• Jean Vernette był francuskim księdzem, zainteresowanym praktykami nowych religii i magii. Z jego długoletnich poszukiwań w różnych dziedzinach wyszła książka pt. „Przewodnik pozjawiskach nadnaturalnych”, którą w 2009 roku wydało wydawnictwo M. • Książka ta mówi o rzeczach paranormalnych. Na początku dowiadujemy się dlaczego obecnie jest takie zainteresowanie tą dziedziną. Powodów jest kilka – dawne formy religijne, nowa religijność, niew­yjaś­nial­ność­ niektórych zjawisk… Potem kolejno możemy przeczytać o jasnowidzeniu, wróżbiarstwie i astrologii, gdzie dowiadujemy się o naukowych wyjaśnieniach tych zjawisk, a także o ich traktowaniu przez religię chrześcijańską. Oprócz tego mamy tu rozdział o czarach, egzorcyzmach, okultyzmie i alchemii, a nawet o wywoływaniu duchów, apokalipsie i uzdrowicielach. Przekrój zjawisk jest szeroki, ale opisany krótko i w najważniejszych punktach. W książce podchodzi się do wielu spraw nie jako zabobonu i szarlataństwa, ale jako naukowych dziedzin. Mamy tu zatem i ludową medycynę i koncepcje biblijnej zagłady świata. Możemy tu zatem znaleźć nie tylko fantastyczne rytuały, ale też to z czym spotykamy się na co dzień. • Książka jest napisana dość nietypowo. Po księdzu spodziewałam się radykalnego podejścia do spraw zjawisk nadnaturalnych, lecz autor podjął temat zupełnie inaczej. Wiele kwestii tłumaczy na podstawie Biblii, ale co ciekawe – nie obala ich, a popiera odpowiednimi fragmentami! Również rzeczy typu astrologia, czy jasnowidzenie uznaje za możliwe i pokazuje dowody na to, że nie należy brać ich jako coś nierealnego. To dość interesujące podejście. • Jeśli chodzi o język to jest bardzo prosty. Autor stara się wejść w dialog z czytelnikiem, zwraca się do niego jak do słuchacza wykładu. Przyjemnie się to czyta, ponieważ widać zainteresowanie i wiedzę autora, a przy okazji nie wymądrza on się i nie traktuje nas jako kogoś nied­oświ­adcz­oneg­o, czy niedouczonego. Również fakt, że jest on księdzem, ale nie stara się nas przekonać, że tylko wiara w Boga jest właściwa, jest całkiem interesujące. Mało tego, powołuje się on na liczne pozycje, artykuły i fakty, pokazując, że nie jest to jedynie jego zdanie, ale o zjawiskach paranormalnych pisze się dużo w różnych dziedzinach i kontekstach. • Sama książka jest napisana prosto, podzielona na konkretne rozdziały, w których mamy podrozdziały, podziały, punkty… schematycznie, ale przydatnie. Akurat w tej pozycji jest to świetny pomysł. Dodatkowo, co bardzo mi odpowiada, książka zaczyna się od razu od konkretów, bez zbędnych wprowadzeń, a kończy się indeksem i bogato rozbudowanym, przejrzystym spisem treści. • Książkę czytało się błyskawicznie. Temat wdzięczny, a jeżyk przyjemny. Zdecydowanie warto poświęcić trochę czasu na zajrzenie do tej pozycji. To coś innego, można powiedzieć, że jest to kompendium wiedzy o zjawiskach nadnaturalnych, które powinien przyswoić każdy – i wierzący, i nie. • Komu mogę polecić książkę? Na pewno pasjonatom tego tematu. Będziecie oczarowani tak jak ja. A ci, którzy nie gustują w ezoterycy, powinni przekonać się do tego działu właśnie dzięki tej pozycji. Spotykamy się przecież codziennie z medycyną ludową, z horoskopami, znachorami… Tu jest to wszystko opisane od strony bardziej naukowej i obiektywnej. Warto sięgnąć.
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo