• Dobra rozrywka najlepiej przeczytać/przesłuchać całą serię. Bohaterka zabawna, choć wkurzająca, tematy współczesne, lekka narracja, zwariowana fabuła.
  • To dla mnie najsłabszą z części. Cała akcja dzieje • się w więzieniu a czytając ją byłam już totalnie wyżuta z wszelkiej ciekawości "co dalej". Na plus jest tutaj wzmianka o której dowiadujemy się na końcu książki, o tym, że została ona zrealizowana po warsztatach literackich autora w jednym z zakładów karnych, a prace kilku uczestniczących w nim więźniarek zostały użyte jako fragmenty tej powieści.
  • Kolejna, trzecia już część serii komedii kryminalnych, w których główną bohaterką jest Zofia Wilkońska nadal zaskakuje i bawi.. Tym razem gderliwa, egocentryczna staruszka 👵doigrała się i trafiła do więzienia. Jak się jednak szybko okazało nawet więziennie mury nie były w stanie zatrzymać błyskotliwego intelektu emerytki i Zofia, dorobiwszy się także pseudonimu Grażynka, wprowadziła własne zasady pod celą. • Nie obyło się również bez kilku wpadek, ale ten kto nigdy się myli, niech pierwszy rzuci waniliowym serkiem. • 👙 • Pobyt w Zakładzie Karnym Zofii-Grażynki szybko zyskał znaczenie międzynarodowe, a jej oryginalny manifest, sięgający niewątpliwe najbardziej intymnych sfer ludzkiej natury, odbił się głośnym echem. • Sama Zofia natomiast otrzymała do wykonania tajną misję, którą z uporem starała się doprowadzić do końca. W dotarcie do poszukiwanej skazanej zaangażowała również lekarza (choć tutaj nie przypadkowe znaczenie miała srebrna taca), księdza (którego zapędy do rozpinania sutanny początkowo wydawały się bardzo podejrzane) i jednego ze strażników (któremu zaproponowała właśnie to, czego mężczyźni oczekują od kobiet). • 👙 • W tej części spotykamy też wcześniej już poznanych bohaterów. Ważną postacią w fabule okazuje się Golum (były sąsiad Zośki) i Kulka - jej nowozdobyta pasierbica. • Tajna misja, do której Zofia angażuje również współwięźniarkę Mariolkę, okazuje się mieć większe znaczenie, niż pierwotnie przypuszczał prokurator. • 👙 • Jedno jest natomiast pewne - z Zofią-Grażynką na nudzić się nie będziecie. I mam wrażenie, że z każdą kolejną częścią Zośka coraz bardziej się rozkręca.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo