Jan Peszek - mistrzostwo świata, jesli chodzi o lektora - nie pierwszy i nie ostatni raz, wspaniały głos • A powieść - dla dzieci, dla młodziezy, dla dorosłych • uniwersalny przekaz - bazujący na religii, wierze i okresie wojny. • Żydowskie dziecko ukrywane przez kler. Przez księdza w "żółtym domu", w którym sieroty i dzieci opuszczone - zarówno katolicy, jak i żydzi - czekają w trwodze na ukończenie wojny i na powrót rodziców. I jak przeżyć, gdy zaczynają się kontrole nazistów? Jak przeżyć, gdy wiara nastręcza kłopotów, gdy obrzezanie zdradza narodowość, gdy każdy kolejny dzień to wielki znak zapytania? • Ale mimo smutnej podstawy tej powieści, mamy tu wiele optymizmu. Chłopiec rozmawia z księdzem, opiekunem i roztrząsa wiele wątpliwości natury wiary, powinności, czy dobra. Pada wiele mądrych słów i spostrzeżeń, ale i nadziei, że każdy człowiek jest w jakiś sposób potrzebny. Patrzymy na pewne aspekty oczyma zarówno dziecka, jak i księdza, co daje nam jasny obraz postrzegania.

Rewelacyjny - zaskakujący, świetnie zrealizowany i z doborową obsadą. • nawet Nikole Kidman gra pierwszorzędnie. • Polecam koniecznie, bo odnoszę wrażenie, że ten serial zapodział się w natłoku innych.

Tego typu książek jest teraz wiele... bez liku... i ciagle się mnożą, bo ciagle ktoś - czytaj znawca jadłospisów wselakich i przewodu pokarmowego - sięga po długopis zamiast po łyżkę, I tak mamy wysyp publikacji bogato uzupełnionych zdjęciami i przepisami i poradami. Poradami - co z czym, dlaczego tak, dlaczego nie, kiedy i dlaczego. I są to poniekąd fajne i potrzebne wydania. Można się dowiedzieć czasem ciekawych rzeczy, znaleźć motywację do pierwszego kroku walki o siebie, czy choćby natchnienie na gotowanie czy szybkie przygotowanie czegoś na ząb. Tu jest podobnie. Autorka prowadzi bloga kulinarnego, stąd wiedza. A oscyluje tu wokół słodyczy - zdrowych słodyczy, co podkreśla na każdej stronie. Są daktyle, owoce, warzywa, mleko wegetariański (tu się zastanawiałam, czym je zastąpić, bo mleko uwielbiam) jest nawet ... czekolada. Ciemna, nasycona kakao, ale jest i nie jest zabroniona. • Miła ksiązka, ale na raz. • Ale - szybko dodam - wyłapałam kilka pomysłów na swój smak;)

Film dobry, ale... przewidywalny. • Ostatnio Polański każdym filmem, którym rzekomo powraca na wyżyny kin, odbierany jest przeze mnie ambiwalentnie. Żaden film nie jest wybitny, nie jest arcydziełem, nie jest czymś, co zapamiętam na długi czas. Każda historia opowiadane przez reżysera jest trywialna i banalna wręcz. Tu mamy dwie kobiety, dwie silne osobowości. Ona pisarka w obecnym spadkiem formy, oraz jej fanka, maniakalna nad wyraz zafascynowana czytelniczka, bo tak się przecież poznają. Podczas spotkania autorskiego. • Elle wkracza obleśnie w życie pisarki. Wymyśla niedorzeczne problemy, jakieś kłopoty z mieszkaniem, z pracą... I zamieszkuje wraz z Delphine. I tu następuje rozdźwięk między tym, co nazywamy intuicją pisarki, a jej kompletną bezmyślnością. Pisarz zna i czuje życie w nader dziwny, sensualny sposób, a tu Delphine zachowuje się, jak ślepa kobieta. Elle ją pęta, osacza, rządzi nią, manipuluje... I nic z tego nie odczuwa ani nie widzi Delphine. Zmęczenie? Zaślepienie? Przepracowanie umysłu i ciała? • Można sobie tłumaczyć to na wiele sposobów, lecz wniosek jest jeden - nudna fabuła, przewidywalna, nie zaskakująca widza niczym, czego ten nie mógłby przeczuć. • Sceny odgrywane sztucznie, jakoś szablonowo. • Szkoda.

Film jest ciężki w odbiorze. • I mimo, że wiemy, że stajemy się świadkami wojny, obserwatorami strzelania, śmierci wszędobylskiej i tego, co wojna robi z ludźmi, to jednak ciężko się ten film ogląda. • Śledzimy losy Reinharda Heydricha, Niemca do szpiku kości, który swoje dziecko wychowuje na swój wzór, w czym skrupulatnie pomaga mu żona. I wkraczamy w tą niemieckość i chyba to budzi niesmak i odrazę.