• Hanna Bakuła, polska malarka, scenograf, kostiumolog, pisarka, felietonistka napisała książkę niezwykłą na polskim rynku wydawniczym. Zbiór felietonów napisanych z niezwykłym humorem, oprawiony pracami plastycznymi Bakuły, to niezwykła lektura. Od czasu Joanny Chmielewskiej chyba nie było tak wyrafinowanego, niezwykłego poczucia humoru w polskiej literaturze. Bakuła była przez 17 lat felietonistką "Playboya" i miała krąg wiernych czytelników. Tu wystarczy spojrzeć, jak klasyfikuje mężczyzn: bezpłodny sierotek, chłopobab, cool Romeo, damski bokser, dziadzia-dzidzia, fujara, kutwa, mężczyzna bluszcz, pan kiciuś, itd, by stwierdzić, że oprócz humoru Bakuła świetnie portretuje życie i jego meandry.
  • Jak zwykle, Hannę Bakułę mogę jeść łyżkami :) Niektóre felietony napisane lepiej, niektóre gorzej, całość bardzo dobra i zabawna.
  • „Samiec alfa, czyli jak wytrzymać z facetem” Hanny Bakuły to książka dla kobiet w każdym wieku. Poradnik dobry dla tych, które poszukują mężczyzny - bo ostrzega i uczy, a tych co już znalazły upewnia w przekonaniu, że mogły trafić gorzej. Jak pisze autorka „Każda normalna dziewczyna marzy o wielkiej miłości, braterstwie dusz, tantrycznym porozumieniu, Kamasutrze z opalonym intelektualistą, o "kaloryferze" dumnie rysującym się pod podkoszulkiem. O ślubie z welonem, takim, żeby koleżanki zwariowały z nienawiści,...Tu uwaga, o co prosimy, bo Pan Bóg tylko czeka, żeby nam zafundować realizację nieprecyzyjnych marzeń.” Pod ostrzał autorki dostaje się każdy typ: Tarzan – samiec alfa i popiskująca, krucha Jane, zazdrosny Otello, Pan Samochodzik, a nawet słynny Agent Tomek i wielu, wielu innych. Książka bogata w kwieciste opisy typów mężczyzn, sztuki uwodzenia i szkoły przetrwania jest pisana w char­akte­ryst­yczn­ym dla autorki ironicznym i ciętym humorem z brodą stylu - obnaża wszystkie przywary i cechy char­akte­ryst­yczn­e obydwu płci oraz ubawi do łez. jb
Autorka w swojej pracy w nowatorski sposób podjęła się omówieniu zagadnienia, w jaki sposób kultura odpowiedziała na przebieg modernizacji na terenach Rosji i Iranu przełomu XIX i XX wieku. • W swej wnikliwej rozprawie zajęła się szerokim spektrum problemów. Głównym zamiarem badaczki było uwidocznienie zarówno wspólnych cech, jak i różnic w przemianach obu państw. Ukazała podobieństwa w początkowej reakcji kultury rosyjskiej i irańskiej na kulturę zachodnią – fascynację nią, a jednocześnie pragnienie niezależności i przywiązanie do tradycji. • Skupiła się przede wszystkim na badaniach nad inteligencją rosyjską i irańską, rozważała, jak rosyjska literatura wpłynęła na rozpowszechnianie idei wolności oraz jaki miała wpływ na rozmaite sfery życia społecznego. • Omówiła m. in. zagadnienia kultury i języka, ukazała grupy kulturotwórcze jako konkretne zjawisko na tle abstrakcyjnego fenomenu kultury, postawiła pytania o istotę języka i jego rolę w kulturze. Zajęła się analizą problemową wybranych zjawisk zachodzących w omawianych państwach, snuła rozważania o pierwszym symbolu identyfikacji grupowej społeczeństwa, oceniła rolę prekursorów idei indywidualizmu w Iranie i Rosji, dokonała także interesujących porównań i podsumowań. • Celem autorki było przede wszystkim przedstawienie, w jaki sposób kultury „komunikują się”, jak przebiega dialog między ludźmi, należącymi do różnych kultur oraz jakie są i mogą być skutki dobrego lub złego zrozumienia partnera w dialogu. • Opracowała : Barbara Misiarz • Publiczna Biblioteka Pedagogiczna w Poznaniu
foo