała praca polega tylko i wyłącznie na przepisaniu słowo w słowo wypowiedzi osoby prze­prow­adza­jące­j wywiad i interlokutora. Powtórzeń jest masa, nie ma żadnej narracji przyczynowo-skutkowej - najpierw mamy wspomniane coś o tym, jakie włosy w dotyku miał Zośka, potem jest krótka historia rodziny męża Hali, a potem gdzieś jeszcze jakieś urywki z powstania. Nie dziwię się, że Hala nie pamiętała pewnych faktów i dat, ale zadaniem autorek było wszystkie te informacje sprawdzić i zrobić przypisy przy błędach. • Największą bolączką i rozczarowaniem w tej książce jest jednak to, że praktycznie nie ma w niej Zośki. Pojawia się on może na paru stronach i są to raczej krótkie wspominki pomiędzy jednym papierosem wypalanym przez Halę, a drugim. • Cała książka bardziej przypomina luźny monolog starszej kobiety, która u końca swojego życia (pani Hala niestety zmarła jeszcze przed oddaniem książki do druku) robi coś na kształt rachunku sumienia aniżeli opowieść o wojnie, czy o postaciach już przecież dla naszego pokolenia prawie że legendarnych. Ogromna część całej historii to wspominanie matki Hali, którą raz starsza pani wspomina z rozrzewnieniem i tęsknotą, a raz nazywa egoistką, przez którą miała trudne życie. • Jestem zawiedziona, bo postać Zośki od zawsze bardzo mnie fascynowała i liczyłam na to, że poznam w tej lekturze jego prawdziwy obraz. Zobacz go takim, jakim widziała kochająca go kobieta. Zobaczę jego zalety, ale i wady, poznam jakieś anegdotki. Niestety tego nie dostałam i bardzo nad tym ubolewam. • Na koniec dodam jeszcze może dygresję, że Hala momentami wydawała mi się koszmarną osobą. Nie będę tutaj dzielić się cytatami, ale gdybyście kiedyś wzięli tę książkę do ręki i zdecydowali się ją przeczytać (czego - niestety - nie mogę Wam polecić) to od razu wyłapiecie te fragmenty. • Szkoda wielka!

Powieści Anety Jadowskiej moi znajomi polecali mi już od kilku lat. Z racji jednak tego, że na polską prozę patrzyłam bez zachwytu, to tytuły kolejnych jej książek jakoś przeciekały mi przez palce. • Ale w tym roku jakoś podałam polskim autorom rękę na zgodę i - w końcu! - sięgnęłam po tom pierwszy tak szalenie zachwalanej serii o Dorze. I po lekturze już wiem, że będzie to typowy love-hate relationship. Głównej bohaterki nie polubiłam od samego początku. Super, że autorka zdecydowała się z Dory zrobić kogoś więcej aniżeli biedną owieczkę czekającą na ratunek, ale według mnie przekombinowała. I tak Dora Wilk jest kobietą, z którą żadna dziewczyna nie mogłaby się zakumplować, bo najzwyczajniej się nie da! Antypatyczna, chamska, buzująca seksem, arogancka... Super klawo jeżeli się z nią identyfikujecie, ale ja nie jestem w stanie! • Fabuła z kosmosu. Nie dzieje się nic - chodzimy z bohaterami po pubach i patrzymy, jak Dora i Miron się do siebie dostawiają. A potem nagle bum-bum - dwie strony, zagadka rozwiązana i wszyscy wracamy do domu. Wątki poboczne nijak się mają do głównej osi powieści, połowę rzeczy można wyrzucić, bo nic totalnie nie wnosi do opowieści. • Czemu zatem gwiazdek jest więcej niż dwie? Cóż, bo jak zwykle w powieściach tego typu bywa - zakochałam się w męskich bohaterach. Nie wiem, kto przekonał mnie do siebie bardziej, czy ta mroczna strona, czy też ta anielska. Fakty są jednak takie, że ponownie sprawdza się odwieczna zasada wszystkich książek, że każda dziewczyna znajdzie w nawet najsłabszej powieści coś dla siebie. A tym czymś jest klawy facet!