Zofia Stryjeńska była niezwykle barwną postacią dwudziestolecia międzywojennego, pełna ikry i wigoru, opętana słowiańską mitologią, którą autorsko filtrowała swoim temperamentem i wrażliwością, tworząc swoje char­akte­ryst­yczn­e i niezwykłe obrazy, przenosząc się z mieszkania do mieszkania. Książka Kuźniak pozwala nam zapoznać się z niezwykle ciekawym życiem wyjątkowej malarki, która w swoim życiu nie uznawała żadnych kompromisów, a sztukę traktowała jako powołanie i ostateczne przeznaczenie. Śledzimy losy artystki, która obracała się w środowisku warszawskiej i zakopiańskiej bohemy, wędrowała po Europie, przenosząc się z hotelu do hotelu, pomieszkiwała w Paryżu, na starość osiadła w Genewie. Czytamy o życiu na walizkach, które poddane było i zorganizowane wokół sztuki. Perypetie Zofii Stryjeńskiej są przykładem egzystencji, której zwroty i zrywy nikogo nie pozostawią obojętnym. Świetnie napisana książka o sile charakteru i malarstwie jako jedynej drodze mogącej ocalić świat niezwykłej wyobraźni od zapomnienia. Książka o talencie i ciągłej walce o swoją sztukę. O tym, że życie bywa ciężkie i przygnebiające, a podporządkowane swoim pasjom, szczęśliwie mija. O wizjach, które musiały zostać zrealizowane, o demonach i szaleństwach, którym nie sposób było dać odpór. O skomplikowanych kolejach losu, którego fortuna co jakiś czas opuszczała. Aż opuściła na dobre.

Jerzy Jarniewicz, znakomity poeta i tłumacz, napisał książkę wypełniającą lukę w kompletnym postrzeganiu przełomu lat 50-tych i 60-tych i zrozumieniu powstającego wówczas nowego paradygmatu kultury. Badacz przedstawiając kontrkulturowy zwrot lat 60-tych i rebelię młodej kultury, która postanowiła dać odpór odpychającemu światu, pogrążonemu w nietolerancji i w rozpleniającej się sile władzy-niemocy, rysuje przed nami karnawał postaci zmieniających zastane normy i obyczaje. • Opowieść Jarniewicza to historia marzeń, dla których siłą wyrazu pozostaje sztuka. Kolorowe lata 60-te sportretowane zostają pieczołowicie i dokładnie, z dbałością o każde społeczne wahnięcia czy przesunięcia, z obyczajowym kolorytem, ze swadą i znawstwem. To książka o hippisach i beatnikach, którzy umiłowali własną wolność, a swoboda wyrażania własnej wrażliwości była dla nich niezbywalna wartością. O ludziach dla których własne życie było artystycznym powołaniem i zadaniem, a kreacja i wolność jedynymi sposobami bycia sobą – wobec siebie, na przekór skostniałym formą zastanego, ograniczającego swobody świata. • Profesor Uniwersytetu Łódzkiego, pisze o nowych formach ekspresji i wyrazu, o nieokiełznanej wyobraźni, która zrzuca pęta narzucone często przez patriarchalne, społeczne konwenanse. Szczegółowo przygląda się poczynaniom i karierze grupy The Beatles, która wydaje się być iskrą, zapalnikiem dla wrzącej podskórnie nastoletniej, nieskażonej niczym witalności i energii, która objawi się grzmotem i jego dalekim echem! Kolejne rozdziały poświęca tak świetnym postaciom jak Patti Smith, Bob Dylan czy Leonard Cohen, wnikliwie analizując ich twórczość, pisząc ze swobodą o muzyce i z niemniejszą lekkością o warstwie literackiej ich pieśni. Książka Jarniewicza to przede wszystkim wspaniałe kompendium wiedzy na temat przełomowych i węzłowych płyt, które niosły wraz z sobą zmiany. Mówi o sile muzyki rockowej, która miała moc przeobrażania rzeczywistości. O zawiedzionych nadziejach i pięknych psyc­hode­licz­nych­ momentach, kiedy otwierają się drzwi percepcji. • Musimy stale pamiętać, że muzyka miała potencjał rewolucyjny, rock zrywał anachroniczne pęta i pozwolił w pełni zamanifestować się indywidualności młodych ludzi, którzy chcieli świata równego i sprawiedliwego. Pisząc o utopijnych akcentach myślenia pokolenia, które zrodziła amerykańska kontrkultura, Jarniewicz, nie pozostaje jednak bezkrytyczny. Książka jest wyważona i szczera, autor nie kryguje się ze swym entuzjazmem pisząc o kolejnych muzykach i autorach, przez co z kolejnych stronic uderza nas pasja, podziw, empatia. • Książka Jarniewicza jest również opowieścią o zmieniających się obrazach świata, o młodości, jej sile i pędzie, który jest wstanie skanalizować się w postaci wielu literackich, muzycznych, malarskich czy politycznych manifestów. To rzecz o sile rażenia prawdziwego, rozsadzającego dotychczasowe uładzone porządki, ducha rebelii i zmiany, która leży u podstaw świata, wydanego na kolizję dwóch – dionizyjskiego i apolińskiego – porządków, próbujących nadać mu swój, określony, jednoznaczny rytm. • Zapraszamy Państwa na spotkanie (19.01.2016, o godzinie 17.30 w Sali Konferencyjnej Miejskiej Biblioteki Publicznej w Opolu) z autorem książki „All you need is love. Sceny z życia popkultury”, które może stać się również pretekstem do dyskusji o zasadności i znaczeniu tegorocznej Nagrody Nobla (nie tylko dla poetów piosenki!), może stać się elegią i wspomnieniem Leonarda Cohena, który niedawno od nas odszedł, albo może zaprowadzić nas w jeszcze inne rejony. Jedno jest pewne: próbując zrozumieć świat, próbujemy zdefiniować naszego ducha i jego wcielenia, z których nawet te najbardziej idealistyczne, mogą zahaczać o mrok. Przypomnijmy sobie wspólnie lata, które hołubiły wspólnotę, nie pogardzały jednostką, otwierały się na innego, a jednocześnie niejednokrotnie pogrążone były w mroku, w otchłani nałogów, w nieoczywistym pięknie.

Nowy tom Julii Hartwig jest powolnym wchodzeniem w milczenie. Wiersze są skromne i uroczyste, ciche i skryte choć starają się mierzyć z pytaniami o skończoność i przeznaczenie ludzkiej egzystencji. Julia Hartwig od paru ładnych lat pisze pogodny psalm, zaś jej życiowa postawa często jawi się, jakby poetka dokładnie i z uwagą przestudiowała „Rozmyślania” Marka Aureliusza, a sama miała najbliżej do stoicyzmu: raz bardziej czarnego, innym razem nieco bardziej przychylnego dla ludzkiej tułaczki. Poezja Julii Hartwig jest dojrzała i mądra, życiowo doświadczona i wewnętrznie bogata. Dzięki tej literaturze mamy wgląd w myślenie i wrażliwość człowieka, dla którego los okazał się na tyle łaskawy, że mógł dużej i bardziej przemyśliwać i pochylać się nad tajemnicą istnienia. Julia Hartwig pisze o ciągłym głodzie poznawczym, który winien towarzyszyć na każdym kroku artyście. Mówi o powinności sztuki, która powinna zaklinać to, co widzialne i przechowywać między wersami pamięć świata, widoki krajobrazów i pojedynczych rzeczy. Julia Hartwig jest niezwykle czuła wobec istnienia, na które stale patrzy z dziecięcą pasją i żarliwością, łącząc dostojny smutek z przygaszonym liryzmem strof, które ocierają się o pustkę, brak, nicość. Poetka błogosławi jedności z której zostaliśmy poróżnieni. Często jej wiersze mają charakter dziękczynny, dowartościowują świat, stale próbują rozwikłać zagadkę rzeczywistości, stąd tyle spojrzeń dokładnych i rozproszonych, ogniskujących uwagę na detalach i panoramach, rozproszonych i punktowych. Nigdy nie opuszczać głębi – uczy Julia Hartwig – i trwać w dialogu z mrocznymi siłami. Być uważnym na zdarzenia i widoki. Przywoływać skrycie w myślach strażnika nocy. Pamiętać, że za zachmurzonym niebem schowało się słońce. Pamiętać, że • KIEDY RANEK • otworzy się na świat • spieszy mu z pomocą • słońce • a kiedy dzień już jest • nie umiemy • mu się odwdzięczyć

1913 rok we Wrocławiu. Wachmistrz policyjny, Eberhard Mock, jako młody adept policji próbuje rozwikłać zagadkę zbrodni dokonanej w Hali Stulecia, będącej w przededniu odwiedzin przez cesarza Wilhelma II. Czterech gimnazjalistów zostało okrutnie zamordowanych a nad ich ciałami wisi martwy mężczyzna z przypiętymi skrzydłami, upozowany na Ikara. Mock będzie musiał zmierzyć się z tajemniczym bractwem masonów, pangermanistami, którzy nie cofną się przed niczym, z ludźmi z policji, którzy nie zachowali czystego sumienia i z surowym krajobrazem lump­enpr­olet­aria­ckiego miasta, z jego obskurną obyczajowością i ukrytym życiem, które tli się w zakamarkach gdzie pierwsza zawsze zaczaja się noc. Mock stawia pierwsze kroki w policji, i z każdy kolejnym nabiera pewności i przekonania, że kierunek, który obrał popycha go w coraz bardziej gęstą ciemność. Gratka dla wielbicieli gatunku i nie tylko!

Justyna Kopińska pisze o sprawach trudnych i pozbawiających czytelników dobrego samopoczucia. Jej reportaże demaskują nies­praw­iedl­iwoś­ci społeczne i patologie systemowe, które kilkanaście lat po transformacji wciąż mają się wcale nieźle. Justyna Kopińska pisze reportaże o ludziach pokrzywdzonych, pozostawionych samym sobie, wykorzystanych, których rzeczywistość przygniotła i uniemożliwiła im jakikolwiek ruch. Dzięki jej reportażom dowiadujemy się o większych i mniejszych wypaczeniach i układach w administracji, więziennictwie, policji, sierocińcach. Justyna Kopińska napisała zbiór reportaży o niskich pobudkach i chęci zysku, zaślepienia władzą, która udziela się ludziom piastującym różne synekury i urzędy, zamieniając je we własne poletko i folwark, który miast służyć ludziom często staje się zapleczem dla własnego biznesu. Pokazuje bezduszność policji dla której liczą się statystyki bardziej niż zaginione dzieci, zaś zgwałcone kobiety są gorzej traktowane niż prawdziwi zwyrodnialcy i oprawcy dla których luki w prawie stają się często drogą bezpiecznej ucieczki od odpo­wied­zial­nośc­i i kary. Poznajemy sierociniec prowadzony przez siostry zakonne, które stosują na dzieciach przemoc a wykorzystywanie seksualne jest czymś tak powszednim, że staje się normą. Kopińska pisze o sprawach bolesnych i trudnych, pokazując, że ludzie często mniej się liczą niż słupki i przepisy. Opisuje zwyrodniałą twarz biurokracji. Zło, które gnieździ się w ludzkich głowach i ma moc spaczenia psychiki, zdolność przeobrażenia człowieka w potwora. Pisarstwo Kopińskiej dewastuje wewnętrzny spokój i otwiera oczy. Nie bójmy się patrzeć i dostrzegać brudu wokół nas. Dobrze, że są tacy autorzy, dobrze, że są takie książki! Niektóre wyznania bohaterów tych reportaży zostają nam w głowie i nie chcą nas opuścić. Co zrobić z wyznaniem, kiedy jedna z wychowanek domu dziecka po latach mówi: „Nadal pragnę się zabić, ale chyba boję się śmierci tak samo jak życia”.