• Ciężko zrozumieć, że tyle zła można doświadczyć w życiu a pomimo tego nie załamać się. Wzruszające wspomnienia o trudnym dorastaniu w cieniu wojny.
  • Książka to tragiczne wspomnienia autora, kiedy to jako 7-letni chłopiec wraz z matką i dwójką starszego rodzeństwa został wywieziony do Kazachstanu.Ojca, Oficera Wojska Polskiego sowieci rozstrzelali w Charkowie. Adamczyk przedstawia pełną cierpienia i bólu tułaczkę, którą nazywa "dziesięcioletnią odyseją".Potworności życia w ZSRR, gdzie z matką i rodzeństwem walczył o przetrwanie w totalnie skrajnych warunkach bytowych, w obozach dla uchodźców w Persji i Libanie,oraz rodzinach zastępczych po śmierci wyczerpanej tułaczką matki.Pisze też o bracie, który podobnie jak zmarły ojciec został żołnierzem i wstąpił do Armii Andersa i pisze o smutnym momencie kiedy to rodzeństwo staje przed dokonaniem wyboru: powrócić do Polski rządzonej przez Stalina czy wyjechać do Anglii gdzie mieszka brat?Wybierają wolność w Wielkiej Brytanii.Odyseję kończy wyjazd Wiesława do siostry ojca w Chicago, gdzie autor mieszka do dnia dzisiejszego. • Bardzo wartościowa pozycja, szczerze polecam zwłaszcza dlatego, że poruszony temat pozostaje niestety trochę zapomniany.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo