• Dla mnie książka poprawiająca humor. Przypomina miejsca w Warszawie w których można było na chwilę zapomnieć o studiach, oraz ciężkiej pracy w korpo i nie tylko... Dokumentarność wydarzeń raczej nie zrozumiała dla kogoś, kto nie studiował i nigdy nie mieszkał w Warszawie. Dla niektórych czytelników pisana przez Prawnika prostym językiem opowieść może budzić niesmak. Jednakowoż kiedy odpuścimy autorowi poziom poprzeczki formy pisarskiej, możemy liczyć na dobrą zabawę.
  • Słabiutka. Pisana wulgarnym językiem, dużo o seksie i "zaliczaniu", w sumie to książka o niczym. Reklamuje się jako portret współczesnych 30. latków pracujących w korpo. A naprawdę jest bardzo płytkim i stereotypowym obrazem. Przeczytałam połowę i się poddałam.
  • Czarna komedia o słoikach i ich Wielkim życiu.
  • Trudno to nazwać literaturą przez wielkie L. Ale dzięki tej książce można poznać "od środka" kawałek świata ludzi pracujących w korporacjach. Świata, który nie zawsze jest nam dostępny, i o którym mamy często wyrobione błędne wyobrażenie. Książeczka nieduża, czyta się lekko, więc nie zabierze dużo czasu.
  • Książka o współczesnym życiu "trzy­dzie­stol­atkó­w" bardzo przereklamowana. W niektórych sytuacjach można się pośmiać. Czasem trochę zastanowić nad swoim zachowaniem. Nie jest wybitna, na plaże się nadaje
  • Książka jak dla mnie bardzo słaba. Głośna reklama jej samej a wcześniej bloga pozwoliła na sprzedaż na tak dużą skalę... Jeśliby jednak oceniać pod względem treści to słabizna. Osobiście nie polecam. Strata czasu.
  • Ocena "słaba" to i tak dużo powiedziane, ale niżej się nie da. Książka tak kompletnie o niczym, i tak prostackim językiem napisana (tak, prostackim, nie mylić z prostym) - jakbym czytała wynurzenia nadzianego frustrata któremu słoma z butów wystaje. Jak komuś nie szkoda było papieru na to - nie pojmę.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo