• rewelacyjna, bardzo mroczna i przerażająca książka - i przeraża nie tylko wątkiem morderstwa, ale też samym ośrodkiem. trzyma w napięciu, świetnie napisana.
  • „Zaginione z Willowbrook” to mroczna, przerażająca, emocjonująca i trzymająca w napięciu historia, która wstrząsa na każdym kroku. Historia wciąga od pierwszych stron. Męki przez jakie przechodzą pacjenci opisane są bardzo obrazowo. Tajemnice kryjące się za murami ośrodka wzbudzają duże emocje w czytelniku. Najs­tras­znie­jszą­ częścią tej historii jest fakt, że Willowbrook i panujące w nim warunki istniało naprawdę. Tysiące niep­ełno­spra­wnyc­h ludzi pozbawionych było godności. Stłoczeni w budynkach, pozbawieni ubrań, głodzeni, brudni, przymusowo faszerowani otępiającymi lekami, gnębieni przez pracowników, cierpieli codzienne męki. Szok, niedowierzanie i ogromny ból cały czas towarzyszyły mi podczas czytania. Autorka świetnie połączyła fakty z fikcją, tworząc historię pełną emocji i wrażliwości. Książka godna uwagi. Polecam.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo