• „Nocami krzyczą sarny” Katarzyny Zyskowskiej to niezwykła powieść, pełna nostalgii, emocji ale również bólu i dawnych traum. Akcja powieści rozgrywa się na Dolnym Śląsku w małej wsi w Górach Sowich, to tu splatają się losy trzech kobiet – Marieke, Marianny i Marii. Wszystkie doświadczyły traumatycznych zdarzeń, z których skutkami musiały się mierzyć w samotności. Marieke to Niemka i oddana nazistka, natomiast Marianna przybywa na Dolny Śląsk z Kresów Wschodnich, jako wygnana przez armię zwycięską, w nowym miejscu musi ułożyć sobie życie. Maria – współczesna pisarka – powraca w rodzinne strony z dwóch powodów: po pierwsze ma umówione spotkanie autorskie, po drugie planuje sprzedać dom babki. • „Nocami krzyczą sarny” to nie tylko opowieść o bólu i cierpieniu, ale także o sile kobiet, które, mimo wszystko, starają się znaleźć sens i nadzieję w swoim życiu. Podczas naszych rozmów na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki wiele osób zauważyło, jak ważnym elementem powieści są wątki związane z małą społecznością wiejską – z jej zamkniętością. Członkowie klubu szczególnie zwrócili uwagę na styl pisania Zyskowskiej, subtelny opis emocji, budowanie niesamowitego klimatu, atmosfery pełnej tajemnic i niedomówień – to wszystko sprawia, że czytelnik autentycznie przeżywa to, z czym mierzyły się bohaterki tej małej społeczności. Autorka tworzy przestrzeń, w której postacie mogą się rozwijać, ale równocześnie nie da się zapomnieć o ciężarze przeszłości. • Dyskusja na spotkaniu była bardzo ożywiona, a książka Zyskowskiej zainspirowała nas do głębszego zastanowienia się nad tym, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość, a także jak różne kobiece doświadczenia, mimo odmienności, potrafią się przenikać i wzajemnie uzupełniać. • ~EF
  • Cudowna, dająca do myślenia, nieoczekiwana, zaskakująca, wciągająca
  • Wstrząsająca. Pięknie napisana.
  • Niezwykła opowieść o losach trzech kobiet. Napisana pięknym językiem , pełna plastycznych, nastrojowych opisów, czasami wręcz magiczna, a czasami przerażająco brutalna. Tam, gdzie trzeba oszczędna w słowach, z niedomówieniami, tajemnicami, które powoli odsłania. To moje pierwsze spotkanie z autorką Katarzyną Zyskowską i jestem pod wielkim wrażaniem jej prozy.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo