"Mała- wielka książka" to mi przychodzi na myśl po jej przeczytaniu. Pamiętnik pisarza, który zmagał się z depresją, opisał w nim "od podszewki" przebieg tej jakże przykrej i ogromnie bolesnej choroby jednocześnie pokazując, iż istnieje szansa na jej przezwyciężenie. • Depresja, choroba, która może dotknąć wszystkich niezależnie od wieku, wykształcenia, pochodzenia ... choroba, która tak potwornie niszczy nas od wewnątrz, że czasami jedyne wyjście, jakie widzimy to samobójstwo... • " Kiedy spoglądasz w otchłań ona również patrzy na ciebie." (F. Nietzsche)

"Ludzkie tragedie powtarzają się każdej kolejnej nocy, niekończący się cykl ludzkiego strachu, cierpienia i nienawiści, coś, o czym większość z nas nawet nie myśli, kładąc się spać w swoim łóżku. To dotyka innych, nie mnie..." • Niesamowita akcja, każda strona trzyma w niewyobrażalnym napięciu, z każdym kolejnymi rozdziałem nie wiesz czego się spodziewać. • "Sęp już nad tobą krąży. Jest głodny. Wiesz czym żywią się sępy?" • Marek Taran opuszcza mury więzienia, ale dostaje ostrzeżenie, że śmierć czyha na niego. Jeśli nasz bohater nie odbierze sobie życia, życie będą tracić jego najbliżsi. • Jak potoczy się życie Tarana na rzekomej wolności? • Czy uda mu się wywalczyć sprawiedliwość? • Polecamy serdecznie, nic tylko akcja i doskonale przedstawione spektrum uczuć ludzi pokrzywdzonych przez los i zmuszonych do podjęcia niechcianych decyzji.

Lektura przyjemna, trzymająca w napięciu, choć na mój gust to raczej obyczaj z sensacyjnym wątkiem. • Książka opowiada o tajemniczych śmierciach ludzi powiązanych ze szkołą z internatem. • Główna bohaterka Jezz Hunter to błyskotliwa detektyw w trudną przeszłością, która planuje odejście z policji, jednak tajemnicza śmierć chłopca w Szkole Świętego Szczepana powoduję, iż odstawia tę decyzję i zajmuję się sprawą. Podczas śledztwa okazuje się, że początek tej sprawy ma miejsce 25 lat wcześniej gdy młody i maltretowany przez rówieśników chłopak postanawia odebrać sobie życie w piwnicy Fleat Hause. • Polecamy, fajna przygoda, super zbudowane postacie, no i w końcu coś lżejszego niż seryjni... :D

"Najważniejszym elementem pracy w pogotowiu był zgon" (...) • Nie byłabym sobą, gdybym ominęła taki temat :) • Łódzkie pogotowie a w nim: Dr Mengele, Anioł Ciemności, Skórołap, Dr Potasik (od chlorku potasu) czy Dr Ebrantil (od leku obniżającego ciśnienie). Pracownicy, którzy minęli się z powołaniem i zamiast ratując ludzkie życie masowo mordowali. Zabijali, po czym dzwonili do zakładu pogrzebowego i "sprzedawali skórę". • To, co działo się w "karetkach śmierci" jeżdżących do pacjentów przyprawia o dreszcze. Okrucieństwo pracowników pogotowania przekracza wszelkie granice człowieczeństwa. Pavulon "podawany przez przypadek", podawanie skoliny, okradanie pacjentów, gwałty na pijanych kobietach, skakanie ofiarom wypadku po głowie... Do tego zdolni byli ludzie, aby zarobić na "handlu informacjami o zgonach". • Trzeba przeczytać, bo opis od razu zdradzi treść książki. Reportaż tak świetnie napisany, że a nie chce się go odkładać, mimo makabrycznej treści. Pan Tomasz zajmuje się sprawą "łowców sków" od początku, zaraz po otrzymaniu szokującego anonimowego listu opisującego precedens sprzedawania skór w łódzkim pogotowiu od razu "wziął się do roboty" rzetelnie i sumiennie zbierał materiały do artykułu co doprowadziło w końcu do skazania winnych. Konkretne fakty, fragmenty rozmów, treści listów czy zeznań świadków jaki oskarżonych. • Jedno wiem, za każdym razem, gdy będę wsiadać do karetki pogotowia pożegnam się z rodziną tak, jakbym miała się już z nimi nie spotkać... • Panie Tomaszu dziękuję za ten reportaż, kawał dobrej roboty!

Przerażająca historia kobiet, w których życiu pojawił się Ariel Castro. Człowiek z pozoru miły i opiekuńczy, który szczelnie ukrywał swoją demoniczną naturę. Jego pierwszą ofiarą była jego pierwsza partnerka, która przez lata maltretował i poniżał. W wyniku przemocy kobieta miał wybite zęby, połamane ręce i żebra oraz nieoperacyjnego guza mózgu, który doprowadził ją do śmierci w wieku 48 lat. • Kolejnymi ofiarami, które więził w swoim domu, głodził, bił i gwałcił były: Michelle Knight (11 lat niewoli),Amanda Berry (10 lat niewoli) oraz Ginie DeJesus ( niecałe 10 lat niewoli). Każdy ich dzień był przepełniony bólem, strachem i znieważeniem; przykute do siebie łańcuchami, zamykane na kłódki, zastraszane. • Udało im się uciec, a oprawca "zapłacił" za to co zrobił, lecz mnie zastanawia czy mimo odzyskanej wolności był to szczęśliwy koniec? Czy po tak traumatycznych przeżyciach można wieść normalne życie? Mam nadzieję, że dziewczyny mają się dobrze i bardzo chcę w to wierzyć.