Czym jest bezgraniczna miłość i nieustanna walka z losem o dobro dziecka? Czym jest brawura i granicząca z szaleństwem odwaga? Co jesteśmy w stanie zrobić, poświecić w trosce o lepsze życie – swoje, a przede wszystkim – dziecka? „Opowieść ojca. Przez mongolskie stepy w poszukiwaniu cudu”, książka Ruperta Isaacsona to niezwykle wzruszająca, ale też napawająca optymizmem i siłą odpowiedź na te pytania. „Opowieść ojca” to prawdziwa historia o sile miłości. To autentyczny opis rozpaczliwej walki o życie i zdrowie dziecka. To również brak zgody na chorobę, która nagle wdarła się w życie dwójki młodych, szczęśliwych, podbijających świat i pragnących przygód ludzi. • Kiedy kilkuletni Rowan zaczął przejawiać zachowania autystyczne, jego ojciec Rupert (dziennikarz i autor książek podróżniczych) szukając cudownego lekarstwa, zauważa, że dziecko ma niezwykły kontakt ze zwierzętami. Stawia więc wszystko na jedną kartę. Podejmuje nierówną walkę z życiem i próbuje odmienić niesprawiedliwy los. Postanawia wyruszyć z synem w podróż do krainy dzikiej przyrody i szamanów – Mongolii.

est to powieść przygodowo-podróżnicza, która trzyma w napięciu jak dobry kryminał, a momentami bawi i rozśmiesza do łez. Znajdziemy w niej wszystko, co charakteryzuje dobrą książkę, czyli wartką akcję, fantastyczne dialogi, doskonały materiał zdjęciowy. Jej głównym atutem jest to, że opowiada o prawdziwych wydarzeniach i niesamowitym świecie, który my możemy poznać tylko dzięki barwnym opisom autora. Ukazuje rzeczy, w które przeciętny biały człowiek nie wierzy, czego nigdy i nigdzie nie zobaczy i nie doświadczy. Opowieści Cejrowskiego są świadectwem świata, którego już (prawie) nie ma. Dzikie Ziemie dały mu się poznać, a później pozwoliły wrócić do cywilizacji. To cenny dar, którego autor nie zmarnował. Poznając ten dla nas nieznany, można rzec prymitywny świat, zatrzymujemy się na chwilę zastanawiając się, czy ten nasz jest lepszy? Czy może hierarchia wartości tych prostych ludzi żyjących z dala od cywilizacji mobilizuje nas do zastanowienia się nad naszym systemem wartości ?

Pełna humoru i ciepła, barwna opowieść o dorastaniu w sielskim, beztroskim i europejskim Lwowie jest preludium do tragicznych wydarzeń wojennych. Dwaj następujący po sobie okupanci - Sowieci i Niemcy okradają kilkuletniego Ludwika z dzieciństwa, a jego rodzinę z dobytku i bliskich. Zmuszają do ucieczki i tułaczki, których kres stanowi Kraków końca wojny. Dla 14-letniego bohatera dopiero wtedy rozpoczyna się walka. W nowym gimnazjum toczy boje o akceptację uczniów i nauczycieli, zmaga się z rodzącymi się uczuciami wobec dziewcząt, podziwem dla starszych kolegów i odrazą wobec konstytuującej się kłamliwej władzy ludowej. Sprawdzianowi z dojrzałości zostaje poddany zanim przystąpi do tytułowej Małej matury, egzaminu kończącego gimnazjum.

Tytułowa Przystupa to „prosta dziewczyna ze wsi”, która ze względu na chęć poprawy warunków i jakości życia, wyrusza „w wielki świat”. Los rzuca ją najpierw do Warszawy, potem do Sztokholmu, gdzie zatrudnia się jako sprzątaczka. Młodziutka Polka nie tylko sprząta i odświeża wnętrza domów, ale też wydobywa na światło dzienne stare, mroczne tajemnice, pokryte grubą warstwą wieloletnich niedomówień. „Z perspektywy kosza na śmieci przyglądamy się seksualnym ciągotom, przemocy i namiętności, pragnieniu władzy i obsesji robienia kariery, wzlotom i upadkom ludzi sławnych i zwyczajnych”. • Książka wywołała wśród czytelników mieszane emocje. Jednych oburza stereotypowy obraz ludzi ze wsi – głupich, zahukanych, zacofanych i naiwnych. Inni doceniają zdumiewającą trafność w opisie próżności i prymitywizmu cywilizowanego „wielkiego świata” i jego mieszkańców. Przede wszystkim jednak „Przystupa” to opowieść poruszająca wiele ważnych kwestii, wymagających głębszej refleksji i przemyślenia.

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, co byś zrobił, gdyby okazało się, że Twoje wymarzone, długo wyczekiwane dziecko jest śmiertelnie chore? Do czego byłbyś zdolny? Jak wiele mógłbyś poświęcić? Jak daleko byś się posunął? Czy oddałbyś życie, aby uratować ukochaną osobę? • Książka przedstawia sytuację rodziców walczących o zdrowie i życie pierworodnej córki. Sami nie mogą być dawcami szpiku dla chorego na białaczkę dziecka. Szukają wiec innych rozwiązań. W końcu decydują, że najlepszym wyjściem jest sztuczne poczęcie drugiego dziecka, którego tkanki będą wykazywać pełną zgodność z tkankami chorej córki. Owocem tej kontrowersyjnej (a może nawet bezwzględnej i okrutnej?) decyzji jest Anna – dawca szpiku i narządów. Dziewczynka pełni narzuconą jej funkcję przez trzynaście lat. Jakiekolwiek próby sprzeciwu są ignorowane przez rodziców, których jedynym celem jest uratowanie starszej córki. Dorastająca Anna zaczyna zadawać sobie pytania dotyczące sensu jej życia i tego, kim tak naprawdę jest. Powoli zaczyna dojrzewać do podjęcia decyzji o uniezależnieniu się od rodziców i porzucenia dotychczasowej roli dawcy. • Czy dorośli będą potrafili zrozumieć motywację dziewczynki? Czy ktokolwiek pojmie, że dziecko może być bardziej świadome siebie i swojego życia, niż jego rodzice? Czy rodzice pamiętają o tym, że mimo iż „…nie mogą rezygnować ze swojej roli, w niektórych wypadkach są oni tak samo bezradni jak dzieci”…?