„Jezus umarł w Polsce” to zbiór rozmów z osobami, które są lub były w jakiś sposób zaangażowane w działania na granicy. Zdecydowana większość to ci, którzy próbowali pomóc uchodźcom, ale znajdziecie tam również opowieści dwóch strażników granicznych. „Jezus umarł w Polsce” to świadectwo zwykłych ludzi, którzy próbują zmierzyć się z kryzysem humanitarnym zgodnie z własnym sumieniem. Bez wątpienia jest to książka ważna, poruszająca i po prostu potrzebna.

„Kroniki beskidzkie i światowe” Andrzeja Stasiuka, to zbiór 76 felietonów publikowanych w latach 2013-2018 w „Tygodniku Powszechnym”. I jak to u Stasiuka bywa, jego prozy mniejsze i większe krążą wokół widoków, dali, przyrody, ale i spraw bieżących. Być może, to najbardziej polemiczna i doraźna książka Stasiuka, w której sporo mówi się o dzisiejszej Polsce i jej rozmaitych bolączkach. Autor przygląda się obyczajom i wyznaje: „Ponieważ lubię patrzeć na swój kraj. Ponieważ lubię patrzeć, jak nieznajome niepostrzeżenie zmienia się w nieznane”. A jedyny cel podróży, to wypełnianie pamięci, by mieć coś na potem.

Max Cegielski dał się już poznać czytelnikom zarówno jako twórca literatury faktu, jak i fikcji, lecz jego nowa książka nie jest gatunkowo oczywista. Narrację zsyn­chro­nizo­wano­ z rytmem przemyśleń autora: przywołuje on asocjacje z kultowym dziełem Conrada i jego biografią i mierzy się wielopoziomowo z własną świadomością i Historią. Cegielski podejmuje się zadania niełatwego, lecz obowiązkowego nie tylko dla niego, ale i dla wszystkich uznających się obecnie za humanistów. Lektura inspiruje do uporządkowania własnej postawy wobec trudnych moralnych zagadnień. Przekonuje, że podróż w stronę własnego cienia może okazać się lekcją przetrwania i odwagi.

Czas szkoły średniej to dla wielu osób ciągła walka o dobre oceny, dodatkowe zajęcia, korepetycje, stres związany z egzaminami i pierwsze związki. Dla nastoletniej Mallory każdy dzień wśród rówieśników to istna szkoła przetrwania. Dziewczyna czuje się jak odludek. Wraz ze swoimi najbliższymi przyjaciółmi zalicza się do szkolnej grupy outsiderów i musi mierzyć się z ciągłymi docinkami szkolnej gwiazdy i jej świty. Na domiar złego, wbrew swojej woli Mallory zostaje zmuszona do organizacji Zimowego Balu. Towarzyszyć jej będzie działający jej na nerwy chłopak-Elliot. Jak przełamać wzajemną niechęć? I czy to prawda, że od nienawiści do miłości jeden krok?

Próbując określić, co stanowi temat omawianej książki, można się pokusić o stwierdzenie, że to historia pewnej znajomości, która przerodziła się w coś więcej – w przyjaźń. Ta, jak wiadomo, nie przydarza się każdemu. Kryniccy jednak doświadczyli od losu tego daru, co więcej, zechcieli się nim podzielić z czytelnikami – „podając dalej niebotyczne pismo obłoków”. I tu dochodzimy do prymarnego aspektu publikacji, czyli do jej warstwy wizualnej, na którą składają się faksymilia i reprodukcje tytułowych listów, karteczek i wyklejanek autorstwa Szymborskiej. Te bowiem, w prywatnej mitologii poetki, jawiły się jako fizyczny nośnik pięknej – wręcz poetyckiej – więzi, zaistniałej między autorką „Wołania do Yeti” a rodziną Krynickich.