• Zaskakujący, szczery
  • Historia ciekawa, ale mam wrażenie podkręcania dramatyzmu i przaśności, zupełnie niepotrzebnie, a drażni :(
  • Bez zachwytu, bez rewelacji. • Po wielu zapowiedziach tego filmu, po wielkiej kampanii reklamowej i szumu wokół tego filmu, oczekiwałam czegoś na wysokim poziomie. A jeśli nie na wysokim, to na dobrym chociażby. I jakże się zawiodłam. • Film to historia mężczyzny, który ulega wypadkowi podczas godzin pracy. Traci twarz, trafia na OIOM, walczy o życie, potem i o godność. Bo lekarze ratują pacjenta, robią kilka operacji, by przywrócić mu jako taką twarz, której rekonstrukcja jest raczej niemożliwa, lecz widoczny paraliż jest nieunikniony. I człowiek staje się dla wielu plastikiem, manekinem bez mimiki twarzy. Ale, czymże jest wioskowe życie, picie i nicnierobienie. • Nie rozumie zachwytu nad Szumowską. Nad Kościukiewiczem. Nad scenariuszem. Prawdziwa historia opowiada się sama, lecz aktorzy nieco ją "s-komizmowali", co według mnie dało jej mdły i śmieszny tor.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo