Bardzo dobrze napisany reportaż. Wyspę, którą zwiedzałem kilka lat temu, teraz dopiero uzupełniłem wiedzę na temat jej historii. Autorka lekkim piórem przedstawiła nie tylko historie wyspy i ludzi z nią związanych, ale największą wartością była historia odkryć medycznych dotyczących trądu. Obok rzeczowych informacji, autorka przedstawia tragiczne wręcz losy ludzi, którzy byli separowani i więzieni na wyspie. Kiedy można zrozumieć takie zachowanie osób społeczności we wcześniejszych wiekach, to jednak wraz z postępem medycyny, ale nie powiązany z akcją edukacyjną niewiele w tym zakresie zrobił. Książkę warto przeczytać, nie tylko na walory historyczne, ale można odnieść się do współczesności, kiedy coraz częściej społeczność dąży do wykluczenia ludzi, ze względu nie tylko na choroby, ale ulegając manipulacji politycznej i wiary w roznoszenie różnych „pierwotniaków” izoluje się ludzi ze względu na kolor skóry. Dlatego też we współczesnym języku stosuje się zasadę, że ktoś jest trędowaty, czyli nieakceptowalny przez dane środowisko. Polecam

Czasem warto sięgnąć po starsze tytułu, które nie wiadomo, dlaczego są zapominane. To jak oglądanie filmów, które stanowią klasykę kina. Nawiązuję do kina, bo chciałbym przywołać nieśmiertelną Casablancę z 1942 roku, w której wystąpili Ingrid Bergman i Humphrey Bogart to właśnie tę parę aktorów przychodziła mi na myśl, czytając o romansie Inez z Jackiem. Ten romans rozgrywa się na tle wydarzeń, jakie mają miejsce w Azji Pd. Wsch. swoim oszczędnym, wręcz kostycznym językiem opisuje autorka, która jest jednocześnie narratorką powieści. Pokazuje mechanizmy tworzenia się polityki i biznesu, jaki można zrobić na wojnie. „Teoretycznie wszyscy wiemy, że na wojnie można się wzbogacić. Jednakże niewielu z nas uważa wojnę za typowo komercyjny interes”. • Zacząłem zachęcająco, zwracając uwagę na romans między bohaterami książki. Jednak to nie tylko romans, ale reportaż, esej i historia w jednym. Warto sięgnąć po niniejszą pozycję, to raptem niespełna 200 stron napisanych pięknym językiem. Niektóre komentarze mówią o powolności akcji, ale czy przy czytaniu należy się spieszyć? • Polecam

Bardzo dobry reportaż, który jest osobistym sposobem na poszukiwanie własnych korzeni. Autor jest Polakiem greckiego pochodzenia i reportaż w niezwykle ciekawy sposób przedstawia historię jego rodziny, która znalazła się na terenie Polski, jednocześnie nakłada losy rodzinne na burzliwą historię Grecji. W pewnym stopniu jest swego rodzaju uzupełnieniem do książki Macieja Siembiedy „Katharsis”. Autor jako jeden z powodów napisania tego reportażu podaję, że napisał ją na złość kolegom z telewizji, przeciwko krzywdzącym uproszczeniom, które przedstawiały kryzysową Grecję raczej w krzywym zwierciadle. Czytając książkę, ma się chwilami wrażenie, że czytamy o Polsce, o ksenofobicznych grupach widzących samo zło w imigrantach, być może obawa wobec obcych wynika z podobnej historii? Oba narody znajdowały się pod okupacją zewnętrznych mocarstw, oba krwawiły w powstaniach i oba znajdują się w takim miejscu na świecie, który służy raczej jako przedmiot targów wielkich mocarstw. Dlatego warto sięgnąć po „Gorzkie pomarańcze”, aby zrozumieć, co w rzeczywistości było źródłem kryzysu finansowego, który wstrząsną strefą Euro. Warto spojrzeć także na Grecję oczami Polaka o korzeniach greckich, aby móc zrozumieć co dzieje się obecnie w Polsce. Dodatkowym walorem książki jest jej przystępna forma językowa, która w prosty sposób przedstawia skomplikowane dzieje historii Grecji i rodziny autora. Jako ciekawostkę zachęcającą do sięgnięcia po książkę podam, że warto zwrócić uwagę na sytuacje kobiet w Grecji i PRL-owskiej Polski — zaskakujące, gwarantuję.

Po prozę Oza sięgam w tym roku kolejny raz. W natłoku nowości przekrzykujących się kolorowymi reklamami i promocji u vlogerów warto sięgnąć po starsze wydania, dobrych i sprawdzonych autorów, do których z pewnością należy Amos Oz. • Twórczość autora zapewnia ciekawe opowieści napisane cudownym językiem, tu należy się także ukłon w kierunku tłumaczki. Niniejsza książka to niespieszna historia pary młodych studentów Hannah i tytułowego Michaela. Akcja rozgrywa się w latach 50. i 60. ubiegłego wieku w Jerozolimie. Wczesne małżeństwo i macierzyństwo Hannah wobec rozwijającej się kariery jej męża, prowadzi do stopniowego rozkładu małżeństwa. Hannah ucieka w świat iluzji, tu autor świetnie ukazuje jak krucha, jest granica między światem realnym a tym wymyślonym. Mistrzowsko przedstawiona jest psychika kobiety żyjącej w nieustannym rozdwojeniu między rolą przykładnej żony i matki a nieokreślonym poczuciem pustki. Jednak jej bunt ma tylko charakter mentalny, odbywa się w psychice, bo tak została wychowana. Należy zadać sobie pytanie, a co z miłością, która połączyła dwójkę młodych studentów. Czy miłość jest w stanie przetrwać, mimo poczucia pustki? Zachęcam do sięgnięcia po książkę Oza i zagłębienie się w tę cudowną opowieść, aby dowiedzieć się, jak autor zakończył powieść. • Polecam

Rewelacyjny reportaż. Autorka zawarła w nim historię zajęcia przez Chiny Tybetu. Przedstawia losy Tybetańczyków z różnych klas społecznych od dawnej księżniczki poprzez buddyjskich mnichów po nastoletnią uczennicę. Bohaterowie reportażu przedstawiają, w jaki sposób zmagają się z okupacją chińską. Jedną z form walki, a jednocześnie chęć zwrócenia uwagi świata na kwestię tybetańską są samospalenia. Najwięcej takich przypadków ma miejsce w miejscowości Nagpo. Niestety Chiny blokując wszelką informację, utrudniają dostęp do obecnej prowincji. Ta forma oporu jest krzykiem bezsilnego narodu wobec dominacji mocarstwa, które wręcz pożarło Tybet, jak żołnierze Mao z głodu zjadali figurki Buddy wykonane z masy mącznej. • Jeszcze jeden aspekt, na który zwróciła uwagę w swym reportażu autorka to sprawa przyszłej reinkarnacji Dalajlamy. Chiny mając problem z obecnym najsłynniejszym uchodźcą tybetańskim, starają się, aby wyboru dokonała partia po śmierci Tenzin Gjaco. • Autorka pisze niezwykle ciekawie, przybliżając kulturę i historię Tybetu, sprawia, że lektura staje się niezapomnianym przeżyciem. • Polecam