Akcja książki osadzona jest w realiach powojennej Anglii. „Czte­rdzi­esto­letn­i doktor Faraday trafia do podupadłej posiadłości, będącej od paru stuleci własnością Ayresów, zubożałej rodziny ziemiańskiej. Dwór, dawniej piękny i okazały, popada w ruinę. Park i ogrody zarosły chwastami, a wskazówki zegara na stajni znieruchomiały na godzinie za dwadzieścia dziewiąta. Zdziwaczała pani Ayres, jej niezależna córka i ambitny, zagubiony syn, który nigdy nie wrócił do siebie po katastrofie samolotowej, bezskutecznie próbują iść z duchem czasu. Mijają dni i dom staje się tłem mrocznych, niepokojących zdarzeń. Faraday nie wie, że losy rodziny, której usiłuje przyjść z pomocą, nieodłącznie splotą się z jego własnymi. Czy zdoła zapobiec tragedii?”

Akcja książki rozpoczyna się w momencie, gdy Natalia, główna bohaterka, poznaje Quimet’a – młodego, aroganckiego mężczyznę, który najpierw poprosił ją do tańca, a w końcu został jej mężem. Od tego momentu cała fabuła zaczyna kręcić się, wirować, zawracać, przyspieszać i zwalniać – Natalia, jak w szaleńczym tańcu z Ouimetem, pozwala prowadzić się mężowi i codziennym wydarzeniom. Mężczyzna dyktuje warunki wspólnego życia – jego fanaberie (na przykład zaadaptowanie pokoju na gołębnik) mają być spełniane bezwarunkowo, bez pytań i protestów. Ouimet może robić co chce – pracuje, gdy chce, mówi, co chce, narzeka na wszystko i użala się nad sobą, zaś wszelkie próby sprzeciwu wobec jego zachowań czy upodobań, nasilają jedynie jego „śmiertelne choroby”. Z kolei Natalia ma w pełni podporządkować się mężowi. Musi zrezygnować z pracy w cukierni, by nie narażać się na spojrzenia pracodawcy. Musi opiekować się domem, dziećmi, rozpieszczonym mężem i stadem gołębi, których nienawidzi. Musi też tolerować imię Colometa, nadane jej przez ukochanego. • Taka charakterystyka bohaterów nie zachęca co czytania. Jednak trzeba wziąć pod uwagę, że akcja książki toczy się w Barcelonie, w latach 30 ubiegłego wieku. To z kolei tłumaczy życiową niezaradność Natalii i jej naiwne poddanie się losowi. Dziewczyna wychowywana przez ojca, nauczona została tylko jednego – mężczyzna rządzi, kobieta jest mu uległa. Dlatego bohaterka pozwala się znieważać i zastraszać – takie jest jej miejsce w małżeństwie, i jest to zupełnie naturalne. Czytelnik nie może zbyt pochopnie oceniać Natalii. Okazuje się bowiem, że w gruncie rzeczy to ona dźwiga na swoich ramionach ciężar wychowywania dzieci i troski o dom. Co więcej, gdy Quimet wyrusza na wojnę (czemu Natalia oczywiście się nie sprzeciwia), dziewczyna idzie do pracy, by polepszyć warunki bytowe swoje i swoich dzieci. Jednak gdy mąż ginie na froncie, zaczyna brakować pieniędzy i żywności, Natalia w końcu się poddaje – decyduje zabić dzieci i siebie. Ale wtedy pojawia się miłość. I okazuje się, że to „książka o miłości. O bezwarunkowym uczuciu, którego nie chcemy zmieniać, kształtować, ulepszać. Tylko czy taka miłość jest czymś dobrym?” Większość z nas stwierdzi z całą pewnością, że nie. Ale Natalia ma na ten temat odmienne zdanie...

Historia każdego człowieka jest w gruncie rzeczy jednakowo banalna – każdy rodzi się, żyje, wypełnia swoje obowiązki, podejmuje decyzje, popełnia błędy, odnosi mniejsze lub większe sukcesy i umiera. A gdybyśmy mogli zmienić ten stan rzeczy? Gdyby człowiek mógł urodzić się, przeżyć swoje życie, umrzeć i… urodzić się ponownie z pełną świadomością swojego poprzedniego życia? Gdybyśmy mogli wielokrotnie rodzić się na nawo i podejmować zupełnie inne decyzje? Unikać popełnionych błędów… i popełnić inne? Gdybyśmy mieli wiedzę, co zrobić, jak postąpić, by zdobyć sławę, stanowisko, pieniądze lub po prostu dobrze przeżyć swoje życie? Perspektywa całkiem obiecująca. Czy jednak umielibyśmy żyć pełnią życia, mając świadomość, że „w razie czego”, będziemy mogli (a może musieli…?) wszystko powtórzyć i zagrać jeszcze raz w tę śmiertelną grę zwaną życiem?

Główny bohater książki, Don Tillman, profesor genetyki, charakteryzuje się słowami: „Skończyłem trzydzieści dziewięć lat, jestem inteligentnym, sprawnym fizycznie kawalerem, cieszę się doskonałym zdrowiem i całkiem wysokim statusem społecznym, a jako profesor nadzwyczajny otrzymuję pensję powyżej średniej krajowej. Według kanonów logiki powinienem być atrakcyjnym kandydatem dla osobników płci żeńskiej. W królestwie zwierząt miałbym istotny potencjał reprodukcyjny”. Co więc sprawia, że Don nie może znaleźć żony? Przecież przyczyną na pewno nie jest jego neurotyzm, dziwne zwyczaje albo życie zaplanowane co do minuty według harmonogramu... Jednak Don niezłomnie dąży do znalezienia „partnerki doskonałej”. Postanawia wdrożyć w życie projekt „Żona”. W tym celu konstruuje szes­nast­rost­roni­cowy kwestionariusz – „skuteczne, naukowo uzasadnione narzędzie, wykorzystujące najlepsze współczesne osiągnięcia w celu odfiltrowania osobników płci żeńskiej, które marnują czas, są zdez­orga­nizo­wane­, rozróżniają smaki lodów, noszą wyzywającą odzież, wpatrują się w kryształowe kule, czytają horoskopy, mają obsesję na punkcie mody, oglądają programy sportowe, są fanatyczkami religijnymi, wegankami, kreacjonistkami, palaczkami, ignorantkami wobec świata nauki i zwolenniczkami homeopatii”. Celem projektu ma być wyłonienie z żeńskiej części populacji partnerki idealnej, poprzez zredukowanie liczby kandydatek do poziomu umożliwiającego usys­tema­tyzo­wani­e... Proste i logiczne, prawda? Cóż z tego, skoro miłość najwyraźniej nie jest stanem pozwalającym człowiekowi kierować się logiką. Jedną z kandydatek na żonę jest Rosie Jarman – trzydzieści lat, BMI – dwadzieścia, barmanka, pije, pali i jest bardzo niepunktualna. Mimo iż Don skreśla kobietę z listy potencjalnych partnerek życiowych, zaprzyjaźnia się z nią, aż w końcu dochodzi do wniosku, że sytuacja między nim a Rosie to „wynik kompatybilności genów”.

Max Costa, główny bohater książki, jest mężczyzną niesłychanie przystojnym, w pełni świadomym swojej atrakcyjności i potrafiącym swoje atuty wykorzystać. Na życie zarabia w sposób wzbudzający niemałe wątpliwości moralne – jest fordanserem, żigolakiem i drobnym złodziejaszkiem. W końcu na jego drodze staje piękna Mecha Inzunza, żona utalentowanego, a równocześnie nieobliczalnego kompozytora, Armanda de Troeye, który w ramach zakładu postanawia napisać niepowtarzalne tango. Mecha doskonale tańczy, a dodatkowo epatuje niesłychaną żywiołowością i zmysłowością. Przystojny Max opanował do perfekcji umiejętność rozpalania namiętności i sztukę uwodzenia (a także okradania) kobiet. Wytworna i ponętna Mecha była kolejnym celem na liście uwod­zici­elsk­iego­ oszusta. Jednak przewrotny los chciał inaczej – oboje stali się ofiarami niep­oskr­omio­nego­ i wyzwalającego zmysły tanga, które połączyło ich emocje i ciała…