• No dobrze, przeczytałam Nele Neuhaus Przyjaciele po grób. I jedno jest pewne. Jestem przekonana, że po przeczytaniu tej części, tylko tej części, bez znajomości Śnieżki, szukałabym kolejnego tomu. Zdecydowanie tak. • Świetnie opowiedziana historia. Cudnie łącząca ze sobą wątek kryminalny i obyczajowy. W sumie ten cały obyczaj jest tak wpleciony w całość, że stanowi jego nierozerwalną część. • Nadaje całej historii wymiaru, czyni ja bardziej ludzką, taką do spotkania w życiu codziennym. Bardzo lubię bohaterów. Rzeczywiście para tytułowych policjantów jest fantastyczna. Ze swoim uporem, spokojem, złymi chwilami, trudnościami nie tylko w wątku zawodowym, ale i prywatnym. Godni są zapoznania się. • Czy mi coś przeszkadzało? Tak. Polubiłam Cosminę tutaj, a nienawidzę jej w Śnieżce. I w sumie dlatego powinnam czytać w kolejności. Akurat na mnie takie rzeczy robią mocne wrażenie. Stąd tutaj mam kłopoty z lubieniem lub nie. Podobnie jak mocno odczuwam brak pierwszej części • Polecam osobom lubiącym spokojne kryminały, bez niepotrzebnego rozlewu krwi i epatowania nadmiarem okrucieństwa. Bywa mocno, ale krew nie moczy kostek bohaterów
    +2 wyrafinowana
  • To kolejna książka z cyklu o komisarzu Olivierze von Bodensteinie i jego koleżance Pii Kirchhoff. Tym razem mają do rozwiązania zagadkę śmierci miejscowego działacza na rzecz obrony przyrody. Okazuje się, że miał tyle samo wrogów, co przyjaciół. Ilość potencjalnych morderców rośnie błyskawicznie, a każdy nowy trop, zamiast pomóc, gmatwa jeszcze bardziej prowadzone śledztwo. Podejrzani są nie tylko najbliżsi współpracownicy, ale też osoby ze świecznika – urzędnicy miejscy i wielcy właściciele firm. Powieść trzyma w napięciu od pierwszej strony! Nie będziecie mogli się od niej oderwać [Obraz]
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo