Nieco naiwne, ale urocze czytadło na letni wieczór. Główna bohaterka wzbudza sympatię. Nie nazwałabym jednak tej książki komedią kryminalną, z uwagi na nikłą ilość elementów humorystycznych.

Zachęcił mnie opis na okładce. Spodziewałam się wartkiej akcji, niebanalnych postaci, poznania emocji i motywacji kierujących bohaterami. • Nic z tego, żadne z powyższych. Dodatkowo wypowiedzi jednego z głównych bohaterów, Izydora - jak żywcem spisane z manifestu komunistycznego - sztampowe, bez odniesienia do własnych doświadczeń. • Odradzam, szkoda czasu.

Bardzo sprawnie napisana, wciągająca powieść. Pomimo często eksploatowanego tematu, autorce udało się mnie zaskoczyć i zaintrygować. Bohaterowie są pełnowymiarowi, niesztampowi, zaś dobro i zło można spotkać po obu stronach - panów i niewolników. • Chociaż powieść jest określana jako kontynuacja "Domu służących" - można czytać ją niezależnie od poprzedzającej ją części. Polecam

To nie jest powieść sensacyjna. To powieść pretekstowa - losy głównej bohaterki, Cory, są tylko pretekstem do przedstawienia przemyśleń na temat sytuacji niewolników i ich traktowania w Stanach. Po raz pierwszy przeżycia bohaterki, czasem dramatyczne, były po prostu nużące. Kolej podziemna w dużej mierze jest tu metaforą. • Przypomina trochę starą agitkę "Jak hartowała się stal" - tyle, że nudniejsza. • Za co ta nagroda? Za tematykę?

Książka bliższa przeciętnej, niż świetnej bo "nierówna". Jej atutem są te części, gdzie autorka opisuje losy starszej z bohaterek, Addie, z zachowaniem klimatu czasów sprzed II wojny światowej. Rywalizacja Addie z bogatszą i piękniejszą kuzynką, a także najlepszą przyjaci→ółką, dodaje "smaczku" całej historii i czyni ją wciągającą. Partie dotyczące bardziej współczesnej z bohaterek,Clemmie, są miejscami schematyczne do bólu - jeszcze jedna prawniczka z korpo, której życie prywatne jest poświęcane dla pracy i kariery.