(...) CZŁOWIEK WIE CO MA, ALE NIE WIE, CO MOŻE STRACIĆ(...). • To powieść o dwóch samotnych orbitach. A dwójce kochających się ludzi, którzy w pewnym momencie zobaczyli się w świetle dziennym i to światło ukazało prawdę. Ojciec i dziecko, córka, która przy nim dorasta. Matka odeszła i zostawiła ich samemu sobie, sama założyła zaś nową rodzinę. Asa dorasta u boku ojca i jako dziecko nie odbiera całej prawdy, ani świata jaki jest wokół niej. Żywią się codziennie u dziadków, pożyczają od nich pieniądze, ojciec mami małą wesołym i radosnym życiem kupując jej różne drobne, niepotrzebne rzeczy. Asa nie widzi tragedii w jakiej się znajduje. Alkoholizmu ojca. • Jak się dorasta u boku ojca? U boku jej narzekać, butelek, potu? Jak się widzi codzienność będąc dzieckiem? Asa jest szczęśliwa, na swój sposób, Kocha ojca całym sercem, całą sobą. On jest jej światem i orbitą, on jest punktem odniesienia. Ale dziecko dorasta i ten świat już tak pięknie nie wygląda... • Temat trudny. Uczucia podczas czytania buzują, emocje się mieszają. Raz dopinguję jednemu, za chwilę drugiemu. Gdzie jest prawda? myslałam czasem. Kto tu ma głos? • I choć jest kilka wątków zbytecznych (choćby politykowanie dziadka z ojcem), to jednak warto przeczytać.

Świetna bajka - dla każdego, starego i młodego. • Ubaw gwarantowany - no i obłędny dubbing.

A co to się dzieje w wiosce u Galów? Co to za paraliż spotkał naszych wioskowych chłopaków? Chłopaków i ich wodza, bo tego ów marazm zastał podczas moczenia nóg w misce z wodą, co miało pewnie zmiękczyć jego odciski. Jeśli można nabyć odciski będą noszonym na tarczy... Ale w tej wiosce wszystko może się zdarzyć. Nawet... UFO. Ufo, które Galowie biorą za spadające na nich niebo, czego Wódz się boi cały czas. I nagle ziszcza się fatum, jest i fioletowy ludek, a i nawet robot, jakaś dziwna machina silna ponad miarę. Ale o co w tym nalocie chodzi? Ano o magiczny napój druida Panoramixa. Bo jaki świat szeroki i długi, to o napój chodzi zawsze. Jak nie Rzymianie z obsesją w oczach walczą o niego, to się okazuje, że i galaktyczne istoty go pragną. • Niebywałe historie, dialogi i śmiechawka - na to zawsze można liczyć. Komiksy Asterix i Obelix są po prostu pewniakami.

Niezwykły dokument ukazujący Mc Queena, projektanta mody, artystę, aranżera i wizjonera jednocześnie. Aleksander od dziecka wiedział, co chce w życiu robić. Chciał zostać kreatorem mody, projektantem i krawcem. Pasjonował się sztuką ubioru. Zaliczając egzaminy i pnąc się po szczeblach fachu, odważnie pukał do drzwi ludzi znanych w środowisku mody. Do ludzi, którym pokazywał własne umiejętności. Nie bał się swoich pomysłów, ani swojego tupetu, bo "właził" w ich atelier, w ich świat i ich dumę jednocześnie. Bezkompromisowy, ale jakże skromny równocześnie. To ambicja go pchała. To wizja siebie w tym środowisku go pchała. A prawda pozakulisowa wyglądała tak, że po kilku pierwszych pokazach mody nadal był biedny i nie miał za co kupić jedzenia. Niestety. Sam za zasiłek kupował materiały. Za zasiłek, do czego nie mógł się przyznać, bo było to przestępstwem. Osoba na zasiłku nie mogła zarabiać... Losy Mc Queena to długa droga. Wyboista. Często samotna, zaszyta pracą i ucieczką od myśli i codzienności. Pochłonięcie i oddanie pracy miało na celu zagłuszenie własnych lęków. Stany depresyjne, jakie się z latami pogłębiały, często narkotyki, smutek i obsesja braku celu i sensu. Do tego doszła śmierć mamy. Mamy, najukochańszej, najbliższej, naj...

Nie znam powieści Lema, do czego chcę się przyznać na samym początku. Nigdy nie byłam (i nadal permanentnie nie jestem) fanką science fiction, latających maszyn w przestrzeni galaktycznej, czy innych form życia aniżeli to ziemskie. Ale sięgając po Orlińskiego i strona po stronie zaczytując się w biografii Lema, odkryłam chyba tą stronę człowieka, jaka mnie ciekawi. Tą drugą stronę pisarza, który jest ludzki, ma słabości i pasje, ma niep­rzet­łuma­czal­ne dla nikogo wizje. Poznałam mężczyznę, ojca, literata i mechanika samochodowego. • Sięgamy od czasów dorastania i normalności, po rzemieślniczą pracę, wyróznienia i próby odcięcia się od codzienności, która coraz bardziej uwierała. Pojawia się cenzura słowa i całego tekstu. Nadchodzi bowiem 1981 rok i nadzieje ludzi zostają całkowicie zaprzepaszczone. Lema również. Zaczyna się kolejny etap życia, kolejny etap zawodu. I ten okres wydaje mi się najciekawszy. Pisarz, człowiek ciągle szukający zarobku - naciągający równocześnie trzy wydawnictwa na jeden tekst o innym tytule. Pisarz szukający zarówno spokoju, jak i emocji w zawodzie zarobkowym - jedynym zawodzie, jaki potrafi i z którego utrzymuje całą rodzinę, szuka wyciszenia umysłu i ucieczki jednocześnie. Rzeczywistość jest okrutna, brutalna i jakże dołująca. Szara. Lem niejednokrotnie wpada w depresję i marazm, pisząc zaś łatwiej mu się skryć i przetrwać. Pisanie o maszynach latających, klimacie okołoziemskim i wymyślanie imion oraz żyć istot z innych planet staje się lekiem na codzienność. Lecz ten lek z każdym miesiącem będzie podawany w coraz mniejszych dawkach. Lem cierpi na brak weny. Do tego wraz z przybywającymi latami dochodzą kłopoty zdrowotne; astma, stawy, cukrzyca. Wiele czynności sprawia coraz więcej problemów. Fantastyka to droga zapomnienia lecz i fantazja z upływem lat się zmienia. Wyobraźnia nie jest tak bujna, jak za młodych lat. Traci wigor, staje się marzeniem, które trudno przerzucić na papier. • Lecz nie szukając daleko, Orliński przy pisaniu biografii Lema posługuje się niczym innym, jak wyobraźnią i fantastyką jednocześnie. Bazując na wyciągniętych skądś zdaniach, czy tekstach osób, które go znały, buduje „nowe”, a może „no samo” życie Lema. Uznaje za prawdopodobne to, czy tamto, maluje przed czytelnikiem obraz taki lub inny. Wyobraża sobie zachowanie lub klimat i w samym centrum umieszcza Lema. Niewiele jest tu autentycznie odtworzonych nastrojów chwil, brak dokumentów i nagrań. Lecz zachowana szeroka korespondencja innych lub wspomnienia otwierają taką furtkę dla wyobraźni. Do fantastycznej wyobraźnie na wzór i upodobanie mistrza Lema.