„Gorzki cukier” to opowieść o trudnej relacji między matką i córką. Historia jest oparta na retrospekcjach i przedstawiona z punktu widzenia córki, która mierzy się ze wspomnieniami z dzieciństwa. Jej matka od zawsze była buntowniczką, nie potrafiła podporządkować się przyjętym zasadom społecznym obowiązującym kobiety Indiach, ani nie chciała żyć jak posłuszna Hinduska. Porzuciła zaaranżowane przez rodziców małżeństwo, wstąpiła do aśramy, gdzie została kochanką przywódcy, a następnie wdała się w romans z artystą. Żyła jak „hipiska”, a w tym całym stylu życia, od dzieciństwa towarzyszyła jej córka Antara. Po latach, matka zapada na chorobę Alzheimera, a na córkę spada obowiązek opieki nad matką… „Gorzki cukier” to smutna i trudna opowieść, sięgająca do głębokich pokładów uczuć i poruszającej miłości. • ~EF

Mary Wollstonecraft i Mary Shelley, żyjące na przełomie XVIII i XIX w., matka i córka, które nigdy się nie poznały, pierwsza – autorka „Wołania o prawa kobiet”, druga – słynnego „Frankensteina”, obie weszły w trudne związki z mężczyznami i wychowywały nieślubne dzieci, pionierki feminizmu – przez większość życia walczyły o podstawowe prawa kobiet. • To im, jako dwóm niezwykłym kobietom, poświęcona jest pasjonująca i zarazem bardzo rzetelna biografia autorstwa Charlotte Gordon. Nagrodzona National Book Critics Circle Award książka pozwala obcować z żywymi pisarkami, kobietami z krwi i kości, które kochały, pogrążały się w depresji, walczyły, pisały, pracowały na swoje utrzymanie, podróżowały po świecie, rodziły dzieci i grzebały bliskich. Głoszonymi przez siebie ideami zostawiły daleko w tyle czasy, w których przyszło im żyć, płacąc za to ogromną cenę. A wszystko to jeszcze przed 30. urodzinami. Dziś dla nas to oczywiste, że kobiety studiują, tworzą, aktywnie uczestniczą w życiu społecznym i politycznym, piastują tzw. „męskie” stanowiska, wchodzą w związki partnerskie, samodzielnie wychowują dzieci. W Anglii sprzed ponad 200 lat było to nie do pomyślenia. • Gordon wykonała tytaniczną pracę (wystarczy zajrzeć do imponującej bibliografii), by pokazać swoje bohaterki wielowymiarowo w kontekście historycznym, literackim i filozoficznym oraz w ich prywatnym życiu. Zapraszamy do lektury. • ~MP

Marek Łuszczyna wziął na warsztat niszowy temat. Temat niewątpliwie ciekawy, ale bardzo trudny. Pamięć o drugiej wojnie światowej nadal tkwi w nas. O kobietach nazistkach wiemy niewiele. Kilka z nich – z długiego szeregu – które przewijają się w książce, to wyrachowane i pozbawione uczuć osoby. Zapatrzone ślepo w nazistowską ideologię. Posłuszne i brutalne. • Co ciekawe, te, o których mowa w książce Marka Łuszczyny, niekoniecznie były stracone w wyniku orzeczonych wyroków przez powojenne sądy. Ostatni proces jednej z antybohaterek „Złych…” odbył się rok temu w grudniu. Irmgard Furchner, sekretarka komendanta niemieckiego nazistowskiego obozu konc­entr­acyj­nego­ Stutthof, została skazana za współudział w zamordowaniu ponad 11 tys. osób. • Pozycja dla zainteresowanych • ~KD

„Jedyna z archipelagu” to poruszająca historia o rodzinnych relacjach, w których Nora Bridge – felietonistka i prezenterka radiowa, odnosząca sukcesy, ciesząca się pieniędzmi i sławą – w życiu osobistym ponosi porażkę, którą skrzętnie ukrywa przed światem. Brzemię jakie dźwiga wiąże się z tym, że kilka lat wcześniej odeszła od męża i dzieci, w konsekwencji czego młodsza córka nie potrafi wybaczyć jej porzucenia, nienawidzi jej i wini za osobiste nieszczęścia. Pewnego dnia Nora staje się bohaterką głośnego skandalu, a córka znajduje okazję, aby się na niej zemścić. Otrzymuje propozycję napisania książki, w której chce ujawnić światu całą ciemną stronę swojej matki, dotychczas ubóstwianej przez wszystkich i uznawanej za ikonę przyzwoitości. • Czy głównej bohaterce “Jedynej z archipelagu” uda się naprawić relacje z córkami? Jakie tajemnice ukrywa Nora i co było prawdziwą przyczyną jej odejścia od męża? Po odpowiedzi na te i inne pytania zapraszamy lektury, niezwykle ciekawej i pełnej głębokich emocji. • ~EF

Kawaguchi opisuje małą, klimatyczną kawiarnię w Tokio, która od ponad stu lat serwuje klientom pyszną kawę. Swoim gościom oferuje też niezwykłą możliwość podróży w czasie. Warunków tej podróży jest wiele, ale naji­stot­niej­szym­ jest ten, że powrót jest możliwy tylko, zanim kawa wystygnie. Autor zamieścił w książce cztery opowieści. Każda dotyczy innej osoby, która decyduje się na podróż w czasie. Historie poszczególnych bohaterów chwytają za serce, wzruszają do łez, a przede wszystkim skłaniają nas do refleksji. Każda opowiastka zwraca naszą uwagę i uczy niebagatelnych rzeczy: jak ważna jest rozmowa w związku i relacjach, jak ważne są proste słowa „kocham”, „przepraszam”, „wybaczam”, które nic nie kosztują a wiele w nas zmieniają oraz jak niep­rzew­idyw­alne­ i krótkie jest życie i wiele więcej. • Książka bardzo się podobała uczestniczkom spotkania, napisana jest prostym językiem i mimo swojej niewielkiej objętości, pozostaje w głowie czytelnika jeszcze długo po zakończeniu lektury, a jej klimat sprawia, że jest idealna do poczytania w jesienne wieczory. Polecamy. • ~EF • „Zanim wystygnie kawa” Toshikazu Kawaguchi to wzruszająca i pouczająca powieść, która eksploruje tematy żalu, wybaczenia i drugiej szansy. • Akcja toczy się w małej kawiarni w Tokio, gdzie klienci mogą podróżować w czasie. Jednak jest jeden warunek: nie można zmienić przeszłości. Ta moc wiąże się z ceną: podróżnicy muszą zostawić coś cennego w zamian. • Kawaguchi umiejętnie splata historie różnych postaci, których życie na zawsze zmieniło się dzięki wizycie w kawiarni. Każda podróż w czasie przynosi nieoczekiwane konsekwencje, ucząc bohaterów o znaczeniu doceniania teraźniejszości i pogodzenia się z przeszłością. • “Zanim wystygnie kawa” to powieść, która pozostanie z czytelnikami na długo po jej zakończeniu, skłaniając do refleksji nad wyborem, który podejmujemy i wartościami, które cenimy. • ~KD