Narratorka powieści, której imienia nie poznajemy, wprowadza nas w historię kilku pokoleń kobiet ze swojej rodziny. Czytamy o wojennych, tułaczych losach prababki Stanisławy, o perypetiach babci Aby, i matki Marianny, której niezłomna walka o wolność Ukrainy została przy­piec­zęto­wana­ śmiercią. Panorama losów i historii owych kobiet wpisana jest w zmieniające się tło XX wiecznej Ukrainy, zaś miasto Lwów ze swoja przebogatą architekturą, staje się jednym z bohaterów powieści, którego uliczki i zabytki zostają z dużym znawstwem oddane w powieści. „Dom z witrażem” to opowieść o skomplikowanych mechanizmach historii, jej dziwnym zwrotom i kolejom. To książka o wchodzeniu w dorosłość, o próbie zdefiniowania własnej tożsamości na podstawie wspomnień i rodzinnych historii. To w końcu literatura o rodzącym się uczuciu i fascynacji, które połączy narratorkę książki z Mikołajem – dojrzałym mężczyzną, którego drogi w przeszłości przecięły się ze ścieżkami Marianny. To rzecz o wspólnej fascynacji sztuką i pragnieniu wolności.

Ostatnie dni ciepłej jesieni, połowa października 1926 roku w Zamościu. Rejent Lesman przynosi na komendę zakrwawioną rękawiczkę, która okaże się własnością Anny Wołkońskiej, uczennicy miejscowego gimnazjum. Czy dziewczyna zaginęła? Dlaczego? Co stało się z ciałem ofiary? Młody aspirant Zygmunt Maciejewski zaczyna swe pierwsze śledztwo, które ma przysporzyć mu uznanie i upragniony awans. Łatwa z pozoru sprawa przynosi kolejne trudności, a wyjaśnienie tajemniczego zaginięcia, wcale nie okazuje się tak oczywiste jak z początku mogło się zdawać. Półświatek Zamościa, rozmaite persona spod ciemnej gwiazdy, ciche lokaliki i odrapane speluny, śledztwo, które na prośbę komisarza ma zostać po cichu przeprowadzone i z miejsca zamknięte. Czarny kryminał Marcina Wrońskiego czyta się z przyjemnością, zaś kapitalnie oddane obyczajowe tło lat Międzywojnia znakomicie dopełnia obrazu całości.

Kolumbia, lato w pełni. Grupa Polaków wybranych do reklamy Coca-Coli bawi się w najlepsze: drinki, plaża i słońce w zenicie. Nagle okazuje się, że żadnego filmu z ich udziałem nie będzie, ich pobyt nie jest opłacony, a nieznani ludzie zaczynają więzić ich w hotelu. W tym samym czasie w Warszawie, z mostu Gdańskiego, zwisa ciało mężczyzny z rozprutym brzuchem, w którego dłoni znajduje się arachidowy orzeszek. Jakby tego było mało w innej części miasta pojawiają się kolejne zwłoki trzy­dzie­stok­ilku­letniego mężczyzny. Co łączy wymienione historie? Jak złożyć w całość wszystkie puzzle tej układanki? Komisarz Jakub Mortke prowadzi śledztwo, które odkryje przed nim mroki ludzkiej duszy i pełne od przemocy ulice Warszawy. Brawurowo poprowadzona akcja, świetnie napisany suspens, prawdziwa gratka dla wielbicieli gatunku, ale nie tylko. Wojciech Chmielarz potwierdza swoją literacką klasę.

Dwudziestoletni Józef Magnor wraca z wojny do rodzinnych Gliwic. Próbuje się jakoś odnaleźć w nowej rzeczywistości, a praca na kopalni staje się dla niego codziennym obowiązkiem, który jakoś łączy go ze światem żywych. Józef walczy z demonami przeszłości, próbując znaleźć dla nich uspr­awie­dliw­ieni­e. Pragnąc ładu i spokoju bierze sobie za żonę skromną i cichą dziewczynę, Valeskę Bielównę, by krótko po ślubie zakochać się w nastoletniej Caroline Ebersbach, wraz z którą odkryje namiętność i pożądanie. I jego historia potoczy się wyboistą ścieżką do tragicznego finału. Prawie stulecie potem, Nikodem Gemander, wzięty architekt, porzuca swoją żonę dla młodszej dziewczyny i podejmuje próbę ułożenia sobie życia od nowa. Jak potoczą się jego losy w obliczu niespodziewanej choroby matki jego córki, Weroniki? Bogata, wielowątkowa, niek­onwe­ncjo­naln­a fabuła, która rozwija się logiką sennej mary, wciąga nas od pierwszych stron swym hipnotycznym rytmem. Twardoch poszukuje „tajemnych, ciemnych pasm pod powierzchnią rzeczywistości”. Kolejne wątki i epizody rozwijają się i powracają jak frazy repetytywnej muzyki. Twardoch proponuje nam oryginalną sagę rodzinną o Górnym Śląsku, który jawi się jako miejsce pełne dramatów, poddane okrutnej prawdzie dziejów. Do bólu przesiąknięte nerwem życia i śmierci. Nie wolno nam zapomnieć, że „Wszystko co żyje, jest tylko pulsowaniem ziemi”. W niej się wszystko zaczyna i w niej się wszystko kończy.

Joanna Chyłka jest uciekającą się do różnych forteli prawniczką, która za wszelką cenę pragnie odnosić zwycięstwa na sali sądowej. Sprawa, którą właśnie otrzymuje na pierwszy rzut oka zdaje się oczywista. Syn znanego biznesmena zostaje oskarżony o morderstwo dwóch osób, ślady i poszlaki wydają się nie pozostawiać złudzeń. W batalii sądowej młodej i nad wyraz ambitnej prawniczce pomaga jej aplikant, Kordian Oryński, który zafascynowany przełożoną jest w stanie zrobić niemalże wszystko, by rzecz doprowadzić do pomyślnego finału. Czy na pozór prosta sprawa nie skrywa jakichś mroczniejszych sekretów? Dlaczego podejrzany o morderstwa mężczyzna spędził z ofiarami 10 dni zamknięty z nimi w tym samym mieszkaniu? Remigiusz Mróz coraz bardziej zapętla wątki i to, co zdawało się zrazu oczywiste, teraz zaczyna się niemiłosiernie komplikować. Manipulacja i intrygi to stałe elementy prawniczego świata, który odkrywa przed nami niezwykle wartka i szybka akcja powieści. Jak pisze Katarzyna Bonda: „Ta książka to jazda bez trzymanki! Sam zdecyduj, czy w to wchodzisz”.