• Co prawda "Rany Kamieni" nie dorastają do cyklu dr.Hunter-a , a zakończenie jak dla mnie trochę na siłę optymistyczne, ale lubię tego autora i jego styl.
  • trochę odmienna od pozostałych pozycji Becketta , zbyt powolna mało ciekawie rozkręcająca się fabuła , dopiero sama końcówka naprawdę interesująca , trochę to zbyt mało jak na twórcę doskonałej Chemi śmierci
  • Bardzo zawiodłam się na nowej książce Simona Becketta Rany kamieni. • Jest całkiem inna niż jego poprzednie książki. Po pierwsze styl pisania ...cały czas narracja w pierwszej osobie czasu teraźniejszego. Po drugie wcale nie wciąga i prawie nic ciekawego tu się nie dzieje. Jest wątek romansowy ,traktowany jako przeszłość, która działa się wcześniej w Londynie i pośrednio doprowadziła bohatera do Francji, gdzie rozgrywa się akcja książki. Dużo brutalnych, niepotrzebnych scen (rzeż świń), mało akcji dopiero kilka ostatnich stron mogę uznać za interesujące. • Ogólnie dla mnie duże rozczarowanie i gdyby to była pierwsza książka tego autora, którą przeczytałam nie czytałabym już nic więcej .
  • rozczarowałam sie :( ten klimat tak zachwalany w tej książce cóż...nie istnieje wg mnie!
  • lekkie rozczarowanie po wspanialych ksiaskach tj. "Chemia smierci" czy " Zapisane w kosciach"
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo