Uwielbiam twórczość Amosa Oz’a. W zasadzie mogę polecać jego książki w ciemno, każdy coś w nich znajdzie. Podobnie jest z „Czarną skrzynką”, napisana w ciekawy sposób, całość opiera się głównie na wymianie listów pomiędzy bohaterami książki. Im bardziej zagłębiamy się w treść książki, tym więcej odkrywamy drobiazgów, które motywują poszczególne postaci, a przede wszystkim katastrofy, jaka miała miejsce w relacjach Ilany i Aleksandra. To, że listy pisane są przez osoby biorące udział w akcji, jaka rozgrywa się w książce, pisane subiektywnie przez poszczególnych autorów, zmusza czytelnika do wyrobienia sobie własnego poglądu na to co się wydarzyła, otwarcia swoistej czarnej skrzynki życiorysów ludzi na tle wydarzeń, jakie miały miejsce w Izraelu. Pełna emocji książka, która ukazuje w tle proces tworzenia się państwa Izrael i relacji wobec ludności palestyńskiej. • Serdecznie polecam

Bardzo męczącą książką, a w zasadzie reportaż o polityczno-mafijnych powiązaniach rządów Anderottiego. Przewijająca się wręcz w nieskończoność ilość nazwisk osób związanych z sycylijską mafią, kto kogo zabił i mógł zabić. Pod względem oceniając wkład pracy autora, można powiedzieć kawał dobrej roboty. Niestety mało komunikatywnej, gubiłem się w gmatwaninie powiązań, z drugiej strony podziwiam prowadzących dochodzenie przeciwko „ludziom honoru”, jak nazywali się przedstawiciele cosa nostry. Budowanie w latach 70. we Włoszech strategii napięcia, jakoś skojarzyło mi się z określeniem zarządzaniem przez kryzys w kraju nad Wisłą. Mimo że książka ukazała się w 1996 roku, to w Polsce prawa wydawnicze nabyto dopiero w 2013 roku. Dlatego też dla mnie była czymś w rodzaju odgrzewanego dania, wyjętego z zamrażarki. Dodatkowo autor pozwala sobie na obszerne cytaty z „Prawdziwej historii Włoch”, robiąc tym samym streszczenie książki w książce. O samych Sycylijczykach czy Neapolitańczykach i mieszkańcach Kalabrii jest niewiele informacji, choć mamy tu przykłady dań i sposobu życia w cieniu czy raczej mroku cosa nostry. • Książka z pewnością kierowana dla pasjonatów mafijnej tematyki, mnie jednak ona znużyła i wymęczyła i nie wiem, czy za jakiś czas treść jakoś uleci z mojej pamięci. Ogólnie można uznać książkę za dobrą, podziwiając wkład pracy autora, jednak typowo nie dla mnie.

Przyznam, że bardzo się rozczarowałem. Poważny temat został tu spłycony do rozmiarów dawnych książek propagandowych typu „Timur i jego drużyna” - Arkadego Gajdara. Autor, wychodząc z założenia, że gorący temat, jakim jest wojna na Ukrainie i dramat rodzin, którym masowo reżim Putina porywa dzieci, a także za sprawą swoją popularność wcześniejszych tytułów (choć w moim przypadku to pierwszy kontakt z jego twórczością), popełnił Symfonię… Jedynym walorem in plus to, że czytało się lekko i szybko i na tym należałoby zakończyć. Ot książeczka niewymagająca za wiele, do pociągu, a po przeczytaniu zostawić na siedzeniu w ramach bookcrossingu. • Fabuła natomiast jest dziwna, dziewięciolatek porwany przez rosyjskie służby wraz z kolegą zachowuje się niemal jak wprawnie przeszkolony uczestnik wielu obozów surwiwalowych. Mało, że jest specem od naprawy samochodów — bo widział, jaki kiedyś tata naprawiał, to jeszcze doskonale orientuje się w terenie nie tylko na ziemi, ale i w kanałach. Natomiast pobyt w Moskwie u samej Marii Lwowej-Bielowej, która zasypuje dzieciaka zabawkami, a on ma zapomnieć o dawnej rodzinie. Jakoś skojarzyło mi się z ekranizacją Królowej śniegu, która Kayowi obiecuje królestwo, jak ułoży słowo „wieczność”. Jednak tak jak w baśni H. Ch. Andersena udaje się Gerdzie ocalić brata, tak tu Wałyka ratują bliżej nieokreślona grupa wywiadowcza nazywana Grupa 9 (powołana do życia chyba we wcześniejszych utworach autora), grając na nosie rosyjskim służbom. • Ponoć książka oparta na faktach, być może, ale dla mnie temat trochę nadenty i bardzo spłycony. Książkę uważam za przeciętną. Przepraszam jednocześnie fanów autora. Jednak dlatego świat jest tak piękny, bo ludzie są tak różni i różnią się gustami, literackimi też.

Bardzo ciekawy zbiór reportaży z Turcji. Napisany przez autorkę, która zawarła związek małżeński z Turkiem, dzięki czy=emu powstał reportaż o roli matek/teściowych, które zajmują pozycję swoistego mentora-doradzcy wobec synów. Nie mniej na szczególną uwagę zasługują te dotyczące współczesnej polityki wewnętrznej Turcji, która odchodzi od rewolucji przeprowadzonej przez Kamela Paszę. Duża dawka historii dwudziestowiecznej Turcji, która pozwala zrozumieć skąd, biorą się napięcia wewnętrzne. Czytałem akurat w chwili kiedy dotarła informacja o aresztowaniu Ekrama Imamoglu, głównego rywala obecnego prezydenta Republiki Turcji Recepa Tayyipa Erdoğana. Można powiedzieć, że wróżąc z fusów Turcja, uchodzi jeszcze za państwo demokratyczne, ale staje się tzw. demokracją nieliberalną, a nawet autokracją. • Polecam

O Saharze zachodniej głośno było w latach 80. XX wieku. Potem w mediach słuch zaginął. Wydawać by się mogło, że spokój panuje na zachodnim wybrzuszeniu Afryki. Jedna książka, która trafiła w moje ręce, bardzo zrewidowała ten pogląd. Za sprawą reportażu Bartka Sabela, dowiedziałem się, że toczy się tam regularna wojna, zapomniana przez świat. Nikt tam nie zawraca sobie głowy jakimś terenem pełnym piasku, ale pełnym w boksyty. Królestwo Maroka, które rości sobie prawa do tych terenów, po opuszczeniu ich przez Hiszpanię, a chcące budować Wielkie Maroko podobnie jak Węgry, Serbia i inne kraje w Europie. Jednak w przypadku Afryki Zachodniej nie są to tylko mrzonki, ale za przyzwoleniem współczesnego świata, Może przedzielić ten skrawek Afryki murem i eksterminować ludność tam mieszkającą. Metody zasiedlenia znane z historii Europy, na okupowane tereny sprowadza się ludność z Maroka, kusząc lepszymi zarobkami. Dla celów propagandowych podając, że jest to spontaniczne zachowanie mieszkańców Maroka. • Dzięki przeczytanemu reportażowi dowiedziałem się, że większość produktów roślinnych z nalepką kraj pochodzenia Maroko, pochodzi właśnie z terenów okupowanych przez Królestwo właśnie z Sahary Zachodniej. • Autor przedstawia nam szereg wywiadów z osobami walczącymi o niepodległość. Opisuje też własne spotkanie z policją marokańską, a w posłowiu o wydarzeniach, jakie towarzyszyły jego spotkaniom autorskim i awantury wywoływane przez Marokańczyków w Polsce. • No cóż, można powiedzieć, że prawo narodów do samostanowienia nie dotyczy wszystkich narodów, rzecz by się mogło tylko narodów wybranych. Od wielu lat Front Polisario walczy o niepodległość Sahary Zachodniej, krwawa wojna z Marokiem i Mauretanią prowadzona w latach 80. ubiegłego wieku doprowadziła, że pod auspicjami ONZ do zawieszenia broni w 1991 r. i zgodnie z porozumieniem na tych terenach ma odbyć się referendum niepodległościowe. Do czasu wydania książki jeszcze się nie odbyło; a dlaczego? Warto przeczytać „Wszystkie ziarna piasku”, które być może muszą się przesypać jak w klepsydrze, a użyć będzie trzeba wszystkiego piasku z Sahary Zachodnie. • Rewelacyjna książka, po której z pewnością odmówię sobie zakupu m.in. pomidorów z nalepką „kraj pochodzenia Maroko”.