• Zbiór wielu różnorodnych w stylu opowiadań przyrodniczych dla młodszego odbiorcy. Książka jako całość jest bez dwóch zdań wybitna. Opowiadania - czasem dwustronicowe, czasem wiel­oroz­dzia­łowe­, pisane prozą lub naznaczone rytmizacją i rymami; każde niesie ogromny ładunek informacyjny i nie mniejszy emocjonalny. Nie zawsze są to dla młodego czytelnika emocje łatwe, bo przyroda w swoim pięknie bywa bezlitosna, ale tez w okrucieństwie piękna. Są tu więc zwierzęta zjadające inne zwierzęta, ale też wiele przygód fartem ocalonych niedoszłych ofiar. Pojawia się i człowiek: on też nie jest zero-jedynkowy. Czasem będą to dzieci (bezmyślnie lub ze względu na przekonania) czyniące krzywdę jakiemuś zwierzęciu, czasem będzie to udzielona pomoc, czasem jedynie obserwacja. • Książka jest tak prawdziwa, przesiąknięta niezwykłą przyrodniczą wiedzą, a przy tym tw tak ciekawy sposób napisana, że chciałabym dziecku czytać tylko więcej i więcej takich treści. Kończymy ten zbiór pełni uznania i zadowolenia. Prawdziwa gratka dla przyrodolubów.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo