• Ta książka należy do moich ulubionych lektur. Jej autorem jest prof. Zbigniew Sudolski – polski literaturoznawca, epistolograf, historyk literatury polskiej, profesor nauk humanistycznych. Pierwszorzędnie opisał życie Słowackiego, Mickiewicza, Krasińskiego, rodziny Szymanowskich, opracował i wydał listy Zygmunta Krasińskiego • do żony Elizy z Branickich Krasińskiej, przyjaciół i rodziny. • Tytułowe panny Szymanowskie to córki Marii z domu Wołowskiej (1789–1831), wybitnej polskiej pianistki i kompozytorki – Helena (1811–1861) i Celina (1812–1855) oraz ich przyrodnia siostra, córka ojca z drugiego małżeństwa – Zofia (1825–1870). • Maria z Wołowskich, będąc małą dziewczynką, znana była w Warszawie jako cudowne dziecko. Obdarzona fenomenalnym słuchem od wczesnego dzieciństwa interesowała się muzyką. Kształcona w tym kierunku, w wieku 20 lat zachwycała światowe sławy muzyczne. Wkrótce wyszła za Józefa Szymanowskiego i na świat przyszło troje dzieci. Maria dzięki talentowi i pracowitości zdobyła sławę i popularność. Otworzyły się przed nią drzwi najlepszych salonów warszawskich. Wkrótce koncertowała poza granicami kraju, była obsypywana kwiatami i obdarowywana kosztownymi podarunkami. Zdobyła tytuł pierwszej „fortepianistki” cesarzowej rosyjskiej. Podczas jej wojaży córki zwykle przebywały pod opieką dziadków, ciotki lub na pensji. W 1827 Szymanowska z córkami opuściła Królestwo, zamierzając osiąść na stałe w Rosji. W jej moskiewskim salonie bywali m. in. Adam Mickiewicz i Franciszek Malewski, z którym Helena była zaręczona. Radość przerwał wybuch epidemii cholery w Petersburgu, gdzie przebywały. Osłabiona Maria umarła, pozostawiając w rozpaczy rodzinę, Malewskiego i Polonię petersburską. Helena w lutym 1832 poślubiła Malewskiego, a kilka dni później Celina po zerwaniu zaręczyn wróciła do Warszawy. Jej przyszłość rysowała się ponuro, zwłaszcza po stracie ojca. Zupełnie nieoczekiwanie doszło do propozycji małżeństwa z Adamem Mickiewiczem! Celina z radością wyraziła zgodę i udała się do Paryża. Jak wyglądało życie z poetą i jak potoczyły się losy ich dzieci, co ujawnił pamiętnik Zofii z Szymanowskich Lenartowiczowej, jaką batalię musiały stoczyć dzieci w obronie matki i ojca, to wszystko opisano w tej lekturze. • Joanna Muniak • Biblioteka Kraków
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo