• Tomik „Kanonicza 14” Ireny Kaczmarczyk powstał ze wspomnień i zachwytu Krakowem. Poetka przybyła do tego prastarego grodu w 1968 roku na egzaminy wstępne, już tu została i wrosła w swoje ulubione miasto. Przez kilka lat mieszkała przy ul. Kanoniczej 14. Wyjaśniła tajemnicę tytułu już w słowie wstępnym „Od Autorki”. Jej wiersze krakowskie powstawały w ciągu kilkunastu lat, od 1997 do 2015 roku i częściowo były już drukowane w poprzednich tomach poetyckich. Najbardziej chyba znany wiersz „Lubię Kraków” doczekał się nawet oprawy muzycznej. Zainspirował aż czterech kompozytorów: Zbigniewa Ciurabę, Agieszkę Dulny, Mateusza Pieniążka i Grażynę Łapuszek do napisania do niego muzyki. Oprawa plastyczna tej książki to piękne obrazy z motywami Krakowa – autorstwa Renaty Kulig-Radziszewskiej. „Kanonicza 14” to spójny, zwarty, a jednocześnie pełen poetyckiej weny i odkrywczych metafor tomik. „Któż wypowie twoje piękno Krakowie prastary?” – pytał w swoim wierszu Adam Polewka. Przekazała nam to piękno poetka Irena Kaczmarczyk.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo