• „Koszmarny Karolek” to cykl zabawnych książek, które mogą wychowywać na zasadzie antywzoru i przy okazji odreagowywać wszystkie dziecięce szkolne strachy. Przy tym cudownie bawią dzieci i dorosłych. Bohater Karolek jak zwykle ma niezwykłe i nieoczekiwane pomysły, które burzą porządek i spokój w najbliższym otoczeniu. • Tym razem objawi nam, jak napisać dyktando na ocenę celującą, unikając nauki oraz jak przepłynąć całą długość basenu jedynie pod wpływem strachu przed urojonym rekinem. Jego niezwykłe hobby – kolekcjonowanie potworolków spowoduje wykupienie całego zapasu czekoladowych płatków śniadaniowych z supermarketu, a miłość do niezwykłej zabawki o nazwie „Klątwa mumii” zburzy domowy spokój. • W domu towarzyszą Karolkowi zupełnie zwyczajni rodzice, dla których jest on utrapieniem oraz młodszy brat o przeciwstawnym charakterze: Doskonały Damianek. Za to szkoła jest jeszcze barwniejsza niż charakter Koszmarnego Karolka. Wychowawczyni pani Kat-Toporska, Wredna Wandzia, Muskularny Miecio, Chciwy Henio i Bezwzględny Bolo tworzą galerię barwnych postaci. • Ten niezwykły cykl i postać Koszmarnego Karolka stworzyła bardzo poważna osoba, Amerykanka wykształcona w uniwersytetach w Yale i Oxford. Pracowała jako dziennikarka zajmująca się głównie teatrem. Pochodzi z Kalifornii, teraz mieszka w Londynie z mężem i synem i zajmuje się pisaniem książek dla dzieci. „Koszmarny Karolek” jest jej najlepszym i najbardziej znanym cyklem.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo